WD: stop met baby's aanmelden voor school
10 NI
Na een bizarre
race won de
Eritrese
vluchteling
Daniel Gebru op
de Paralympics
wielergoud voor
Nederland. Zonder
paspoort, dat wel.
Ét
Nederland
betekent alles voor
mij. Het staat voor
vrijheid, vrede en
de kans iets van je
leven te maken
AUSTRALIA
Eén droom heeft Daniel
Abraham Gebru voor de
Paralympische Spelen:
met een medaille om
zijn nek koning Wil-
lem-Alexander een hand geven.
Het gaat gebeuren. Woensdag
staat hij met de dertien andere gou
den paralympiërs uit Rio op Paleis
Noordeinde. „Ja man,
ooohhhh. Geweldig", zegt hij een
paar uur na zijn gouden race in Rio.
En wie weet krijgt hij nog wel twee
zoenen van koningin Maxima als ex
traatje. „Joh, ik word er helemaal ver
legen van."
Paralympisch kampioen. Gebru
kan het nauwelijks bevatten. De
koers kent een bizarre ontknoping,
waarin hij moet lossen in de
laatste afdaling, valt, maar
zich toch ook weer terug-
knokt naar de twee kop
lopers, de Australiër
Alistair Donohoe en
de Oekraïner Yehor
Dementyev. Hij
gaat 'erop en erover',
maar de twee pakken
hem terug. „Daarmee
was mijn kans op
goud eigenlijk verkeken,
want in de sprint was ik kans
loos tegen hen."
Met het finishdoek in zicht
heeft hij zich verzoend met
brons, als hij de twee koplopers in
hun vlammende eindsprint ineens
de hekken in ziet vliegen. „Ik dacht
eigenlijk dat ze na de streep waren
gevallen. Maar toen ik langs ze reed
en zag dat ze op het parcours lagen,
realiseerde ik me: ik doe mijn han
den maar omhoog, ik ga goud win
nen!"
Moederziel alleen
Zestien jaar is hij nu in Nederland,
de geboren Eritreër. Als kind van 15
ontvlucht hij de oorlog in zijn vader
land, in zijn eentje. Geholpen door
een buurvrouw, die hem op het
vliegtuig zet. „Naar je ouders in Eu
ropa", zegt ze. Maar zijn ouders zijn
leeuw, gevormd uit minuscule
klompjes, tulpen en grachtenhuisjes.
„Nederland betekent alles voor mij.
Staat voor mij voor vrijheid, vrede en
mogelijkheden om iets van je leven
te maken. Op de fiets heb ik het land
leren kennen, de taal geleerd en weet
ik overal de weg."
Hij voelt zich volop Nederlander,
woont er al meer dan de helft van
zijn leven, is volledig ingeburgerd en
spreekt uitstekend Nederlands. Maar
hoewel in Rio het Wilhelmus voor
hem klinkt, heeft hij geen Neder
lands paspoort. Alleen een permanen-
te verblijfsvergunning. Reizen doet
hij op een vluchtelingendocument,
wat koersen in veel landen moeilijk
maakt omdat het niet overal erkend
wordt.
Dankbaar
Gebru valt onder het generaal par
don uit 2009, maar de te volgen re
gels zijn weerbarstig. Voor een Neder
lands paspoort moet hij eerst het
oude uit zijn vaderland overleggen.
Dat heeft hij niet en terug naar
Eritrea is geen optie. Het regime
waarvoor hij vluchtte, zou hem niet
meer laten terugkeren.
Door inspanningen van de bonden
en mocht hij als volwaardig lid van
de oranjeploeg starten in Rio. „Daar
ben ik hartstikke dankbaar voor. Dat
ik hier nu sta met een gouden me
daille, dat is onbeschrijflijk. Ik heb er
zo hard voor gewerkt, zo hard voor
getraind. Ik heb mezelf heel veel
druk opgelegd om hier goed te preste
ren. Maar deze overwinning maakt al
le opofferingen goed. Ik drink geen al
cohol, maar ik ben echt dronken van
geluk."
niet in Europa. Moederziel alleen
landt hij op Schiphol. Hij vindt zijn
weg, langs opvanghuizen en door in-
burgeringsprocedures. Volgt oplei
dingen als lasser en kok, werkt als ca
teraar bij de KLM. En hij pakt zijn
oude liefde op, het wielrennen. In
Eritrea een grote sport, door de
Italiaanse kolonisatie. Gebru
was er al jeugdkampioen.
Hij valt op als semiprof en
komt door een onvolgroeid
linkerbeen in aanmerking
voor de Nederlandse paralym
pische selectie. „Ik ben hartstik
ke trots dat ik voor Neder
land mag rijden. Het
voelt als een enor
me eer", zegt hij,
terwijl hij hard
met zijn hand
op zijn borst
slaat. Hissen
het rood, wit,
blauw en
oranje brult
pontificaal
een Neder
landse
Kamerlid Karin Straus eist dat
staatssecretaris Sander Dekker
van Onderwijs een einde maakt
aan dergelijke afspraken tussen ge
meenten en schoolbesturen. Die
staan volgens de VVD'er op ge
spannen voet met de vrijheid van
onderwijs.
„Het brengt jonge ouders in een
onmogelijke parket", vindt Straus.
„Hoe kun je op zo'n leeftijd bepa
len welke school er bij je kind
past? Of een kind baat heeft bij
meer structuur of juist gedijt op
een vrije school?"
In de Wet op het primair onder
wijs staat dat kinderen aangemeld
kunnen worden op de dag dat ze
drie jaar worden. De meeste kinde
ren gaan in ons land vanaf hun
vierde naar school. Als ze 5 jaar
zijn, zijn ze leerplichtig. Ouders
kunnen volgens de wet één, maar
ook meerdere scholen om toela
ting vragen voor hun kind.
In 2013 is op verzoek van school
besturen het systeem voor aanmel
ding in Den Haag aangepast. Al op
de eerste verjaardag krijgen
ouders een brief in de bus met de
aansporing om hun kind aan te
melden.
Race
Dat kan maar op één school.
Ouders zijn dat niet verplicht.
„Maar het wordt niet gebracht als
keus. Het wordt een race: wie het
eerst komt, wie het eerst maalt",
vindt Straus.
„Toen mijn oudste dochter 2,5
of 3 jaar werd, kreeg ik een boekje
van de gemeente met alle scholen
in de omgeving en een korte om
schrijving en de boodschap: ga u
oriënteren. Maar dit is iets totaal
anders."
Volgens de gemeente kunnen
de scholen daardoor beter plan
nen en hebben ouders eerder dui
delijkheid over de school waarop
hun kind terechtkomt. Al sinds de
invoering is er weerstand tegen de
gemaakte afspraken.
maandag 19 september 2016
Joost de Jong
Goud op valreep voor
Eritrese vluchteling
Rio de Janeiro
Daniel Gebru
gouden plak.
met
De VVD wil af van scholen die
ouders aansporen hun kind al op
1-jarige leeftijd aan te melden op
een basisschool. Dat gebeurt bij
voorbeeld in Den Haag. Volgens
de partij is zo'n dwingend ver
zoek in strijd met de wet.
Hanneke Keultjes
Den Haag
