PvdA-Kamerlid Bouwmeester
na tien jaar niet meer verkiesbaar
15
Anniek van den Brand
Agent Ronald V. vreest dat zijn wereld instort. Als
hij de cel in moet, spat zijn jongensdroom om de misdaad
te bestrijden uit elkaar. „Ik moést die ramkraker stoppen."
Ze zou
het geld
natuurlijk
onmiddellijk
uitgeven
aan drank
of drugs
Ronald V. in de rechtbank van Den Bosch, illustratie: urban petra
Ineens liep ze naast me op
het trottoir. Of ik een Al-
bert Heijn wist, wilde ze
weten. Ik wees naar het ein
de van de straat. „Ga jij er
ook heen?", vroeg ze, terwijl ze
naar de boodschappentassen in
mijn hand keek. Ik knikte. „Dan
loop ik met jou mee, want ik
heb geen geld."
Ik keek even opzij. Ik zag een
vrouw van rond de 40, met een
Chanel-zonnebril in haar haar,
verzorgde make-up, goed in de
kleren en een verwilderde blik.
Of verbeeldde ik me dat laat
ste maar? Bedacht ik dat, omdat
wat ze zei niet paste bij het plaat
je?
Ze praatte druk, gebaarde nog
drukker, haar blik leek een frac
tie van een seconde te lang te kle
ven aan alles wat ze zag.
zei ze. Of nee, niet verloren, de
pinautomaat had hem opgege
ten. Gewoon, hap, slik, weg! Nou
ja, zeg! Juist vandaag, haar ver
jaardag! 46 was ze geworden.
„Dat zou je niet zeggen", zei
ik.
„Hoe oud ben jij?", vroeg ze.
„49", zei ik.
„Dat zou je ook niet zeggen",
zei ze.
Juist die dag geloofde ik dat
niet.
Ze liep al uren door de stad,
zei ze. Ze woonde tien kilometer
verderop. Maar zonder pinpas
kon ze geen kaartje kopen voor
de bus.
„Kun je iemand bellen?",
vroeg ik.
„Ja hoor", zei ze. Ze liet me
haar telefoon zien.
„Ik heb mijn zoon gebeld,
maar hij is aan het werk."
„Op zondag?", vroeg ik. Op
de een of andere manier
was ik ervan overtuigd dat
ik haar zou betrappen op
een leugen.
„Hij werkt in een
snackbar", zei ze.
Ik knikte, en schaamde me.
„Hoe vind je mijn blouse?",
vroeg ze.
„Mooi", zei ik.
Ze lachte. „Gekregen van vrien
dinnen", zei ze.
Kennelijk reageerde ik niet
snel genoeg.
„Voor m'n verjaardag! Dat zei
ik toch, dat ik jarig ben? Voel
eens aan mijn jasje." Ze legde
mijn hand op haar arm.
„Fijne stof', zei ik.
„Ja, fijne stof, ja, dat weet ik
ook wel, maar daar gaat het niet
over. Het is nat, ik loop hier al
uren, het regent steeds." Het re
gende inderdaad steeds.
„Ik wil een salade", zei ze toen
we voor de Albert Heijn ston
den. „Als ik honger heb, kan ik
niet nadenken."
„Ik koop een salade voor je",
zei ik. „Voor je verjaardag."
Ze zei niets.
„Ik wil Italiaanse salade. Ze heb
ben toch wel Italiaanse salade?
Thaise salade, Mexicaanse sala
de, ik zie geen Italiaanse salade!"
Sssshhhh, zei ik, rustig maar.
Nu legde ik mijn hand zelf op
haar arm. „Kijk, hier: Italiaanse
salade. En nu breng ik je naar de
kassa, ik betaal en dan ga ik mijn
boodschappen doen."
Ze zou vast nog iets van me
willen. Geld natuurlijk. En 2 eu
ro zou niet genoeg zijn. Ze zou
zeggen dat het voor de bus was,
dat je met 2 euro tegenwoordig
nergens meer komt. 5 euro zou
ze willen, 10 misschien
wel. En niks bus-
kaart, ze zou het
geld natuurlijk on
middellijk uitgeven
aan drank of drugs.
Bij de kassa keek ze
me aan.
Ik zette me
schrap.
„Dank je wel",
1
Het is een bijzonder gezicht. In de
rechtszaal wordt een verdachte
meestal bewaakt door bewapende
agenten, maar nu zit de agent zélf
in het strafbankje. Ronald V. (32)
uit Kerkrade, in uniform en met
dienstpistool, verzette zich giste
ren in hoger beroep tegen zijn ver
oordeling tot twee jaar cel.
Vorig jaar zomer kreeg hij die
straf opgelegd voor het neerschie
ten van de bijrijder van een ram
kraker. Niemand zag de veroorde
ling aankomen; het Openbaar Mi
nisterie had vrijspraak geëist.
Agenten waren geschokt: door ge
woon je werk te doen, kun je in
de gevangenis belanden.
