'Ik kom nooit met
slecht nieuws'
'Mensen willen hun
verhaal kwijt'
'Wat er gebeurt,
is heel wisselend'
Kloetinge 2 verrast asielzoekers
ZEELAND 17
Samen met tientallen andere vluchte
lingen geniet hij zaterdag van een spel-
middag die de voetballers van Kloetin
ge 2 hebben opgezet. „Ik ben heel even
vrij." De jongens van Kloetinge 2 wis
ten al een tijdje één ding zeker: zater
dag 6 augustus hebben we teambuil
ding. Maar pas na hun ochtendtrai
ning horen ze wat ze 's middags moe
ten doen: een spelmiddag organiseren
voor vluchtelingen. Een ideetje van
trainer Leendert Geelhoed. „Het eerste
doel is om een leuke middag voor de
vluchtelingen te organiseren", zegt hij
op het kunstgrasveld van het Kloeting-
se Wesselopark. „We doen dat samen
met Respect. De vluchtelingen komen
uit de noodopvang en het asielzoekers
centrum uit Goes en wij gaan ze een
mooie middag bezorgen."
Tussen zijn oogharen door let hij na
tuurlijk ook scherp op vaardigheden
van zijn voetballers die hij normaal
niet zo snel ziet.
Na de lunch delen de spelers zich in
groepjes op en bedenken ze een reeks
van spelletjes: van mijnenjagen en
handbal (waarbij met het hoofd moet
worden gescoord) tot aan varianten op
voetbal. Ook eten en drinken regelen
ze. Het loopt allemaal op rolletjes. „Dit
is hartstikke leuk", reageert speler Er-
win van der Linden. „Vanavond eten
we met zijn allen. En wij kijken of we
onze doelstellingen hebben gehaald."
„We hebben er drie aan het begin
van het seizoen afgesproken: teambuil
ding, communicatie en ontwikkeling",
vult Gino Secreve aan. Of doelen wor
den gehaald zal Gebreumlak een zorg
zijn. „Wat ben ik nu blij", roept hij na
een potje voetbal lachend. „Ik verblijf
nu bijna twee maanden in de Zeeland
hallen in Goes. Ik ben uit Eritrea ge
vlucht en via Soedan, Libië en Italië
naar Nederland gekomen. Wat een
mooi land. Ik wil leven zonder de
angst te worden doodgeschoten. Het
is fijn om hier vanmiddag zo vrij te
kunnen zijn. Zie de kinderen, dat is
toch mooi? Zo vrij..."
maandag 8 augustus 2016
A. Marlies Timmerman, foto lex de meester
Mensen verwennen is wat Marlies Timmerman (57) uit 's-Hee-
renhoek graag doet. Elke woensdagochtend brengt ze fruit
rond op cardiologie en de longafdeling.
„Dat zijn 'mijn' afdelingen, zo ga je het wel een beetje zien.
Je kent de mensen van de keuken, de verpleging. Je voelt
je een onderdeel van een afdeling."
Voor wie dat wil, maakt ze fruit schoon. „Ook maak ik er
op een schoteltje een leuke presentatie van. Als ik dan te
rugkom bij een patiënt, is die vaak blij verrast."
Voordat ze haar rondje maakt, meldt ze zich eerst bij de
voedingsassistente om te vragen of er nog bijzonderhe
den zijn. „Want soms moeten mensen nuchter blijven.
Daarna ga ik de afdeling op en vraag mensen of ze zin
hebben in een stukje fruit. Het leuke is dat je contact hebt
met mensen. Ik kom nooit met slecht nieuws, ik ben er
voor de leuke dingen. Ik haal de krant als ze dat vragen,
verzorg de bloemen en ik maak eens een praatje. Mensen
willen vaak hun verhaal kwijt dus bied ik een luisterend
oor. Patiënten zijn meestal heel dankbaar. Omdat ik een
uniform draag (vanwege hygiëneregels in de keuken) vra
gen mensen wel eens medische dingen, maar dan verwijs
ik ze door naar de verpleegkundigen." Ze is al vanaf 2009
vrijwilliger en doet het erg graag. „De band met andere vrij
willigers is hecht, ledereen pakt het serieus op, we reke
nen op elkaar."
