Leve de ienie-
mienieteams!
2
Van Vleuten valt tijdens laatste afdaling in 'gewonnen'
Annemiek van Vleuten was op weg naar goud, viel en bleef
roerloos in de goot liggen. Maar het goud voor Nederland kwam er
alsnog: Anna van der Breggen (26) schaakte in de finale van de
olympische wegwedstrijd het beste van allemaal.
Hersenschudding Van
Vleuten na vreselijke val
OLYMPISCHE SPELEN RIO 2016
Column
THIJS
ZONNEVELD
zag het strand, de zee en de bergen. Er waaide
een vogel over en er paradeerden meisjes voor
bij in bikini's zo klein als postzegels. Op een groot
scherm kon ik de olympische wegwedstrijd voor
vrouwen volgen. Iemand bracht me een ijsje.
Het had iets surreëels, de olympische wielerwed
strijden van het weekeinde. Normaal finishen
wielerkoersen op natgeregende Belgische pleinen,
in de buitenwijken van een Franse stad of voor de
deur van de sponsor in een donkergrijs industrie
gebied. Niet op de Copacabana.
Het parkoers was te mooi om waar te zijn. Er wa
ren beklimmingen zo steil dat je hoogtevrees kreeg
als je achterom keek, er waren levensgevaarlijke af
dalingen zo bochtig dat ze moeten zijn aangelegd
door dronken stratenmakers. Er was een kassei-
strook en er stond wind in de flank, die pelotonne
tjes renners en rensters in waaiers uit elkaar reet.
Het was een bergetappe in
de Tour, de Ronde van
Vlaanderen, Luik-Baste
naken-Luik en Milaan-
San Remo inéén.
Van mijn part
houden we
elk jaar een
olympische
wegwedstrijd
in Rio
was dat de ploegen niet
negen man of vrouw groot
waren. Dat mag nu een
maal niet op de Olympi
sche Spelen. Het was koer
sen met ieniemienie-
ploegjes: vijf, vier, soms
zelfs maar drie of twee per
land. Het was een geheel
andere manier van wielrennen. Het léék zelfs niet
eens op het wielrennen dat we in de afgelopen
Tour zagen. Er reden geen honderdduizend zwart
blauwe Skybots op kop van het peloton, de kop
mannen wachtten niet tot het allerallerallerlaatste
viaduct om aan te vallen: het was één grote oorlog
van start tot finish. Het was wielrennen zoals
wielrennen bedoeld is. Het was wielrennen zoals
wielrennen honderdmiljard jaar geleden werd ge
schapen toen de Oerknal klonk (wat, zoals we alle
maal weten, in feite niets anders was dan het start
schot voor de eerste wielerkoers).
voor de sport en tegelijkertijd het bewijs dat het
huidige wielrennen hopeloos vast zit in traditio
nele dogma's. Waarom zou je niet veel vaker met
vijf man per ploeg rijden in grote koersen die al ja
ren op slot zitten? In de Tour? In Luik-Bastenaken-
Luik of de Amstel Gold Race? Op het WK? Het
dwingt de vedetten om eerder uit hun hok te ko
men en om tegen elkaar te strijden. En het is nog
veiliger ook. We praten er al jaren over, maar er ge
beurt nooit iets. De UCI neemt het voortouw niet,
de ASO niet. Het zijn vooroorlogse mastodonten,
allergisch voor verandering.
Maar hoeveel er ook mis is in het wielrennen,
hoeveel er ook op aan te merken is: dit weekeinde
telde het allemaal even niet. Het parkoers en de rit
ten waren om te janken zo mooi. Van mijn part
houden we elk jaar een olympische wegwedstrijd
in Rio. Want wielrennen op de Copacabana, daar
kun je alleen maar smoorverliefd op zijn.
HORRORCRASH
Het was alsof ze geen angst kende.
Alsof het asfalt niet dampend nat
was. Alsof er de dag ervoor niet
overal en nergens renners uit de
bochten vlogen. Annemiek van
Vleuten daalde af met de schitte
ring van goud in haar ogen. Ze hield
niet in, ze gokte niet op haar sprint;
ze wilde zo snel mogelijk naar be
neden om olympisch kampioene te
worden op de Copacabana.
