Spanning sloeg over van bondscoach op ploeg
(A
Handbalsters balen van gemist brons en azen op succes bij Spelen van 2020
6
OLYMPISCHE SPELEN RIO 2016
Vier jaar naar de volgende Spelen is
lang. Toch denkt geen enkele handbalster
na de vierde plaats in Rio aan afhaken.
„Iedereen heeft het al over Tokio."
Analyse
HANS
KLIPPUS
Ze huilden om het gemiste brons,
maar de Nederlandse handbalsters
keken tussen de tranen door ook al
vooruit naar de volgende Spelen.
„Ik ga net zo lang door totdat ik dat
Peking goud heb", zei spelverdeel-
ster Nycke Groot na de ontluiste
rende 26-36 tegen Noorwegen, met
natte ogen maar strijdbaar. „Goud,
ja. Dat is het enige dat telt."
Groot is bij Oranje de oudste
veldspeelster. Bij de Spelen van To
kio zal ze 32 zijn. Groot, de belang
rijkste schakel bij Oranje, denkt
niet aan afscheidnemen. Ze liep in
tien maanden de drie belangrijkste
prijzen mis. Ze verloor de WK-fi-
nale, met haar Hongaarse club Györ
de Champions League-finale en nu
dus de strijd om een olympische
medaille. „Blijkbaar moet ik eerst
alles een keer verliezen."
Groot wil het graag rechtzetten,
en dat geldt voor de hele Neder
landse ploeg. Oranje is nog erg
groen, als topteam met één keer
WK-zilver op zak, en ook qua leef
tijd. De ploeg van Henk Groener
was in Rio de jongste van de top-8
en kan in zijn geheel nog mee tot
Tokio 2020.
Bij de Spelen geldt vaak dat je ze
een keer moet hebben meegemaakt
om echt te kunnen scoren. De Ne
derlandse handbalsters hadden bij
hun debuut absoluut last van olym
pische stress. „We hebben voortdu
rend lopen zoeken naar de flow die
we bij het WK hadden", conclu
deerde Groener na het zware toer
nooi, waarin Oranje in twee weken
tijd acht wedstrijden speelde.
Heel af en toe was, zoals de coach
het uitdrukte, 'de losheid' van het
WK te zien. Met name in de kwart
finale tegen Brazilië, dat als thuis
ploeg nog meer spanning voelde.
Het leverde een plek bij de top-4 op.
Tegen Frankrijk (halve finale) en
Noorwegen (om brons) kwam
Oranje flink tekort, hoewel er in die
eerste wedstrijd bijna nog een ver
lenging uit het vuur werd gesleept.
Tegen de wereldkampioen was
dat anders en had Nederland geen
schijn van kans. Het verschil bij het
Het zou me verbazen
als er speelsters
zouden stoppen.
Dit is een zeer
hongerige groep
eindsignaal bedroeg tien punten
(26-36), twee meer dan in de WK-
finale tegen hetzelfde team. „Ik voel
me een loser", zei keepster Tess
Wester hevig snikkend.
Groener merkte 'met gepaste
trots' op dat zijn team voor de
tweede keer in korte tijd bij de top-
4 was geëindigd. „Maar we zijn nog
geen absolute top", was zijn con
clusie. „We moeten nu de volgende
stap maken. Hoe? Gewoon door
gaan met waar we mee bezig zijn.
Wat we in Rio hebben meege
maakt, is een heel belangrijk proces
voor deze ploeg."
Het contract van Groener loopt
eind van dit jaar af en over de peri
ode daarna wilde hij niets zeggen.
Maar gesprekken over de toekomst
zijn gaande en het lijkt erop dat de
bondscoach de vrouwenploeg blijft
leiden. „Iedereen heeft het al over
Tokio", zei Groener zaterdag. „Het
zou me verbazen als er speelsters
zouden stoppen. Dit is een zeer
hongerige groep."
In het uur tussen de op dra
matische wijze verloren
hockeyfïnale en de huldiging hadden
ploeg en speelsters afgesproken om
vooral niet zuur te doen over zilver.
Het was een uitstekende wedstrijd
geweest die op een bizarre manier
verloren was gegaan, maar de trots op
het team overheerste. „Bedankt voor
jullie felicitatie", zei een cynische
Naomi van As, toen die gelukswens
van de pers uitbleef. Alsof zij er niet
de pee in had, dat ze haar imposante
interlandcarrière niet met een derde
gouden plak had afgesloten. Aan
voerster Maartje Paumen slaagde er
als enige niet in haar enorme teleur
stelling te verbergen. „Ik sta hier met
een medaille die ik niet wil."
En dat gold natuurlijk voor ieder
een. Wanneer je als ploeg in 2008 en
2012 olympisch goud wint, wereld
kampioen en dé hockeynatie bent,
dan telt maar één kleur. Zeker als je
de finale van de eerste tot de laatste
minuut domineert.
Groot-Brittannië kreeg alles bij el
kaar een stuk of vijf kansen, strafcor-
ners meegerekend, en scoorde drie
keer. Nederland ook, uit wel drie of
vier handen vol kansen. Van de be
slissende shoot-outs maakte Oranje
er niet één. Weg goud.
Bondscoach Alyson Annan moet
vrezen voor haar positie. Niet eens
vanwege het zilver, maar omdat ze in
Rio niet bestand was tegen de druk.
Zowel in de halve finale als de finale
beleefde ze de ontknoping geïsoleerd
en verdwaasd, verdoofd door de
olympische stress. Ze stond los van
de groep. Het filmpje van de halve
eindstrijd, waar ze denkt dat er na de
reguliere speeltijd nog een kwart te
spelen is, is dodelijk voor de beeld
vorming.
In de finale kreeg de spanning grip
op de ploeg. Paumen miste een straf-
bal, een zeldzaamheid. Keepster
Sombroek zat mis bij een zacht balle
tje. De spitsen hadden het vizier niet
op scherp. En de shoot-outs verlie
pen dramatisch.
Annan vond het te vroeg voor een
conclusie of evaluatie. Haast is niet
geboden, een grondige analyse wel.
In november begint Mijntje Donners
als nieuwe commissaris tophockey
vrouwen bij de hockeybond. Haar
eerste taak zou wel eens het zoeken
van een nieuwe bondscoach kunnen
zijn. Er is bijna niemand die gelooft
dat Annan dit overleeft.
maandag 22 augustus 2016
'Ga door
tot ik dat
f*cking
goud heb'
A Het verdriet bij Oranje is groot na de verloren strijd om het brons. Vlnr: Danick Snelder, Yvette Broch,
Tess Wester en Estavana Polman, foto pim ras
y @klippus
Rio de Janeiro
Loïs Abbingh schiet op het
doel in de gewonnen kwartfinale
tegen gastland Brazilië, fotoepa
-Henk Groener
De hockeyvrou-
wen waren dicht
bij hun derde
olympische titel
op een rij. Dat zou
een unieke presta
tie zijn geweest.
Maar in de shoot-
outs tegen Groot-
Brittannië ging het
mis. Bondscoach
Alyson Annan
bleek niet bestand
tegen de druk.
Rik Spekenbrink
Trots, trots en nog eens trots.
A Alyson Annan baalt van het ver
lies. Haar positie als bondscoach
staat na Rio onder druk. foto pim ras
