een medaille door vallende teamgenote
maar nu overheerst teleurstelling over het missen van goud
3
Zeventien dagen
geleden brak hij
zijn pols. En in Rio
pakte Tom
Dumoulin op de
olympische tijdrit
toch nog zilver.
Maar dat was voor
hem niet genoeg.
„Ik wil gewoon
winnen."
Goud als
sluitstuk van
prachtige
loopbaan
Er staat een man in een oranje trai
ningspak op het podium. Om zijn
nek hangt een medaille. Hij is er
niet blij mee; de medaille heeft de
verkeerde kleur. Terwijl het ver
keerde volkslied wordt gespeeld
staart hij in de verte. Naar de grijze
zee en de grijze hemel. Daarna pro
beert hij een lachje uit zijn lippen te
persen voor de foto's. Het lukt niet.
Je kunt zeggen dat het al een
wonder is dat Tom Dumoulin de
Spelen heeft gehaald, na zijn pols
breuk in de voorlaatste bergetappe
van de Tour de France. Je kunt zeg
gen dat het een nog groter wonder
is dat hij ook nog de één-na-beste
tijdrijder van de wereld is in Rio.
Maar dat is geen troost. Niet voor
hem, althans.
Dumoulin: „Goud was mijn doel.
En dat heb ik niet gehaald. Je kunt
wel zeggen dat ik een lach op mijn
gezicht tevoorschijn moet toveren,
maar dat gaat niet. Ik kan niet doen
alsof ik er blij mee ben, want ik
kwam hier niet voor zilver. Ieder
een zegt dat ik trots moet zijn, dat
zal wel. Nu overheerst teleurstel
ling. Ik wil gewoon winnen."
Zijn voorbereiding op de tijdrit
was prut met peren. Vrijwel alle tijd
en energie moest hij in het herstel
van zijn pols steken. Het vertrou
wen dat hij had vóór zijn val spatte
uit elkaar als een lasagnaschaal op
de keukenvloer. „Ik heb zo veel
stress en twijfel gehad, de afgelopen
weken. Het ging af en aan. Ik had
soms veel pijn aan mijn pols - en
soms ook niet. Er waren momenten
dat ik dacht dat ik de wegwedstrijd
van afgelopen zaterdag ook nog kon
rijden, maar ik dacht soms ook dat
het helemaal niets zou worden."
In de tijdrit heeft hij vooral in het
begin last van zijn pols, zegt hij. „Ik
begon een beetje aarzelend. Ik was
angstig in de bochten en ik reed
technisch niet zo goed. Maar uitein
delijk is het verschil met Cancellara
47 seconden - zo veel had ik niet
sneller kunnen rijden. De sterkste
heeft vandaag gewonnen."
Tuurlijk, tuurlijk. Hij is ook nog
wel trots, ergens diep van binnen.
„Ik ben van ver gekomen. En ik zal
er straks ook heus wel blij mee zijn.
Maar nu niet. Ik vind het sowieso
moeilijk om te genieten van het
moment. Ik ben zo gefocust. Of ik
een olympisch gevoel heb, hier in
Rio? Nee. Maar als ik er over een
paar jaar op terugkijk ben ik heus
wel trots hoor. Ik zal mijn kleinkin
deren er zeker wel over vertellen
dat ik ooit rondliep in het olym
pisch dorp."
Ooit, later, ver in de toekomst
kijkt hij misschien anders naar zijn
zilveren medaille. Maar voor nu is
het simpel. Er zijn geen excuses, er
zijn geen verhalen. Er is slechts één
uitslag, en die liegt niet.
Tom Dumoulin kwam om te
winnen, en hij won niet.
CANCELLARA
alleen van zilver, ze ging er ook in
wakkere toestand daadwerkelijk in
geloven. Met die overtuiging rolde
ze van het startblok. Maar na een
kwartier ging het wéér mis. Dit
keer alleen niet tussen haar oren.
