Meisje van 13,
niet zo gelukkig
Uurtje staan,
uurtje fietsen,
uurtje zitten
2
RENE DIEKSTRA
Column
De afgelopen tijd heb ik me intensief bezig
gehouden met een meisje van 13. Althans,
zo oud was ze toen ze een eind aan haar
leven maakte. Niet dat ik haar ooit in levenden
lijve heb ontmoet. Maar na haar dood des te vaker,
als je kennisnemen van iemands dagboeken een
ontmoeting mag noemen. Die ontmoeting ach
teraf heeft een onuitwisbare indruk op mij ge
maakt. Via de honderden pagina's dagboek en an
dere geschriften van haar die mij door haar ouders
ter beschikking zijn gesteld, heb ik haar leven kun
nen volgen van haar 11de tot haar 13de, de periode
van het begin van haar puberteit tot haar dood.
We weten dat de sprong naar de puberteit ook
veranderingen inzet die bij volwassenheid horen,
zoals lichamelijk-seksuele ontwikkeling, oriënta
tie op leeftijdgenoten en toekomstgericht denken.
Maar ook melden zich dan vaak de eerste signalen
van psychische problemen zoals depressieve ge
voelens, negatief zelfbeeld, sociale angsten, faal
angst, en gedachten aan
de dood en zelfdoding.
Het uitzonderlijke aan
dit meisje is dat ze al zo
jong een adembene
mend scherpe inkijk
geeft in hoe dat laatste
voelt. Hoe het voelt om
met depressieve gedach
ten over jezelf, anderen
en de toekomst rond te
lopen. Hoe het voelt om
al op je 11de te beseffen
dat je dit leven niet zomaar hoeft te accepteren. Dat
je ook kunt besluiten daarmee te kappen. Een
adembenemende inkijk ook in wat in jou en tus
sen jou en anderen gebeurt als zulke gedachten be
zit van je nemen. De paniek die opkomt als je voelt
dat je het ontoelaatbare ooit toch zou kunnen
doen. De angst er met anderen over te praten, om
dat die zullen schrikken, zich bedreigd voelen, het
belachelijk of gestoord vinden, je niet meer nor
maal zullen behandelen.
Jouw dagboek
spreekt jou
niet tegen en
veroordeelt
niet
De verleiding wordt dan groot, als je daar het
talent voor hebt, je eigen gesprekpartner te creë
ren, in de vorm van een dagboek dat zowel uitlaat
klep, steun als begripvolle geheimplaats biedt.
Want jouw dagboek spreekt jou niet tegen, veroor
deelt niet, accepteert alles. Vandaar die dikgeschre-
ven uitroep in de laatste maand van haar leven:
'Dit is alles voor me, dit dagboek'.
Maar er is een risicovolle keerzijde. Een dagboek is
ook een gesprekspartner die niets ter discussie
stelt, niet relativeert, niet uit zichzelf op andere ge
dachten of perspectieven wijst. Waardoor de con
clusie zich kan vastzetten, dat je gelijk hebt met je
sombere gedachten, met je ideeën dat je beter
dood kunt zijn. Vooral op die momenten dat het
tussen jou en anderen niet zo goed gaat, er wrij
vingen zijn, dingen misgaan. In haar dagboekver
slag heb ik haar steeds dichter de dood zien nade
ren.
Maar juist dankzij datzelfde verslag heeft ze ons
ook het zicht nagelaten op hoe dat bij andere jon
geren mogelijk te voorkomen is.
LEESTIPS
VAN DE
WEEK
DAGMAR VALERIE
%iV m\
LEKKER IN BALANS
Twitterspreekuur
dinsdag 27 september 2016
GO
Diekstra buigt zich over
de menselijke geest
Wat ging er om in het hoofd van Saskia, de
dochter van Andy Sanders? Ze maakte een
eind aan haar leven toen ze 13 jaar was. René
Diekstra schreef met haar vader het boek
'Het is net alsof ik hier niet hoor
DURF TC DROMCN
Liever met lef -
Dagmar Valerie
Blogger met
besmettelijke
posiviteit en
kwetsbaarheid
(Kok, 15)
De supersamen-
werker - Dirk
Van Duppen en
Johan Hoebeke
Hoe je met empa
thie verder komt
dan met vechten
(Epo, 20)
Spiegelwerk -
Louise Hay
In 21 dagen een
beter zelfbeeld
(Spectrum,
19,99)
Op menig kantoor heeft de leus 'zitten is
het nieuwe roken' voor opschudding ge
zorgd. Hoe voorkom je dat je de hele dag
'rookt'? Schuif een fiets aan onder je ver
stelbare bureau. Dan beweeg je zittend.
Half negen en plof: mijn
collega's en ik strijken
neer op onze bureau
stoelen en komen daar
- met een korte onder
breking voor de lunch
of werkbespreking -
nauwelijks meer vanaf.
Na het werk en het
diner gebeurt het
zelfde, zittend voor de
televisie. Dat is niet
goed, zeggen gezond
heidsdeskundigen.
Wie dagelijks elf uur zit,
loopt kans eerder dood
te gaan, beweert on
derzoeker Hidde van
der Ploeg van de Uni
versiteit van Sydney.
Twee uur achter elkaar
zitten is de limiet.
Sommige werkgevers
schakelen over op ver
stelbare bureaus, zodat
je ook staand kunt wer
ken of vergaderen. Het
is een kwestie van
wennen. Fietsen terwijl
je werkt is nog revoluti
onairder. Schuif een
deskbike, zonder wie
len maar wel verrijd
baar, aan je bureau aan
Reageren? rene.diekstra@persgroep.nl
Op Dress Red Day
houden cardiologen
Angela Maas en
Suzette Elias-Smale
van het Radboudumc
van 19.30 tot 20.30 uur
een twitterspreekuur
over hart- en vaatziekten
bij vrouwen.
Tweet je vraag naar
@hartvoorvrouwen of
gebruik de hashtag
#hartvoorvrouwen.
