Dansers voeren
gevecht, vooral
tegen zichzelf
zeeland nazomer festival 9
Dezelfde zee
Wat als de
angst voor
afwijzing even
groot is als het
verlangen naar
samenzijn?
dat we zeggen: 'Zullen we eens afspreken,
we hebben elkaar zo lang niet gezien'. Ik
heb sociaal-artistieke producties gedaan,
ook veel coachings en dramaturgie. Als re
gisseur ben je de vormgever en de 'mental
coach' - jij maakt dat de acteurs zich goed
voelen."
Amos
„Ik las Dezelfde zee voor het eerst vlak voor
dat ik besloot naar de toneelschool te gaan.
Voor deze voorstelling van het ZNF heb ik
de tekst bewerkt. Het is een simpel verhaal
tje, dat zich in een paar regels laat vangen.
Je hebt meneer Albert Danon, een oudere
belastingadviseur, zijn vrouw Nadia is net
overleden. Zijn zoon Rico is op reis, op
zoek naar zichzelf en zijn moeder. Rico's
vriendin Dita trekt bij zijn vader in. Maar
dat is het bijzondere van het boek: het
verhaaltje is niet belangrijk. Wat je leest
zijn gedachten, gevoelens, bespiegelingen.
Soms zijn het schilderijen, soms is het
muziek. Amos Oz probeert gevoelens die
we allemaal kennen bloot te leggen. Mijn
taak is het om in de gaten te houden dat de
geest van het werk van Amos Oz in het
toneelstuk overeind blijft. Het gaat over
verlies, over dood, over hoe mensen zich
tot elkaar verhouden. Waar sta ik in het
leven? Naast wie? Hoe verandert mijn
positie als iemand sterft? Dat zoeken, daar
gaat het over. Ik hoop dat de toeschouwers
in die zoektocht van anderhalf uur mee
gaan. Als je alleen geëntertaind wilt
worden, dan heb je een saaie avond, vrees
ik. 'Iedereen blijft hoe dan ook alleen'.
Die zin komt enkele keren terug. Ouders
kinderen, broers en zussen, en nog veel
meer soorten relaties: hoe dicht je ook
bij iemand staat, je blijft toch altijd alleen.'
Dans lijkt zo toeganke
lijk, want zo expres
sief. Maar toch is de
danstaal zeker voor jongeren
niet altijd vlot te begrijpen.
Want hoe meer lichaamsbe-
heersing - en moderne dan
sers zijn daar meester in - hoe
meer nuance en hoe meer ab
stractie binnensluipt in de
danstaal. Dan kun je wel eens
verlangen naar iets als 'directe
dans'.
De Utrechtse jeugddans-
groep De Dansers is een
'team' van dansers en muzi
kanten. Ze spelen dansvoor
stellingen, die ze zelf liever
'dansconcerten' noemen: een
vanzelfsprekend samengaan
van moderne dans en livemu
ziek. Dans geeft het verhaal
een 'lichaam', muziek voegt
emotie toe en resoneert tot in
de onderbuik. De groep is ex
pert in de eerste kennisma
king met dans en maakt (fami
lie) voorstellingen voor kinde
ren en (jong)volwassenen.
Voor hun nieuwste productie
hebben ze (al voor de 2e keer)
samengewerkt met Theater
Strahl uit Berlijn.
The Basement heeft als on
dertitel Don't Touch Me. Het is
zo'n voorstelling met 'directe
dans' die uitprobeert hoe mak
kelijk of moeilijk het eigenlijk
is om als jongeren elkaar écht
te ontmoeten. Het is namelijk
niet zo vanzelfsprekend om
een ander dichtbij te kunnen
laten komen. Het verlangen is
er wel, maar ook een grote
kwetsbaarheid. Eenzaam is
niemand graag. Maar wat als
de angst voor afwijzing even
groot is als het verlangen naar
samenzijn?
