tt
19
Kees Veldboer is on
derweg naar Alme-
re. Achterin zijn
ambulance ligt
een vrouw van 23
jaar. Een tenger
poppetje.
Met slangetjes in haar neus, extra de
kens over zich heen en een bezorgde
arts aan haar zijde. Ze wil nog één
keer thuis zijn, met haar man. De
brancard wordt in de woonkamer ge
parkeerd, met uitzicht op het tuintje
dat hij speciaal voor haar heeft opge
knapt.
Dit is een 'normale' werkdag van
Kees Veldboer, oprichter van Stich
ting Ambulance Wens, een organisa
tie die wensen van terminale patiën
ten vervult. Morgen wil een kanker
patiënt voor een laatste keer naar
zee. Een ander wil naar Amsterdam
voor de uitvaart van haar vriendin,
in de wetenschap dat de hare ook
niet lang meer op zich zal laten
wachten. Een vrouw (24) hoopt op
een barbecue met vrienden en een
vader met ALS wil nog één keer met
zijn gezin naar Otterlo op vakantie.
Veldboer heeft het talloze malen
zien gebeuren: de onrust die ver
dwijnt als hun laatste, vaak simpele,
wens is vervuld. „Het geeft een ge
voel van afsluiting, denk ik."
Hij zag het voor het eerst toen hij
nog voor de reguliere ambulance
dienst werkte en Mario, een man
met uitgezaaide kanker, van het ene
ziekenhuis naar het andere reed. On
derweg zette hij zijn wagen stil en
keken ze samen uit over de Water
weg. „De tranen stroomden over
zijn wangen. Hij bleek schipper te
zijn geweest."
Veldboer richtte een halfjaar later,
in 2007, zijn stichting op. Negen jaar
later runt hij een organisatie met zes
ambulances in bezit en 240 - medi
sche - vrijwilligers. Samen hebben
zij al 7.995 wensen vervuld. „Soms
sterven mensen nog dezelfde dag,
alsof ze dan pas kunnen loslaten."
Copycats
De wereld heeft hem inmiddels ont
dekt. BBC kwam al eens langs, CNN,
The Independent, Time. En er zijn co
pycats: een tiental soortgelijke stich
tingen werd opgericht. „Het zijn een
stelletje..." Zijn vrouw Ineke valt
hem in rede. „Blijf netjes Kees."
Stilte, „...mensen die het nodig vin
den om ons na te doen en bijna de
zelfde naam aanhouden. Waarom?
We hebben nog nooit 'nee' hoeven
verkopen. Er is in Nederland toch
ook geen behoefte aan een tweede
Zonnebloem of een tweede Hart
stichting?"
De 'wildgroei' dreef hem al eens
tot het schrijven van een pinnige
brief naar hospices en ziekenhuizen.
Dat leidde tot geruzie en dreigemen
ten van een andere stichting. „Op
ons vijfjarig jubileum hebben we po
litiebewaking voor de deur gezet om
dat een boze directeur ons feestje
wilde verstoren."
Maar waar maakt hij zich druk om?
Als de wensen maar vervuld wor
den, zou je denken. „De anderen rij
den met verouderde ambulances en
vragen zieke patiënten enorme bij
drages, terwijl wij alles gratis doen.
Dat vind ik erg." De concurrentie
kost hem jaarlijks ook nog tiendui
zenden euro's aan donaties, bereken
de hij.
Een keer stond de ambulance van
Veldboer tegelijk op de stoep met
een Brabantse stichting om een ter
minale patiënt naar een trouwerij te
brengen. Beiden gebeld door een an
der familielid. De patiënt koos voor
de ander. Veldboer haalt zijn schou
ders op. „Ik probeer me niet te erge
ren. Wij zijn al eens op de koffie ge
weest bij de koning. En later nog
eens bij Rutte. Dat gebeurt ook niet
zomaar."
Vorige week bracht een Russische
filmploeg een documentaire over de
Rotterdamse stichting uit, en on
langs kwam een Amerikaanse repor
tage online.
Altijd wordt hem gevraagd of zijn
werk niet zwaar is. „Natuurlijk heb
ik het wel eens moeilijk, zoals bij dat
meisje die haar tuintje nog wilde
zien. Tijdens de rit vertelde de ver
pleegkundige dat om drie uur 's mid
dags de stekker eruit ging. Het is in
middels jaren geleden, maar ik weet
nog precies waar ik was om drie uur
's middags. Ik reed de Beneluxtun-
nel in... met een blij gevoel. Dat
klinkt misschien gek. Ik wist dat ik
het meisje niet beter kon maken,
Soms sterven
mensen de
dag zelf, alsof
ze dan kunnen
loslaten.
Het geeft
een gevoel
van afsluiting,
denk ik
maar ik had haar een mooie dag ge
geven."
Zes keer overleed een patiënt tij
dens de uitvoering van zijn wens,
één keer brak de brancard doormid
den door een extreem zware man en
een andere keer moest een droom
'een gezellig avondje met pornoster
Kim Holland' worden aangepast om
dat de hoofdrolspeler in kwestie niet
reageerde. „Als alternatief zijn we
naar de Kamasutrabeurs geweest
waar de man nog een fotoshoot
heeft gehad met een paar sexy mei
den. Hij vond het prachtig."
Gitzwart
Het zou niet zijn eigen laatste wens
zijn, zegt Veldboer. „Er zijn ook men
sen die nog een keertje naar het casi
no willen voor ze sterven. Waarom
zou je dat nu willen? Het enige dat
ik me kan voorstellen is dat ik bij
mijn gezin zou willen zijn."
Veldboer bestempelt zichzelf als
'niet gelovig, niet zweverig'. „Toch is
er meer tussen hemel en aarde. Ik
heb dingen meegemaakt die geen
toeval meer kunnen zijn. Zo was er
een jonge vrouw die nog één keer
bij ondergaande zon wilde dineren
aan zee. Op de dag zelf was de he
mel gitzwart. Tijdens het diner za
gen we ineens een lichtbal aan de ho
rizon. Ik grapte nog tegen haar:
'Zelfs dat kunnen we regelen'. Pre
cies waar wij zaten scheen de zon,
terwijl de lucht verder overal zwart
was. Je denkt: het kan niet, maar het
gebeurt wel."
zaterdag 13 augustus 2016
u n laatste wens
Aan de rand van de Reeuwijkse plassen wordt nog een visje ge
vangen.
Toch nog getuige op de brui
loft van haar dochter.
Een heel bijzondere wens, dankzij de stichting kan oma nog ken
nismaken met haar kleinzoon.
Hanneke van Houwelingen
—Kees Veldboer
Naar het geboortehuis in Am- Afscheid nemen doe je niet alleen van mensen, nog één keer wil Meneer Sibbald op de foto met zijn 'kluppie', hij luncht met Feye-
sterdam. deze man knuffelen met zijn paard. noordspeler Dirk Kuyt.
