LIEFDEVOLLE HERINNERING
ZEELAND 17
Debbie van der Burght in Vlissingen voelt haar overleden man Cees nog steeds in huis. „Als ik
hem vraag: kom je morgen op de koffie, dan knipperen de lampjes van de afzuigkap."
ij binnenkomst heeft ze
Monteverdi opstaan. Ves-
I pers en requiems. Om met
een maar in de sfeer te ko
men. Cees hield van dat soort mu
ziek. Monteverdi, maar ook Pergo-
lesi, Palestrina. En natuurlijk Bach,
diens 'Hohe Messe'.
„Meneer Van Damme, Cees is hier
nog altijd."
Debbie van der Burght is 84 jaar.
Ze woont in Vlissingen, de wijk Ro-
senburg. Haar man Cees had darm
kanker en overleed ruim een jaar ge
leden, zondag 12 juli 2015. Om 5 voor
5. Het Engelse tafelklokje, dat ze van
haar ouders erfde en dat een promi
nente plaats in de woonkamer heeft,
staat stil op die tijd.
Cees van der Burght was een gebo
ren Vlissinger. In en buiten zijn stad
maakte hij vooral naam als schilder
en tekenaar, beeldhouwer en vervaar
diger van maquettes. In het Zeeuws
Maritiem MuZEEum in Vlissingen
loopt tot begin 2017 de tentoonstel
ling 'De bezetting verbeeld', samen
gesteld met werk van Van der
Burght. Museum Het Bolwerk in IJ-
zendijke heeft zijn beeldjes van figu
ren uit de Tachtigjarige Oorlog opge
nomen in de permanente collectie.
„Ik heb hem altijd als kunstenaar
gekend", zegt zijn vrouw. Altijd, dat
wil in haar geval zeggen: meer dan
een halve eeuw. Begin jaren vijftig
kwam - toen nog - Debbie Zeilstra
met haar ouders vanuit Friesland
naar Vlissingen. Haar vader maakte
visnetten. Cees werkte in die tijd als
bankwerker op scheepswerf De
Schelde. Debbie kreeg daar admini
stratief werk. Ze vertelt: „Ik sprak
hem wel eens, en we hebben vast
ook gedanst op een personeelsfeest.
Hij zag er goed uit, ik vond hem een
boeiende man. Maar Cees was niet
zo op vrouwen gericht, hij was geen
'womanizer'. Dus ik moest hem over
de streep trekken. Omdat ik op de ad
ministratie werkte, wist ik wanneer
hij jarig was. Ik stuurde hem een
kaartje op zijn verjaardag. Zo kwam
hij op het idee me uit te nodigen om
mee te gaan fietsen. We reden naar
Westkapelle. Daar stond een tank op
de dijk, waar je toen nog in kon.
Cees hees me erin, triomfantelijk. Ik
dacht: wat een eigenaardige man is
dat. De meeste jongens die met je
gaan fietsen, willen zoenen. Cees
niet, die wilde in de tank." Er volg
den nieuwe afspraakjes, op de boule
vard in de buurt van de Leeuwen-
trap, of in dansgelegenheid de Cosy
Corner waar het orkest van Baby
den Toonder speelde. Ze trouwden
in 1955 en kregen twee kinderen,
Cees en Marianne.
Van der Burght ging in 1958 als
technisch tekenaar bij de luchtmacht
aan de slag. Die baan hield hij, tot hij
op zijn 55ste met pensioen ging. Hij
had meerdere standplaatsen: Woens-
drecht, Brunssum, Volkel en weer
Woensdrecht. In 1983 keerden ze te
rug naar Vlissingen. Daar bleven ze,
afgezien van een tussenperiode van
een jaar of zes in Westkapelle.
In de woonkamer brandt een kaars
je voor een portretfoto van de overle
den kunstenaar. Rondom zijn urn -
„Cees was graag thuis" - is een com
pleet altaar ingericht. Zijn horloge
ligt er, en er staat een zandloper.
„Van Cees leerde ik het begrip 'verlo
ren tijd'. Hij was altijd bezig, als hij
niks deed beschouwde hij dat als ver
loren tijd. Nu zou je zeggen dat hij
misschien ADHD had, hij was ge
woon hyperactief. Tijd speelde een
belangrijke rol in zijn leven. Hij had
een cursus Russisch gevolgd en ken
de daardoor het Russische woord
voor tijd: 'vremya'. Dat woord raakte
ingeburgerd in onze gesprekken."
Het altaartje biedt meer. 'Zijn geur
tje', van het merk Azzarro. Verder
een speciaal aangeschaft herden
kingskistje, waarin zijn portefeuille,
een cd met foto's en verschillende in
signes worden bewaard. Onderop
het tafeltje ligt een kei uit de lan
dingshaven bij de Oranjemolen, om
te laten zien dat Cees de oorlogsja
ren nooit heeft vergeten. Elke dag
had hij het wel een keer over de oor
log. Hij was toen geëvacueerd op de
boerderij van de familie De Visser
bij Aagtekerke. Dat dorp werd voor
hem bijna een bedevaartsoord. Ver
der ligt er op het altaar nog een mari
niersbaret - Cees zat tijdens zijn mili
taire dienst bij de mariniers. Zijn
vrouw hangt de baret op de foto van
Cees was niet zo op
vrouwen gericht, hij
was geen 'womanizer'.
Dus ik moest hem over
de streep trekken
Ik was verknoopt met
die man, hij was mijn
held. Ik leefde
helemaal ten dienste
van hem
Cees. Even later roept ze richting
zijn portretfoto: „Ja't gaat echt over
joe hoor."
In de woonkamer hangt een schil
derij van Cees met een boer en boe
rin in Zeeuwse dracht. De man raapt
aardappels, de vrouw helpt hem.
Debbie van der Burght: „Ik zie dat
als ons zelfportret. Cees de zwoeger
in de grond, ik verleen hand- en
spandiensten. Zo was ons leven. Ik
was verknoopt met die man, hij was
mijn held. Natuurlijk moest ik me
naar zijn wensen richten. Ik leefde
ten dienste van hem: deed het huis
houden en de kinderen en verzorgde
de administratie. Als ik het nu over
mocht doen, dan zou ik meer van
mezelf inbrengen. Zodat we niet al
leen naar Zeeland, maar ook eens
naar Friesland zouden gaan."
Cees is er echt. „Mijn horloge, dat
ik van hem cadeau kreeg toen ik aan
borstkanker werd geopereerd, deed
het niet. Een nieuwe batterij hielp
niet. Dan leg ik het op zijn altaartje.
De volgende ochtend loopt het weer.
Ik zeg ook wel tegen hem: kom je
morgen op de koffie? In de keuken
knipperen dan de lampjes van de af
zuigkap opeens. Onbegrijpelijk. Uit
en aan. Zo knipoogt Cees naar me."
zaterdag 20 augustus 2016
Cees van
der Burght
14-03-1931
12-07-2015
Oees, het gaat echt over joe hoor!'
Jan van Damme
Cees van der Burght
met zijn vrouw Deb
bie. Op de achter
grond het schilderij,
dat Debbie als een
portret van haar man
en zichzelf be
schouwt. FOTO RUBEN
OREEL
Heeft u ook mooie herinneringen
aan een overleden dierbare? En is er
een datum die daarom speciaal voor
u is? U kunt uw verhaal doen in 'In lief
devolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met
Ab van der Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.