Nine Ngoumout. foto lex de meester
In menig televisieserie spuit het bloed in het rond op de spoed
eisende hulp. Maar Nine Ngoumout (19) uit 's-Gravenpolder
heeft er als vrijwilliger 'nog niet zoveel bloed gezien'.
Ze studeert verpleegkunde aan de HZ, begon in mei als
vrijwilliger om studiepunten te halen, maar ze vindt het zo
leerzaam dat ze is gebleven. Ze is er elke vrijdagmiddag.
Behalve klusjes voor het personeel, vangt ze familie van
patiënten op. „Alles wat hier gebeurt, gebeurt onver
wachts. Je doet het gordijn open, weet niet wat degene
heeft en hoe ernstig iemand eraan toe is. Je treft patiën
ten en familieleden op hun kwetsbaarst. Voor hen is het
ook onverwachts. Zij willen hun verhaal kwijt en zijn blij dat
ze met iemand kunnen praten, ik vind het dan heel mooi
om er voor mensen te kunnen zijn. Voor zover ik kan pro
beer ik ze op hun gemak te stellen. Mensen zijn heel open
en zeggen wat hen op dat moment bezighoudt. Er gaat zo
veel door hen heen. Ik luister, ga er zelf niet doorheen pra
ten. Ik laat mensen vertellen en probeer daarop te reage
ren. Ze verwachten een luisterend oor. En nee, ik neem
die verhalen niet mee naar huis. Wel leer ik er ontzettend
veel van: sociale vaardigheden en je kijkt mee met ver
pleegkundigen. En ja, ik ben jong. Ik had verwacht dat men
sen daar moeite mee zouden hebben. Maar het maakt ken
nelijk niet uit hoe oud je bent. Mensen vertellen toch wel
hun ding."
Marianne van der Pias-Kant. foto johan van der heijden
De vraag die Marianne van der Pias-Kant (55) het meest in de
hal van het Goese Ziekenhuis krijgt? „Waar hangt de parkeer
automaat?"
Al zijn haar beide ogen dichtgeplakt, dan nog kan de Kloe-
tingse die zo aanwijzen. Sinds vijf weken staat Marianne el
ke woensdagochtend een uur of vier in de hal. Als vraag
baak en als wegwijzer. „Vijf over acht sta ik daar en dan
begint het feest. Wat er gebeurt is heel wisselend. Je
moet vooral aanvoelen of iemand geholpen wil worden.
Als je ziet dat iemand vragend kijkt, schiet je te hulp. Ga bij
jezelf maar na. Als je in een ziekenhuis komt waar je de
weg niet weet, kunnen er nog zoveel borden en nummers
hangen, maar die zie je dan even niet. Want je bent ge
stresst en je moet ergens op tijd zijn."
Maar Marianne doet meer dan de weg wijzen. „Iemand
die lang wacht op de taxi, breng ik een bakje koffie. Men
sen die in een verkeerde rij staan, wijs ik erop en help ik
op weg. Over het algemeen zijn de reacties positief."
Toen haar jongste kleindochter een paar jaar geleden in
het Sophia kinderziekenhuis vocht voor haar leven ('ze
heeft het gelukkig gered') zag ze dat het Ronald Mc Do-
naldhuis volledig op vrijwilligers draait„Dat vond ik zo ge
weldig, dat ik dacht: als ik ooit nog een keer tijd krijg, wil ik
zoiets doen." En nu staat ze er. „Het is mooi dat ik mensen
tot een hand en een voet kan zijn."
„Oh yeah!", schreeuwt Andemichael
Gebreumlak (28) uit Eritrea luid over
het kunstgrasveld van VV Kloetinge.
Na alle narigheid kan hij een paar uur
tjes alles van zich af laten glijden.
Jeffrey Kutterink
Kloetinge
Andemichael Gebreumlak uit Eritrea ligt op de grond.
Spelers van VV Kloeting lachen toe. foto johan van der heijden
