SHOW CULTUUR 25
Waarom schreef hij in zijn
liedteksten nooit over jongens?
Twintig jaar na zijn coming-out worstelt
zanger Wouter Hamel meer dan ooit
met zijn eigen homoseksualiteit.
Ik heb me
altijd
aangepast
aan de
heteronorm
Hij heeft lang getwij
feld, maar Wouter
Hamel gaat toch.
Niet op één van de
boten op de Canal
Parade van vanmid
dag, wél om vanaf
de kade de deelnemers toe te juichen.
„Ik wil mijn groep nu niet meer in de
steek laten", zegt hij.
Hamel miste sinds zijn eigen co
ming-out ruim twintig jaar geleden
heel wat afleveringen van de Canal Pa
rade. „Ik vond het stigmatiserend: al
die boten met mannen in strings erop.
Ik deed er een beetje nuffig over. Maar
die houding past mij niet, zie ik nu.
We zijn één gemeenschap. Ik voel me
meer dan ooit verwant met iedereen
op die boten."
Die woorden passen in de persoonlij
ke ontwikkeling die Hamel sinds enige
tijd doormaakt, vertelt de jazzzanger
(39) aan zijn keukentafel. „Ik vraag me
in alle eerlijkheid af of ik er trots op
ben dat ik homo ben. Waarom is er al
tijd iets dat me tegenhoudt als ik op
straat de hand van mijn vriendje wilde
pakken? Waarom riep ik steeds dat die
mannen in leren pakjes
op die boten niets met
mij te maken hadden?"
„Nu ik bijna 40 ben,
kom ik erachter dat ik
mijn eigen homoseksua
liteit nooit volledig heb
geaccepteerd. Ik heb me
altijd aangepast aan de
heteronormen van de sa
menleving. Nu ben ik zo
ver dat ik zeg: liever
mijn homoseksuele kan
ten uitvergroten, dan ze
onderdrukken."
„Toen ik vijf jaar geleden mijn grote
idool Mark Murphy opzocht, brak er
iets bij me. Hij was toen al 78 en vertel
de over zijn liedjes. Die waren geduren
de zijn hele loopbaan over meisjes ge
gaan. Want een artiest die openlijk
over zijn homoseksuele gevoelens
zong, dat kon in de Verenigde Staten
echt niet. Hij vond het vreselijk, dat
juk. We hebben toen samen één van
zijn songs herschreven, met woorden
als 'guy' in plaats van 'girl'. Dat voelde
bevrijdend voor hem.
„Na die ontmoeting dacht ik: als ik
zo doorga, word ik net als hij. In mijn
teksten gaat het ook nooit expliciet
over jongens. Waarom schrijf ik er al
tijd omheen?"
„Ik weet nog goed hoe rond mijn door
braak in 2007 een homoseksuele colle
ga, die ik heel hoog heb zitten, me
apart nam.
Ze raadde me aan: 'Blijf ook het he-
teropubliek aanspreken, zorg dat je
niet té homo overkomt. Je kunt in in
terviews best vertellen dat je een
vriend hebt, maar zeg ook dat je geïnte
resseerd bent in vrouwen. Voor je het
weet sta je alleen nog maar bekend als
homo. Appeal to both sides!"
„Nee, het was juist koren op mijn mo
len. Ik vond het juist heel prettig om
me zo dicht mogelijk bij de heterowe
reld te posteren. Je had me toen echt
niet op de Gay Pride gezien. Ik was ho
mo, maar deed het wel op de hetero
manier."
„Tuurlijk, ja. Heel graag. Dan zou ik
overal lekker met mijn meissie hand in
hand kunnen lopen, ik zou in elk land
ter wereld op vakantie kunnen en nie
mand zou ons vies vinden. Ik weet nog
dat mijn vader, toen ik uit de kast
kwam zei: 'Jongen, ik had het liever
niet gehad. Niet omdat ik iets tegen ho
mo's heb, maar omdat je het als hetero
in het leven gewoon een stuk makkelij
ker hebt'. Ik vond dat eerst onzin, maar
weet nu dat hij gelijk had."
„Niet meteen, hoor. Tot nu toe is het
vooral een innerlijk proces. Uiteinde
lijk wil ik zeker wat doen voor de goe
de zaak. Er is zoveel discriminatie. Ik
hoor elke week verhalen van beledigin
gen, spugen of zelfs uitgedeelde klap
pen. Ik ga me niet meer verbergen."
Dan met een vrolijker gezicht:
„Weet je dat ik vorige maand voor het
eerst in het openbaar heb zitten zoe
nen? Gewoon hier in het Vondelpark.
Ik zei mijn lover dat we dat beter thuis
konden doen. Maar hij antwoordde:
'Relax, er is niets om je voor te scha
men, doe gewoon wat je hart je in
geeft'. En juist dat laatste heb ik dus ei
genlijk nog nooit echt gedaan."
„In vergelijking met jongens die in an
dere landen of in streng gelovige krin
gen opgroeien, was dat ook zo. Ik heb
liberale ouders en woonde niet op de
Biblebelt, maar in Den Haag. Maar dat
ik nooit problemen heb ervaren, was
gewoon niet waar. Op de lagere school
ben ik vreselijk gepest omdat ik me zo
vrouwelijk gedroeg.
„Ik was me als 10-jarige nog niet zo
bewust van die genderrollen. Ik was
een vrolijke jongen die fanatiek aan bal
let deed. Dat ging zo goed dat ik naar
het Koninklijk Conservatorium mocht.
Toen besloten mijn ouders te verhui
zen. Ik was er stiekem blij mee. In
Wijk bij Duurstede kon ik opnieuw be
ginnen. Ik stopte rigoureus met ballet
en zorgde, hoewel ik toen wel wist dat
ik jongens interessanter
vond, dat ik verliefd werd
op een meisje. Ik assimi
leerde tussen de hetero's.
Pas de laatste jaren
denk ik: misschien heb ik
dat verhaal over mijn co
ming-out in de pers be
wust zo rooskleurig voor
gesteld om te zorgen dat
hetero's ook aan boord
van mijn muziek konden
stappen. Ik wilde de pun
ten niet benadrukken die
me anders of afwijkend
maakten."
zaterdag 6 augustus 2016
Stefan Raatgever
Heb je antwoorden?
Wat is er veranderd?
Waarom deed je dat?
Vond je dat moeilijk?
Zou je willen dat je he
tero was?
Waar gaat deze ontwikkeling bij jou
naar toe? Word je activist?
44
In interviews vertelde je dat je
coming-out een vrij onaanzienlijke
gebeurtenis was.
Voor
het eerst
in het
openbaar
FOTO JEAN-PIERRE JANS