Het is hoe ze in elkaar zit: alles of
niets. Vroeger, toen ze als studente
avondenlang bier dronk, kon ze al
geen maat houden. En dat kan ze als
wielrenster ook niet. Als ze ergens
voor gaat, dan is het met alles wat ze
heeft. Alles, alles, alles - maar het
wordt niets. In een van de smerig
ste bochten van de idioot gevaar
lijke afdaling van de Vista Chinese
houdt Van Vleuten haar fiets niet.
Ze slipt weg, slaat over de kop en
komt in de goot tot stilstand. Roer
loos. Het beeld brandt in netvliezen
van kijkers over de hele wereld en
slaat een zwart gat van onzekere
pijn in eenieders onderbuik.
Nauwelijks een minuut later
komt Van Vleutens landgenote
Anna van der Breggen voorbij de
zelfde bocht. Ze zag haar liggen, in
een flits. Maar je kunt als wielren
ster onmogelijk in één blik zien hoe
je ploeggenote eraan toe is. Van der
Breggen had geen andere keuze dan
doorrijden. Want in topsport, in
profsport, krijg je geen tijd om stil
te staan.
Onderaan de afdaling, met amper
acht kilometer te gaan, is alles plot
seling mogelijk. Op kop rijdt Mara
Abbott, de Amerikaanse met
beentjes zo dun dat je er doorheen
kunt kijken. Daarachter Van der
Breggen met de Zweedse Johans
son en de Italiaanse Longo-Borg-
hini. En daarachter een groepje met
de Britse wereldkampioene Lizzie
Armitstead.
De finale is een schaakspel, maar
dan wel één met hartslag tweehon
derd en benen zo zuur als karne
melk die al twee maanden over de
datum is. Elk foutje is onuitwis
baar, elke inspanning is er een te
veel. Maar Van der Breggen doet al
les goed. Ze speelt het spel uit alsof
ze in een luie stoel zit.
Jaren, jaren heeft ze naar deze
olympische wielerwedstrijd toege-
leefd. Zó graag wil ze hier, in Rio de
Janeiro, winnen. En waar ze in het
verleden vaak té veel deed („Ik rij
wel met mijn domme kop"), doet
ze dat nu niet. Ze blufpokert. Ze
gokt dat Longo-Borghini het gat op
Abbott dichtrijdt. Ze durft te verlie
zen - en juist daarmee creëert ze
voor zichzelf de mogelijkheid om te
winnen.
Op het moment dat Abbott
wordt teruggepakt, op nauwelijks
driehonderd meter van de finish,
gaat Van der Breggen aan. Johans
son is verrast en komt nooit meer
terug.
Vrijwel op hetzelfde moment dat
Van der Breggen als olympisch
kampioene over de streep rijdt, haar
handen uitstrekkend naar de he
mel, komt het nieuws dat Van
Vleuten kilometers verderop bij be
wustzijn is.
De laatste twintig minuten van
de olympische wegwedstrijd voor
vrouwen zijn op slag legendarisch.
Ze zijn in de geheugens van tv-kij-
kers over de gehele wereld gegrift.
Niemand kan direct na afloop be
seffen wat er allemaal is gebeurd.
Als je de achtbaan van emoties van
de val van Van Vleuten en het goud
van Van der Breggen wilt begrij
pen, dan zit er maar één ding op.
De gehele wedstrijd nog een keer
kijken.
maandag 8 augustus 2016
GO
$0 @thijszonneveld
Ik zat op een tribune en staarde in de verte. Ik
Maar het allermooiste
De olympische wegwedstrijden waren reclame
Onvergetelijk
Annemiek van Vleuten (33) leek op weg naar
goud, maar kwam hard ten val. Ze was snel
weer 'bij kennis en oké', maar had wel een zware
hersenschudding en drie scheurtjes in wervels in
haar onderrug. Ze lag afgelopen nacht nog op de
intensive care in Rio.
A Annemiek van Vleuten (achter) met mede-
vluchtster Mara Abbott op de laatste klim.
A In de afdaling heeft de Nederlandse haar
metgezel gelost en lijkt op het goud af te
gaan, als zij in de laatste gevaarlijke bocht
onderuit glijdt.
A Van Vleuten belandt op haar nek en blijft
angstaanjagend lang zo liggen, foto's afp.youtube
Thijs Zonneveld
Rio de Janeiro
Van der
Breggen
verrast de
Zweedse
Johansson (r)
en de Italiaan
se Longo-
Borghini in
de laatste
meters.
FOTO PIM RAS