„Toen mijn hoogzwangere
vrouw het vonnis hoorde, moest
ze meteen naar het ziekenhuis",
vertelt V. aan de rechter. „Mijn va
der zakte in elkaar op zijn werk.
Hij heeft mij altijd goed opge
voed, wilde graag dat ik bij de poli
tie ging. En dan ben ik opeens een
crimineel."
V. maakte deel uit van een aan
houdingseenheid. Op 22 augustus
2013 maakte die jacht op Glenn K.,
een man die werd gezocht voor
meerdere ramkraken. Na een uren
lange achtervolging eindigt K. op
de parkeerplaats van coffeeshop
Brothers in Heerlen. Als Ronald
V. bij het portier van de bijrijder
komt, lukt het hem niet dat te ope
nen. „Ik hoorde het grommen van
de auto, piepende banden. Die
rijdt ons hier kapot, vreesde ik."
V. trekt zijn pistool en probeert
daarmee een ruitje kapot te slaan.
Een opmerkelijke actie, want het
dienstwapen is daar eigenlijk niet
voor bedoeld. „In mijn ooghoeken
zag ik de schimmen van collega's.
Ik dacht alleen maar: ik moét die
ramkraker stoppen, dit gaat fout.
Die auto was een stier, wij waren
een rode lap."
De agent richt zijn wapen op de
romp van de chauffeur en schiet.
Maar de kogel mist doel: hij raakt
de onschuldige bijrijder. Die over
leeft het schot ternauwernood.
Even later rijdt K. zich alsnog
klem tegen een geparkeerde auto.
Twee agenten moeten opzij sprin
gen om hem te ontwijken.
De rechtbank in Maastricht oor
deelde vorig jaar dat 'V. zich op
geen enkel moment zorgen heeft
hoeven maken dat hij in aanra
king met de auto zou komen'.
Daarom had hij niet mogen schie
ten, en al helemaal niet op romp
hoogte, waardoor hij 'willens en
wetens' het risico nam dat er do
den zouden vallen.
„Het vertrouwen van mijn
cliënt in de rechtsstaat is ge
schaad", zei Geert-Jan Knoops, ad
vocaat van V., gisteren in de
rechtszaal. Hij riep collega's van
V. op om te getuigen. Drie agen
ten die ook bij het schietincident
aanwezig waren, deden bij het ge
rechtshof hun verhaal. Alle drie
bevestigden ze dat de ramkraker
gevaarlijke manoeuvres uithaalde
op de parkeerplaats.
Pas eind dit jaar wordt duidelijk
of V. echt de gevangenis in moet.
Het hoger beroep gaat op 24 no
vember verder. Tot die tijd werkt
V. 'gewoon' op straat in Limburg.
Met dienstwapen.
Bouwmeester (36) heeft dan ruim
tien jaar in het parlement gezeten,
naar eigen zeggen vooral met oog
voor de zwakkeren in de samenle
ving. Toch moest ze als Kamerlid
van een coalitiepartij met de be
langrijke zorgportefeuille de laat
ste jaren ook concessies doen.
„De politiek is de laatste jaren har
der en sneller geworden, daar was
ik ook onderdeel van", zegt Lea
Bouwmeester. „Het vergt vasthou
dendheid en doorzettingskracht
om echt goede oplossingen te
vinden. Mijn partij heeft zichzelf
niet geliefd gemaakt omdat we
het hebben aangedurfd moeilijke
beslissingen te nemen. Zodat de
zorg goed georganiseerd en betaal
baar blijft. Die verantwoordelijk
heid hebben we bewust geno
men." Bouwmeester vraagt zich
oprecht af of een volgend kabinet
dezelfde keuzes zal maken. „Ik
maak me zorgen over de rechtse
meerderheid die zich aftekent.
Een kabinet met CDA, VVD en
D66 is een gevaar voor de zwakke
ren in de samenleving, die het
niet zelf redden. Ik vraag me of zij
het hoofd straks nog boven water
kunnen houden. Maar: wie weet
komt er heel snel weer een linkse
meerderheid."
Bouwmeester denkt als volgen
de stap aan een baan bij een orga
nisatie in de samenleving die een
groep, mening of belang behar
tigt. „En ik zie nu op het gebied
van vernieuwing in de zorg ook
mooie dingen gebeuren. Het past
allemaal bij de passie die nog
steeds vurig brandt."
Die auto was
een stier, wij waren
een rode lap
donderdag 25 augustus 2016
Pin oas
Ze was haar pinpas verloren,
Voor het schap in Albert Heijn
wist ze precies wat ze zocht.
7P1 7P
1
Schietende agent:
celstraf onterecht
Peter Winterman
Den Bosch/Heerlen
Door de wol geverfd PvdA'er
Lea Bouwmeester houdt het
voor gezien. Ze dingt niet mee
naar een Kamerzetel bij de ver
kiezingen volgend voorjaar, zo
brengt ze vandaag naar buiten.
„Het is tijd voor iets anders."
Edwin van der Aa
Den Haag
Ronald V.
