LIEFDEVOLLE HERINNERING ZEELAND 17 Debbie van der Burght in Vlissingen voelt haar overleden man Cees nog steeds in huis. „Als ik hem vraag: kom je morgen op de koffie, dan knipperen de lampjes van de afzuigkap." ij binnenkomst heeft ze Monteverdi opstaan. Ves- I pers en requiems. Om met een maar in de sfeer te ko men. Cees hield van dat soort mu ziek. Monteverdi, maar ook Pergo- lesi, Palestrina. En natuurlijk Bach, diens 'Hohe Messe'. „Meneer Van Damme, Cees is hier nog altijd." Debbie van der Burght is 84 jaar. Ze woont in Vlissingen, de wijk Ro- senburg. Haar man Cees had darm kanker en overleed ruim een jaar ge leden, zondag 12 juli 2015. Om 5 voor 5. Het Engelse tafelklokje, dat ze van haar ouders erfde en dat een promi nente plaats in de woonkamer heeft, staat stil op die tijd. Cees van der Burght was een gebo ren Vlissinger. In en buiten zijn stad maakte hij vooral naam als schilder en tekenaar, beeldhouwer en vervaar diger van maquettes. In het Zeeuws Maritiem MuZEEum in Vlissingen loopt tot begin 2017 de tentoonstel ling 'De bezetting verbeeld', samen gesteld met werk van Van der Burght. Museum Het Bolwerk in IJ- zendijke heeft zijn beeldjes van figu ren uit de Tachtigjarige Oorlog opge nomen in de permanente collectie. „Ik heb hem altijd als kunstenaar gekend", zegt zijn vrouw. Altijd, dat wil in haar geval zeggen: meer dan een halve eeuw. Begin jaren vijftig kwam - toen nog - Debbie Zeilstra met haar ouders vanuit Friesland naar Vlissingen. Haar vader maakte visnetten. Cees werkte in die tijd als bankwerker op scheepswerf De Schelde. Debbie kreeg daar admini stratief werk. Ze vertelt: „Ik sprak hem wel eens, en we hebben vast ook gedanst op een personeelsfeest. Hij zag er goed uit, ik vond hem een boeiende man. Maar Cees was niet zo op vrouwen gericht, hij was geen 'womanizer'. Dus ik moest hem over de streep trekken. Omdat ik op de ad ministratie werkte, wist ik wanneer hij jarig was. Ik stuurde hem een kaartje op zijn verjaardag. Zo kwam hij op het idee me uit te nodigen om mee te gaan fietsen. We reden naar Westkapelle. Daar stond een tank op de dijk, waar je toen nog in kon. Cees hees me erin, triomfantelijk. Ik dacht: wat een eigenaardige man is dat. De meeste jongens die met je gaan fietsen, willen zoenen. Cees niet, die wilde in de tank." Er volg den nieuwe afspraakjes, op de boule vard in de buurt van de Leeuwen- trap, of in dansgelegenheid de Cosy Corner waar het orkest van Baby den Toonder speelde. Ze trouwden in 1955 en kregen twee kinderen, Cees en Marianne. Van der Burght ging in 1958 als technisch tekenaar bij de luchtmacht aan de slag. Die baan hield hij, tot hij op zijn 55ste met pensioen ging. Hij had meerdere standplaatsen: Woens- drecht, Brunssum, Volkel en weer Woensdrecht. In 1983 keerden ze te rug naar Vlissingen. Daar bleven ze, afgezien van een tussenperiode van een jaar of zes in Westkapelle. In de woonkamer brandt een kaars je voor een portretfoto van de overle den kunstenaar. Rondom zijn urn - „Cees was graag thuis" - is een com pleet altaar ingericht. Zijn horloge ligt er, en er staat een zandloper. „Van Cees leerde ik het begrip 'verlo ren tijd'. Hij was altijd bezig, als hij niks deed beschouwde hij dat als ver loren tijd. Nu zou je zeggen dat hij misschien ADHD had, hij was ge woon hyperactief. Tijd speelde een belangrijke rol in zijn leven. Hij had een cursus Russisch gevolgd en ken de daardoor het Russische woord voor tijd: 'vremya'. Dat woord raakte ingeburgerd in onze gesprekken." Het altaartje biedt meer. 'Zijn geur tje', van het merk Azzarro. Verder een speciaal aangeschaft herden kingskistje, waarin zijn portefeuille, een cd met foto's en verschillende in signes worden bewaard. Onderop het tafeltje ligt een kei uit de lan dingshaven bij de Oranjemolen, om te laten zien dat Cees de oorlogsja ren nooit heeft vergeten. Elke dag had hij het wel een keer over de oor log. Hij was toen geëvacueerd op de boerderij van de familie De Visser bij Aagtekerke. Dat dorp werd voor hem bijna een bedevaartsoord. Ver der ligt er op het altaar nog een mari niersbaret - Cees zat tijdens zijn mili taire dienst bij de mariniers. Zijn vrouw hangt de baret op de foto van Cees was niet zo op vrouwen gericht, hij was geen 'womanizer'. Dus ik moest hem over de streep trekken Ik was verknoopt met die man, hij was mijn held. Ik leefde helemaal ten dienste van hem Cees. Even later roept ze richting zijn portretfoto: „Ja't gaat echt over joe hoor." In de woonkamer hangt een schil derij van Cees met een boer en boe rin in Zeeuwse dracht. De man raapt aardappels, de vrouw helpt hem. Debbie van der Burght: „Ik zie dat als ons zelfportret. Cees de zwoeger in de grond, ik verleen hand- en spandiensten. Zo was ons leven. Ik was verknoopt met die man, hij was mijn held. Natuurlijk moest ik me naar zijn wensen richten. Ik leefde ten dienste van hem: deed het huis houden en de kinderen en verzorgde de administratie. Als ik het nu over mocht doen, dan zou ik meer van mezelf inbrengen. Zodat we niet al leen naar Zeeland, maar ook eens naar Friesland zouden gaan." Cees is er echt. „Mijn horloge, dat ik van hem cadeau kreeg toen ik aan borstkanker werd geopereerd, deed het niet. Een nieuwe batterij hielp niet. Dan leg ik het op zijn altaartje. De volgende ochtend loopt het weer. Ik zeg ook wel tegen hem: kom je morgen op de koffie? In de keuken knipperen dan de lampjes van de af zuigkap opeens. Onbegrijpelijk. Uit en aan. Zo knipoogt Cees naar me." zaterdag 20 augustus 2016 Cees van der Burght 14-03-1931 12-07-2015 Oees, het gaat echt over joe hoor!' Jan van Damme Cees van der Burght met zijn vrouw Deb bie. Op de achter grond het schilderij, dat Debbie als een portret van haar man en zichzelf be schouwt. FOTO RUBEN OREEL Heeft u ook mooie herinneringen aan een overleden dierbare? En is er een datum die daarom speciaal voor u is? U kunt uw verhaal doen in 'In lief devolle herinnering'. U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis: 08801-30203, chefnieuws@pzc.nl.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2016 | | pagina 45