Nota bene op het steile klimme-
tje belandde ze door een windvlaag
in haar wiel in de berm. „Ik dacht
meteen: gelukkig was het niet in de
afdaling en ging ik maar twaalf ki
lometer per uur. Dat zegt veel over
mijn mindset. Ik hoopte dat een
medaille nog mogelijk was en heb
me heel goed herpakt. Met brons
was ik superblij geweest."
Aan de streep ziet ze precies drie
rensters onder haar tijd duiken. De
verschillen: 22, 17 en 11 seconden.
Hoeveel zij er heeft verspeeld, weet
Van Dijk niet, of ze wil het niet we
ten. „Ik had een medaille in mijn
handen. Maar ik maak een enorme
stomme fout, die ik alleen mezelf
kan verwijten. Er is een start en een
finish en tussendoor moet je alles
goed doen. Ik deed bijna alles goed."
Die zilveren medaille waar Van
Dijk van droomde, wordt om de
nek gehangen van Olga Zabelins-
kaja. Een Russin die in 2014 werd
betrapt op doping en die in februari
van dit jaar een schorsing van acht
tien maanden met terugwerkende
kracht accepteerde. Die eigenlijk
niet mee zou mogen doen, maar via
het CAS toch werd toegelaten. Van
Dijk denkt er het hare van. „Twee
keer brons in Londen, daarna be
trapt. Maar trekken jullie vooral je
eigen conclusie."
Wie weet wordt het brons haar
snel, of over 'tig' jaar, alsnog per
koerier toegezonden. „Als ik er
recht op heb, heb ik er recht op. Nu
niet. Dat ik vierde word, is mijn ei
gen fout. Maar ik zei net in dat krin
getje meteen: dan maar goud op de
WK in Qatar. En daar ben ik trots
op, de ontwikkeling die ik als per
soon heb doorgemaakt."
Kijk
voor de
verslagen
van onze
verslag
gevers,
alle resul
taten én actuele ont
wikkelingen
in Rio de Janeiro op:
pzc.nl/rio2016
donderdag 11 augustus 2016
alleen om te winnen
Thijs Zonneveld
Rio de Janeiro
Tom Dumou
lin gaat gefo
cust van start
voor zijn olym
pische tijdrit
(grote foto).
Ruim een uur
later weet hij
dat zijn in
spanningen
niet genoeg
zijn geweest.
„Ik ga niet
doen of ik hier
blij mee ben."
FOTO'S PI M RAS
RIO DE JANEIRO Nog één
keer wilde Fabian Cancellara
vliegen. Nog één keer wilde
hij de beste van de wereld
zijn. In zijn laatste seizoen als
wielrenner was zijn laatste
grote doel de tijdrit van de
Olympische Spelen. Hij stapte
er voor af in de Tour de
France - ook al stond zijn
ploeggenoot Bauke Mollema
op dat moment tweede in het
algemeen klassement.
Maar het bleek niet voor niets.
Cancellara is in Rio de beste
van allemaal in de rit tegen de
klok. Zijn carrière gaat niet uit
als een nachtkaars. Zijn laat
ste seizoen is als een grote
toef slagroom op een taart die
al zo mooi was. Cancellara: „Ik
heb altijd gezegd dat ik van
mijn laatste seizoen geen af-
scheidstoernee zou maken,
dat ik niet alleen maar zou
rondrijden om me te laten uit
zwaaien. Ik wilde gefocust zijn
op presteren. Eerst in de klas
siekers, daarna hier, op de
Spelen. Deze gouden medaille
betekent veel voor me. Dit is
een prachtige afsluiting."
Over de invulling van zijn toe
komst wilde hij geen medede
lingen doen. „Ik heb een ge
weldige carrière gehad, ook al
ben ik nooit wereldkampioen
geworden in de wegwedstrijd.
Maar het is goed zo. Wat er
komt weet ik niet. Ik ga eerst
genieten van deze medaille.
I'm just happy for me."
...en daardoor wint Anna van
der Breggen (r) het brons, fotos
AP, NOS
(2to2otó
