i
U
NIEUWS 7
Hulporganisatie War Child is voor het
eerst in Nederland neergestreken, om
hier vluchtelingenkinderen te helpen hun
oorlogservaringen te verwerken.
De chaos in
hun hoofd
wordt
minder
e schudt met haar
billen, schopt met
haar benen, zwaait
met haar armen. Sa
ra (to) uit Afghanis
tan doet het dansje
dat War Child, Save
the Children en Unicef Nederland -
onder de naam TeamUp - tot nu toe
gebruikten in oorlogsgebieden en
vluchtelingenkampen in het buiten
land, om kinderen al spelend te hel
pen hun oorlogservaringen te ver
werken.
Het recept is beproefd in landen
als Libanon, Soedan en Oeganda. En
sinds dit jaar in Nederland. Tilburg,
om precies te zijn. Hier, in het oude
woonzorgcentrum aan de Kruisvaar
dersstraat, hebben de ouderen plaats
gemaakt voor vluchtelingen zoals dit
meisje, met haar nieuwe witte
T-shirt met sterretjes en een glitter
vogel op de voorkant.
Sara deed het speciaal aan; ze wist
toen ze het over haar donkere haar
heen trok, boven haar blauwe broek:
vandaag ga ik op de foto. Vandaag
mag ik over mezelf vertellen.
Maar eerst doet ze dus de mad chic
ken, de gekke kip, het dansje dat ge
bruikt wordt om het ijs te breken.
De dag, met alle indrukken die ze op
school en de opvang op hebben ge
daan, wordt zo letterlijk van ze afge
schud. Maar niet alles laat zich af
schudden. Er zijn andere ervaringen,
die ze opdeden in hun oude thuislan
den, op de vaak zo gevaarlijke reis
daarvandaan en later in de ene na de
andere tijdelijke opvang.
Projectleider Ernst Suur (War
Child) weet wat ze hebben doorge
maakt. Hij verliet onlangs Oeganda
om in Nederland aan de slag te gaan
in samenwerking met Unicef Neder
land en Save the Children. Dat het
nodig zou zijn, kon Suur zich lange
tijd niet voorstellen.
Toen kwamen de vluchtelingen. In
Nederland zijn nu 33.192 asielzoekers
die in opvanglocaties door het hele
land verblijven. In totaal 6.317 daar
van zijn kinderen zoals Sara.
Juist nu de stroom naar ons land
opdroogt, wordt duidelijk waar zij
mee te maken hebben. De relatieve
rust zorgt dat de stress die kinderen
tijdens hun vlucht opbouwden, naar
buiten komt. Suur: „Als je een heel
jaar keihard hebt gewerkt, word je
ook vaak ziek als je eindelijk vakan
tie hebt."
En deze kinderen hebben niet 'ge
woon' heel hard gewerkt, zij hebben
alles achtergelaten. Sara kan zich ei
genlijk niet meer herinneren hoe het
was in Afghanistan, waar ze geboren
werd, en in Iran, waar ze later met
haar vader, moeder, broers en zussen
neerstreek - een tussenstop voor de
wereld werd doorkruist, om uiteinde
lijk in Nederland aan te komen.
Die lange reis zorgt ervoor dat kin
deren hier extra veel te verwerken
hebben, zegt Suur. „Pas was ik in
een vluchtelingenkamp in Libanon.
Ik zag dat de kinderen daar rustiger
waren dan hier. De reis die deze kin
deren erop hebben zitten, naar Euro
pa, is een stuk langer. En in een rub
berboot kun je niet huilen, daar
moet je je ogen wel open houden."
In de oude kantine leren begelei
ders van TeamUp de kinderen ze
weer dicht te doen, te vertrouwen op
anderen. Autorijden heet het spel,
waarbij het ene kind de ogen sluit,
terwijl de ander door op de rug te tik
ken 'vertelt' welke route er gelopen
moet worden om een botsing te ver
mijden.
Sara manoeuvreert haar maatje
voorzichtig door de benauwde
zaal. Zij kan haar aandacht bij
haar taak houden, is lief, vro
lijk. Toch maken haar ouders
zich zorgen. Zij zien dat Sara
's nachts slecht slaapt.
Begeleidster Hetty - 'ik zie
allemaal auto's die niet bot
sen, wat knap!' - staat het
zweet op haar voorhoofd. Een
van de kinderen klimt plotse
ling door het raam naar buiten
naar zijn vriendje, terwijl ande
re kinderen op diezelfde ra
men bonzen omdat ze graag
willen meedoen. Zij zijn op een
andere dag aan de beurt.
Het lijkt misschien chaos. Maar
je had ze een paar maanden geleden
moeten zien, zegt Suur. Nu ze ge
wend zijn aan de vaste tijden en de
vaste gezichten lukt het pas goed om
de spellen ten uitvoer te brengen.
„De chaos in hun hoofd wordt min
der, dat kun je daaraan zien."
In elke opvang moet het er zo aan
toegaan als in Tilburg en vier andere
plekken in het land. Binnenkort vol
gen nog drie opvanglocaties. Het
liefst ziet TeamUp deze activiteiten
op alle opvanglocaties. Zo hebben
kinderen altijd dit programma om
zich aan vast te houden. Het zorgt
dat ze in de toekomst een kleinere
kans hebben op psychosociale pro
blemen.
Vanachter de glazen deur naar de
kantine kijkt Sara's vader lachend
toe, terwijl zijn dochtertje vertelt dat
ze lezen nog moeilijk vindt en dat ze
van spelen houdt. Hij zwaait. Vroe
ger werkte hij. De dagen in de
opvang zijn voor hem lang en
leeg. Maar in Nederland hoopt
hij straks zijn dromen te kun
nen volgen, te leren en te wer
ken. Net als zijn kinderen, die
hij wil zien opgroeien tot 'goe
de mensen', die studeren, com
passie hebben voor anderen,
dankbaar zijn voor wat ze gege
ven wordt.
Sara wil juf worden. Een leraar
zoals meester Dennis, die haar nu
les geeft. Maar eerst heeft ze ande
re dingen aan haar hoofd. Gaat ze
met papa mee? Welnee. „Ik ga bui
tenspelen", zegt ze met een verlegen
glimlach, in vloeiend Nederlands.
woensdag 7 september 2016
Vluchtelingenkinderen in Til
burg leren spelenderwijs te ver
trouwen op anderen. War Child
gaat de activiteiten in meer op-
vanglocaties aanbieden.
FOTO'S ARE KIEVIT
Dansen om te veraete
Carla van der Wal
Tilburg
—Begeleider Hetty
De naam Sara is om privacyrede-
nen gefingeerd.