Wat we zien, is aantrekken
en afhouden, naderen en weg
duwen. Stemmingen wisse
len, rollen ook. Verwarring,
frustratie, escalatie - er ont
staan patronen. Steeds inten
ser, enerverender, met teleur
stellingen ook. De groepsbe-
wegingen zijn groots en dyna
misch, het partnerwerk is
acrobatisch, alles altijd vol
overgave. Het is aangrijpend,
dit gevecht vooral tegen zich
zelf. Niet per se een leuk,
maar uiteindelijk wel een
troostrijk en meeslepend ge
danst verhaal, dat jongeren zal
aanspreken.
Vier dansers, twee muzikan-
ten (drums en elektrische gi
taar), zes alleskunners. Muzi
kanten die soms meedoen in
de dans, dansers die allemaal
ook een instrument bespelen.
Dans en muziek boeien van
begin tot einde. Een mix is
het, van moderne dans, capoei-
ra en urban street dance.
Uiteraard is er sprake van
choreografie, maar onnatuur
lijk of voorspelbaar wordt die
nergens. Je zou het een 'orga
nische' choreografie kunnen
noemen, alleen zichtbaar voor
wie erop uit is om hem te
zien. Anders zit hij mooi
weggestopt in het verhaal, zo
als het ook hoort. Zodat je
echt nog volop gepakt kunt
worden door wat er door de
dans heen eigenlijk wordt ver
teld.
The Basement, De Dansers, 31
augustus Schouwburg Middel
burg -1 september Scheldethea-
ter Terneuzen. Aanvang beide
voorstellingen 19.00 uur.
Dezelfde zee, naar het boek van
Amos Oz.
Locatie: botenloods van Scharen-
dijke.
Regie: Rosa Vandervost.
Spel: Lucas Vandervost, Mie-
ke De Groote, Jonas De
Vuyst, Evgenia Brendes.
Olga
„Ik houd van mensen die blijven zoeken.
Naast mijn vader is Jan Joris Lamers van
Het Werktheater en Maatschappij Discor-
dia een voorbeeld. Zoeken, benoemen
waarom iets wel of niet goed is. Dat vind
ik heerlijk. In het theaterwereldje ben ik te
gen een muur gelopen. Ik vond heel wei
nig respons. Als je een goede voorstelling
wilt maken, moeten er dingen mogen mis
lukken. Het is net als voetbal: speel je net
jes volgens de regels, dan maak je geen fou
ten maar ook geen doelpunten. Drie
jaar terug werd mijn dochtertje Ol
ga geboren. Ze kwam op een
goed moment, ik kreeg de gele
genheid om de vraag te stellen:
moet ik doorgaan met het thea
ter? Die vraag heb ik nu beant
woord. Er is zoveel spel dat ge
speeld moet worden. Door
mijn dochter sta ik opeens op
een ander punt in het leven. En
kan ik niet meer terug."
ZATERDAG 13 AUGUSTUS 2016
niet ver van de zee
woont meneer Albert Danon
alleen
hij houdt van olijven
en zoute kaas
een zachtaardige man
belastingadviseur
onlangs, op een ochtend, overleed zijn vrouw Nadia
aan eileiderkanker
ze liet jurken na
een make-uptafel
kleedjes geborduurd met dunne zijde
de enige zoon
Rico Danon
is op reis
beklimt een rotswand in Tibet
aan zee is de zomerochtend warm en vochtig
maar daar in de bergen valt de avond
een lage mist kruipt in de spleten
een snijdende wind jammert alsof hij leeft
en het dovende licht lijkt steeds meer op een nare droom
het pad splitst zich hier in twee takken
de ene steil
de andere minder
op de kaart duidt niets op de tweesprong
en de avond die valt en de wind die schiet met scherpe hagel
dwingen Rico te kiezen
op zijn gevoel
tussen het korte en het gemakkelijke pad
hoe dan ook, meneer Danon staat straks op en zet de computer uit
hij gaat bij de hoek van het raam staan
op de binnenplaats zit een kat op een hek
heeft een hagedis gezien
Rosa Vandervorst: „Als je een goede voorstelling wilt maken, moe
ten er dingen mogen mislukken." foto de nwe tijd
In The Basement proberen de dansers uit hoe gemakke
lijk of hoe moeilijk het is om elkaar écht te ontmoeten.
FOTO JÖRG METZNER
Willem Nijssen
Rosa Vandervorst re
gisseert Dezelfde zee
van Amos Oz.
