LIEFDEVOLLE HERINNERING
ZEELAND 17
Het loslaten van al zijn dierbaren vond Ad Minderhoud moeilijk, vertelt zijn dochter Lineke. Hij
hoopte dat niemand hem zou vergeten.
ie eerste zonnige
dag na zijn overlij
den was het con
fronterend om
naar zee te gaan,
zegt Lineke Min
derhoud (30).
„Mijn ouders hebben een strandhuis
je bij Westkpelle waar ons hele gezin
met aanhang elkaar ontmoet. Op
zijn vrije dagen was mijn vader er 's
ochtends altijd als eerste. Dan maak
te hij alles in orde; parasol uitklap
pen, windscherm opzetten, kano in
het zand. En daar zat hij dan, met
een krantje en een kop koffie; aan
het begin van het seizoen al zo bruin
alsof hij net naar de Canarische Ei
landen was geweest."
Een vrolijke, trotse man, vertelt Li
neke. Een familiemens. Haar noem
de hij 'zijn kleine meisje'. Hij zwom
graag, hield van kanovaren op zee.
„Vroeger voetbalde hij bij VV De
Noormannen, net als mijn broer en
ik. Hij zat er in het bestuur, juichte
ons toe langs de lijn." Ook was hij ei
genwijs, kon iedereen eindeloos pla
gen. „En hij legde perfecte keuken
vloeren. 'Papa zou het zó even doen',
zeggen we nu tegen elkaar als we tij
dens een verbouwing met de han
den in het haar zitten."
Zuinig op zijn spullen was hij. En
explosief als zij iets zorgelozer om
sprongen met kleding, meubilair,
zijn auto. Maar erg lang kwaad was
hij nooit. En altijd hield hij rekening
met hen; wilde hen beschermen,
voor hen zorgen. „Toen ik indertijd
ging stappen, haalde hij mij om vier
uur 's nachts op uit discotheek De
Hooizolder. Op het randje van het
ouderlijk bed vertelde ik dan wat er
die avond allemaal was gebeurd."
Ook plukte hij haar in de laatste ja
ren regelmatig van de snelweg af
wanneer zij er met pech stond. „Ik
hoefde maar te bellen en hij kwam."
Ad was dol op zijn vier kleinkinde
ren. „Kijk maar hoe hij onze dochter
Evy en haar nichtje Jamie in zijn ar
men houdt; zo liet hij hen kennisma
ken met de zee." Lineke is dankbaar
dat hij hun zoon Xem nog leerde ken
nen. Zij nam de kinderen vaak mee
naar het ADRZ in Goes. „Zo zagen
zij hoe opa eraan toe was, anders zou
den zij er immers niets van begrij
pen als hij er opeens niet meer zou
zijn. En hij fleurde op van de klein
tjes om zich heen."
Het hielp Ad uiteindelijk te berus
ten in de plotselinge wending die
zijn leven nam. Hij was net een paar
maanden met vervroegd pensioen,
toen in januari 2015 de diagnose slok
darmkanker werd gesteld. „Volko
men onverwachts. Hij hoestte wat.
Verslikte zich wel eens. Hij was hart
patiënt en kreeg het jaar ervoor nog
elektroshocks, maar had geen klach
ten." Toch werd er op de PET-scan al
een kleine uitzaaiing in de lever
zichtbaar.
Lineke was verbijsterd. Vergelijk
het maar met een bosbrandje, vertel
de een arts haar desgevraagd. Eerst
lijkt het nog onschuldig. Maar door
omstandigheden, zoals aanhouden
de droogte en harde wind, laait het
op en verspreidt het zich snel.
De eerste chemokuur doorstond
Ad goed. De tweede niet: „Hondsbe-
roerd voelde hij zich." Haar energie
ke vader ging in hoog tempo achter
uit. „Sinsdsdien is hij niet meer de
oude geweest. Voor de zee, zijn lust
en zijn leven, had hij geen energie
meer."
Er volgde een traject met complica
ties. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit.
Vanwege slikproblemen werd een
stent aangebracht. Die zat niet goed,
wat Ad meermalen aangaf. „Zijn
buik werd steeds dikker. Bleek zijn
slokdarm gescheurd; voedsel kwam
onverwerkt in zijn maag terecht. In
het Erasmus MC in Rotterdam is er
anderhalve liter pus uit zijn lichaam
verwijderd. De chirurg die hem ope
reerde had nog nooit zoiets meege
maakt."
Het einde kwam onherroepelijk na
derbij. Ter ere van zijn laatste vader
dag schreef Lineke hem een brief
waarin zij verwoordde wat hij voor
haar betekende en hoe dankbaar zij
hem was, hoeveel zij van hem hield.
„Ik wilde dat hij zich geen zorgen
maakte over hoe het nu allemaal ver
der moest. Dat ontroerde hem."
Sterven wilde Ad thuis. Zij ont
ruimden de woonkamer, regelden
Hij zag dat zijn kleine
meisje het zou redden.
Zo kon hij ons loslaten.
Ook omdat hij wist dat
wij hem nooit zullen
vergeten
Een vrolijke trotse
man, een familieman.
Hij zwom graag en
hield van kanovaren
24-uurshulp, zuurstof, morfinepleis-
ters. Op maandagochtend 20 juli zou
hij met een ambulance arriveren.
Maar hij was te verzwakt, kreeg het
benauwd. De morfine werd al opge
hoogd. „Ze raadden ons dringend
aan naar Goes te komen." Dus
scheurden Lineke en haar partner in
tien minuten van Heinkenszand
naar het ADRZ. „Praten kon hij niet
meer, maar hij heeft ons wel gezien."
Om half elf arriveerde haar broer.
En tien minuten later haar moeder.
„Voor papa weggleed heeft hij haar
hand gegrepen en die even gedrukt."
Een week later stond Lineke weer
op de duinovergang. Beneden, bij
het strandhuisje, was het stil.
Toch is het verbazingwekkend hoe
snel het leven gaat, zegt ze. „Ik mis
mijn vader, maar we gaan door - dat
wilde hij immers graag." En zij heeft
een ander beeld gekregen van zich
zelf: „Tijdens zijn ziekteproces werd
ik volwassen. Hij zag dat zijn kleine
meisje het zou redden. Zo kon hij
ons loslaten. Ook omdat hij wist dat
wij hem nooit zullen vergeten."
zaterdag 6 augustus 2016
Adriaan
Minderhoud
10-1-1953
20-7-2015
'De zee was zijn lust en zijn leven'
Jacoline Vlaander
Adriaan Minderhoud
met zijn kleindochters
Evy (links) en Jamie,
Westkapelle, zomer
2012
—Lineke Minderhoud
Heeft u ook mooie herinneringen
aan een overleden dierbare? En is er
een datum die daarom speciaal voor
u is? U kunt uw verhaal doen in 'In
liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met
Ab van der Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
