M
rn~n
3
Eenoudervakantie Journalist Sanne van
der Kolk (40) gooit haar bedenkingen tegen
een eenoudercamping overboord en viert
er de zomer met haar kinderen. Nu raadt ze
het elke alleenstaande ouder aan.
6
6
Juli 2016. Ik vertrek met
mijn dochter (13) en
zoon (9) naar een cam
ping voor eenouderge
zinnen in Frankrijk. Ik
vertel het op fluister
toon en zeker niet tegen
iedereen. Het klinkt toch sneu: al die
gescheiden ouders bij elkaar met ver
moedelijk hun ziel onder de arm.
Augustus 2016. Ik roep tegen ieder
een die het wil horen dat ik naar een
camping voor eenoudergezinnen ben
geweest. En dat het gaaf was! Ik heb
prachtige gesprekken gevoerd, heb
gedanst tot in de late uurtjes, kan
naaktzwemmen van mijn bucketlist
schrappen en heb zeker geen zielige
types aangetroffen, maar een prettige
groep sterke mensen. En de kinderen
hadden een topweek.
Al veertig jaar kampeer ik elke zo
mer. Ik kan me niet heugen dat ik
gescheiden ouders op een camping
tegenkwam. Dus zat ik in het voor
jaar hevig te dubben. Wil ik als al
leenstaande moeder tussen al die
gelukkige families staan? 's Avonds
alleen aan de wijn? Ik wilde mijn
kinderen niet 24 uur met hun moe
der opzadelen ('ze is zo zielig, we
gaan wel met haar rummikuppen')
en af en toe een volwassene spreken
vind ik fijn. Totdat een vriendin zei:
'Googel eens op kamperen voor een
oudergezinnen.'
De eerste de beste link gaf een
prima indruk. De camping lag in
Frankrijk, voor ontbijt en avondeten
werd gezorgd en overdag konden de
kinderen abseilen, boogschieten en
voetballen. Basta. Ik doe het. Ge
boekt.
Voordat we richting het zuiden rei
zen, kamperen we vijf dagen op een
Nederlandse camping tussen traditi
onele gezinnen aan picknicktafels
met parasolletje. In de caravan tegen
over ons zijn de gordijntjes al om elf
uur potdicht.
Als we arriveren, groet niemand.
Een dag later ook niet. Bij de afwas
knoopt niemand een gesprekje aan.
En niemand schiet de volgende dag
te hulp als ik met een ziek kind in de
stromende regen de tent inpak. De
tranen rollen over mijn wangen. Wat
voel ik me gruwelijk alleen.
Een dag later stappen we in de auto
en rijd ik, hoppa, 800 kilometer tot
ver in Frankrijk. Tolpoortjes, tanken,
met kinderen naar een snelwegtoilet,
files op de Brusselse ring: ik draai
mijn hand niet om voor wat vroeger
stressmomenten voor twee waren.
Paniek
Shit. Een oranje lampje brandt op
mijn dashboard. Paniek! Waarom
weet de auto niet dat er een vrouw
achter het stuur zit die alleen olie kan
bijvullen? En die zelfs daarvoor eerst
een hulplijn naar Nederland moet in
zetten? Op de gok schenk ik liters olie
bij. Tevergeefs, het lampje brandt nog
steeds. Volgens het instructieboekje
is er wat met de verbranding in de
uitlaat. Maar ik ontdek: oranje is geen
rood, dus geen nood. Doorrijden
maar!
Volgende probleem: ik heb geen
Franse verloopstekker meegenomen.
Ik voel me blond en alleenstaand.
Maar ook die stekker komt er. Ik geef
toe: die was belangrijk, want het
campinggasstel staat met opzet thuis.
Ik zag me al stuntelen met slang en
gastank, terwijl de campingburen
elkaar toefluisteren: 'Dat deed haar
man zeker altijd.' Klopt.
Mijn enige voornemen luidt: is het
niets, dan pak ik ons boeltje en ver
trek. Met die instelling beland ik de
eerste avond ook in de campingbar.
„Doe mij maar een lekker biertje."
Chris, een knappe vrouw van 36
jaar en moeder van twee zoontjes, re
ageert direct: „Ah fijn, een biervrien
din. Dat drinken mijn vriendinnen
In die bar zit ook
Anneke. En Lotte,
Chris, Lieke, Esther.
Allemaal sterke
vrouwen vol humor
thuis niet." In die bar zit ook Anneke.
En Lotte, Chris, Lieke, Esther. Alle
maal sterke vrouwen vol humor.
