II
Brazilië mag
ambities nu
niet doven
9
Volleybalsters treuren, Guidetti ziet genoeg mogelijkheden
Typisch
Braziliaans
De volleybalsters
bleven met lege
handen achter. Dat
deed pijn. Maar er
gloort heus een
mooie toekomst.
Het mooiste compliment voor de
Nederlandse volleybalsters kwam
misschien wel van Christa Har
motto Dietzen, de Amerikaanse
captain. „We hebben de afgelopen
jaren vaak tegen Nederland ge
speeld en ze werden elke wedstrijd
beter. Ze hebben het ons in Rio
twee keer heel lastig gemaakt. Ik
ben ervan overtuigd dat ze binnen
afzienbare tijd echt om de medail
les meedoen", zei ze na het door
de Amerikaanse wereldkampioe
nen gewonnen duel om de bron
zen plak (3-1).
Dat Oranje in Rio met lege han
den achterbleef deed pijn, maar
voor bondscoach Giovanni Gui
detti voelde de vierde plaats toch
als een prijs. Vooral omdat de ploeg
zich mengde tussen de wereldtop.
Nederland won in de poulefase zo
wel van de uiteindelijke olympisch
kampioen China als van Servië, dat
zilver pakte.
Het sterkte bondscoach Gio
vanni Guidetti in zijn overtuiging
dat hij beschikt over een talent
volle groep, die alleen nog maar
sterker kan worden. „Over vier jaar
doen wij in Tokio echt mee om de
medailles", zei de Italiaan, die nog
tot en met de Spelen van 2020 aan
het roer staat van Oranje.
Cruciaal
„Tijd en ervaring zijn cruciaal. We
leren nog elke dag en ik geloof echt
dat deze groep de kwaliteiten heeft
om zich de komende jaren op elk
toernooi in de strijd om de hoofd
prijzen te mengen. Als je je reali
seert dat wij pas twee jaar geleden
begonnen zijn met een serieus
programma met Oranje, is deze
vierde plaats fantastisch.
„Een medaille", vervolgde de
Italiaanse spraakwaterval, was
misschien te veel gevraagd, al
droomden we er wel van. Iedereen
heeft op zijn best gepresteerd.
„Natuurlijk hebben we nog onze
zwakheden. We hebben tegen de
Verenigde Staten en ook in de
halve finale tegen China kansen
gehad, maar we benutten ze niet.
Misschien zijn we nog net niet
China en Amerika
zijn meer ervaren.
Zij kunnen wel
rustig blijven en
het afmaken
klaar voor die stap. Dat is normaal
in sport. Alles gebeurt na hard wer
ken. Ik heb geen gemengde gevoe
lens, ik ben trots en dankbaar."
Aan de meeste Oranje-speelsters
waren toekomstige vergezichten
nog niet besteed. Bij hen vochten
trots en tranen om voorrang. „Ik
ben zwaar teleurgesteld dat we
hier niet met een plak weggaan",
zei topscoorster Lonneke Sloetjes,
die door de wereldvolleybalbond
FIVB werd gekozen als beste diago
naal en een plek kreeg in het
Dream Team van de Spelen.
„Tegelijkertijd ben ik trots op
onze prestatie. We hebben laten
zien dat we een tegenstander zijn
waar de andere landen rekening
mee moeten houden."
Trots
Dat waren ook zo'n beetje de
woorden van de 32-jargie libero
Debby Pilon-Stam, die met de
vierde plaats in het Maracanazinho
afscheid nam van Oranje. „Deze
nederlaag doet pijn, maar ik ben
wel trots. Dit is een bewijs van de
ontwikkeling die we hebben door
gemaakt", zei Pilon-Stam, die na
de geboorte van haar zoon Mees,
bijna twee jaar geleden, terug
keerde in Oranje.
Het werd een geslaagde come
back met de Spelen als ultieme be
loning. „Natuurlijk wilden we het
afsluiten met een medaille. Ik kan
nu even niet zeggen waarom dat
niet gelukt is. Misschien is het net
de ervaring die we missen ten op
zichte van China en Amerika, die
wel rustig blijven en het kunnen
afmaken."
van de vlam.
in Rio de Janeiro is het
tijd voor de eindbalans.
Eerst die van de Braziliaanse sport.
Het gastland haalde 19 medailles:
zeven gouden, zes zilveren, zes
bronzen. Gezien de investeringen
van zo'n 750 miljoen euro en de
doelstelling - top-10 in aantal
plakken - is dat niet naar verwach
ting, maar de Spelen van Rio zijn
wel de succesvolste ooit voor
sportland Brazilië. Daarbij zijn de
gouden medailles van hoogsprin
ger Thiago Braz en de volleyballers
van internationale allure. De
olympische titels van judoka Ra-
faela Silva en bokser Robson Con-
ceiqao, die zich vanuit armoede
naar olympische heldendom
knokten, zijn een inspiratiebron
voor miljoenen Brazilianen in ver
gelijkbare omstandigheden. Het
gedroomde voetbalgoud, de grote
olympische obsessie, maakte de
Spelen sportief geslaagd.
vooral in mentaal opzicht van be
lang geweest. Dat begon al bij de
opening, die de trotse diversiteit
toonde. Het ingebakken minder
waardigheidscomplex heeft door
de - op een paar logistieke proble
men na - vrij soepel verlopen or
ganisatie een
oppepper ge
kregen. Dat
de stadions
soms leeg ble
ven valt de
Brazilianen
niet aan te re
kenen. Daar
voor moet het
IOC toch
vooral bij
zichzelf te
rade gaan.
Rio heeft on
der de olym
pische ambitie een metaformose
ondergaan. Tegelijkertijd is de
vraag wat er gebeurt met de
nieuwe sportarena's. Er liggen
grote plannen voor toekomstig ge
bruik, maar de crisis en besluite
loosheid zetten daar grote vraagte
kens bij. Het is voor inwoners van
Rio dan ook te hopen dat de ambi
tie niet eindigt
met het doven
Het is de
vraag wat
er nu met
de nieuwe
arena's
gebeurt
maandag 22 augustus 2016
GO
Rio de Janeiro
Yvon Beliën (links) en Anne Buijs troosten elkaar na de verloren strijd om het brons. Het doet zicht
baar pijn. Niettemin is ook iets van trots op hun gezichten te bespeuren.
T De teleurstelling bij Debby Pilon-Stam (links) en Laura Dijkema na het laatste punt. fotos pimras
- Debby Pilon-Stam
@holandes26
Na de 'Sixteen days of glory'
Voor het land zijn de Spelen
'Medaille was nog
te veel gevraagd'
Joost de Jong
Joost de Jong is woonachtig
in Rio de Janeiro en correspon
dent van deze krant.