Er verblijven vijftien vrouwen en
twaalf mannen op de eenoudercam
ping met in hun gevolg zo'n veertig
kinderen tussen 4 en 16 jaar. Met el
kaar vormen we een sterke groep. De
meesten hebben een scheiding ach
ter de rug, sommigen zijn weduwe of
weduwnaar en een enkeling heeft
een nieuwe liefde gevonden, maar
vindt een vakantie met een samenge
steld gezin te lastig.
De kinderen trekken samen op,
bouwen 's avonds een kampvuur en
vertellen elkaar hoe ze leven, bij va
der en/of moeder. Ze delen hun lot,
en voelen zich op deze camping be
vrijd van het verantwoordelijkheids
gevoel om voor paps of mams te zor
gen.
Elk van de volwassenen gaat over
dag zijns weegs. Niets hoeft, alles
kan. Om zeven uur schuift iedereen
aan tafel. Komt het zo uit dan bespre
ken we de relaties met exen, onze on
zekerheden, de opvoeding of vraag
stukken als: hoe doe jij dat, co-ouder
schap en een volledige baan? Of: ben
ik te verkrampt als het gaat om mijn
kind loslaten? Tobberig of zwaar
voelt het nooit. We luisteren, inspire
ren, spiegelen en sterken elkaar.
Verzetsdaad
„Ga je mee skinny dippen?", vraagt
Esther op de derde avond. Alle kinde
ren slapen die nacht bij het kamp
vuur. „Dat durf ik niet", zeg ik. Zelf
durft ze ook niet, maar ze wil het
graag een keer doen. Lotte wil ook
mee. Midden in de nacht pakt Lotte
mijn ene hand en Esther de andere
en rennen we naar het zwembad.
Kleren uit en daar liggen we: naakt in
het zwembad met de maan boven
ons. Het voelt als een kleine verzets
daad na al die jaren van traditioneel
gezinskamperen.
Terug bij de bar staat de muziek
harder. Lieke klimt en danst op de
bar, pakt de paal van de overkapping
beet en laat zich onder luid gejoel
draaiend naar beneden zakken. Een
dansende moeder verzucht: 'Als mijn
ex me zo zou zien. Hij zou zich scha
men. Dus ik dans door'.
De dag van vertrek voel ik een brok
in mijn keel. Met stille trom vertrek
ken is geen optie. Een auto blokkeert
namelijk de uitrit. Dat is met opzet.
De campingeigenaar ziet ons rijden
en trekt luid aan de bel. Zo'n veertig
mensen komen ons uitzwaaien.
De tranen stromen over mijn wan
gen. „Het is geen verdriet, lieverd",
zeg ik tegen een verschrikt kijkende
dochter. Ze huilt mee. „Gaan we vol
gend jaar weer?", vraagt ze.
Ja, volgend jaar weer.
dinsdag 23 augustus 2016
GO
blik richting gebogen
been, mijn armen ge
strekt op schouder
hoogte. Maar 'de kop
van de koe' lukt mij vol
gens mij weer beter dan
anderen.
„Yoga leert je luisteren
naar je lichaam", zegt de
docente. Dat lichaam
van mij blijkt in deze les
graag de grenzen op te
zoeken, zolang ik in
sommige oefeningen
lekker beter ben dan de
rest. Ai, dat ego toch.
Anke We It en
Sfeer in
de les
Hier geen poespas.
En het voelt veilig,
ledereen is hier vooral
voor zichzelf.
Dat dus. Twaalf
cursisten, twaalf
eilandjes. Het kan
zijn dat dit je
smaak niet is.
Snel aan
te haken
Als je het niet erg
vindt datje niet alles
in een keer perfect
gaat, maar wel van
succeservaringen
houdt, zit je hier goed.
Doorzettingsvermo
gen strekt tot de
aanbeveling.
Kwaliteit van
de leraar
Vriendelijk, rustig,
corrigeert je en
moedigt aan zonder
dat je daardoor met
een een kneus lijkt.
De leraar spreekt En
gels. Goed te volgen,
maar duidelijke Ne
derlandse uitleg zou
net wat relaxter zijn.
Prijs
kwaliteit
Gangbare prijzen,
gemiddeld tussen 10
en 15 euro per les van
vijf kwartier.
Voor uitgebreidere
persoonlijke begelei
ding is niet echt tijd.
Dat zou een paar euro
extra waard zijn.
Eind
oordeel
Gentle flow yoga is zacht
aardig. FOTOSHUTTERSTOCK
Bemoedi
gend
voor de
beginner.
Opgevangen op de
camping
Sanne van der Kolk
44