LIEFDEVOLLE HERINNERING
19
Ze voelen zich incompleet, de vier zussen Hakkens. Het gemis van hun zus(je) Silvia, die hoop
hield tot het allerlaatst, maar uiteindelijk in april stierf aan borstkanker, doet nog alle dagen pijn.
e familie Hakkens
is met vijf doch
ters een gezellig
kippenhok met va
der Fred (74) als
trotse haan en
moeder Jannie (73)
als zorgzame kloek. Oorspronkelijk af
komstig uit Rotterdam, komt het ge
zin via omzwervingen in Hulst en het
Belgische Stekene, in Koewacht te
recht. Sija Frankevijle -Hakkens (37)
is het kuikentje van het gezin. Fred en
Jannie bezoeken een waarzegger bij
de laatste zwangerschap. Het zou nu
écht een jongen worden, is de voor
spelling, maar het nakomertje blijkt
toch weer een meisje. „Ik had eigen
lijk vijf moeders, er werd heel goed
voor me gezorgd en op me gelet", zegt
Sija over haar zussen Jannie (55), Wil
lie (54), Celine (53) en Silvia (49). On
danks het leeftijdsverschil kan Sija
niet anders zeggen dan dat de band
tussen de zussen geweldig is. Ze doen
geregeld leuke uitjes samen, kletsen
wat af, helpen elkaar waar het kan. Er
is een hechte zusterhand en die is
sinds het overlijden van Silvia, ruim
drie maanden geleden nog maar, en
kel versterkt. Koester wat je hebt.
Sija: „Silvia heeft heel wat met me
te stellen gehad. Zij was natuurlijk 13
jaar de jongste, kreeg alle aandacht
die daarbij hoorde, en toen kwam ik.
Zij was een stoere zus. Als ze ging
stappen, had ze rond haar fiets een
ketting zitten, die kerels in hun nek
konden krijgen als ze haar lastigvie
len. Het boterde in het begin niet zo
heel erg tussen ons. We deelden een
kamer en ik weet nog dat ik haar in
het weekend een keertje te vroeg wek
te. Ze werd knorrig wakker en sloeg
mijn hand weg. Die kwam tegen de
muur en ik brak mijn vinger. We heb
ben hier later nog heel vaak ontzet
tend om moeten lachen. Achteraf ja.
Humor, dat had ze ook. Toen ik uitein
delijk ook ging samenwonen, verbeter
de onze band. We stonden allemaal
op eigen benen, kregen ons eigen ge
zin. We waren zussen, maar ook dik
ke vriendinnen."
De zussen wonen allemaal aan
weerszijden van de grens, niet ver van
elkaar. Silvia woont in Stekene, samen
met haar man Luc en haar zoons Joey
(26) en Menno (20). Hoewel de jong
ste, is Sija de tijd van bemoedering
door haar zussen al ver voorbij. Ze re
gelt vaak leuke gezamenlijke uitjes en
haar huis in Hulst is geregeld pleister
plaats voor de hele kliek. Als jongste,
schenkt ze haar zussen ook het jong
ste nichtje (Kyara, 9) en neefje (Brent,
7). Silvia wordt peetmoeder van
Brent.
Het is maart 2014 als Silvia geope
reerd moet worden voor een rugher
nia. De dag voor de operatie voelt ze
echter een knobbeltje in haar linker
borst. De operatie aan haar rug gaat
echter gewoon door en is een succes.
De uitslag van het weefselonderzoek
van het knobbeltje is dat allerminst:
een agressieve vorm van borstkanker.
Zo agressief dat tussen het eerste ont
dekken en de uitslag het knobbeltje
vijf keer groter is geworden. Sija: „Ze
voelde de tumor gewoon groeien, zei
ze. Silvia gaat de molen in, borstampu-
tatie, lymfeklieren weg, chemo. Sija:
„Maar de hele tijd bleef ze positief. Ze
ging het gewoon overwinnen." En dat
deed ze. In oktober blijkt ze schoon.
Dat viert Sija met Silvia met een
schoonheidsbehandeling in een Huls
ter salon. Prachtig opgemaakt ontmoe
ten de twee de andere drie zussen in
een bistro om verder te borrelen. Ie
dereen straalt, is ontzettend opge
lucht en dankbaar. Maar niet voor
lang. Eind januari, drie maanden na
het stoppen van de behandeling,
krijgt Silvia vage griepklachten. Ook
is ze erg moe. Onder de scan maar
weer. De uitslag is verschrikkelijk: uit
zaaiingen naar de rechterlong en rich
ting ribben. De aangedane long weg
halen, is daardoor onmogelijk. Silvia
start weer met chemo, maar ze gaat
snel achteruit. Dat wilde ze zelf niet
weten, laat staan dat ze dat aan ande
ren zou vertellen. Sija: „Zo stond ze er
op dat Joey naar Australië zou gaan,
waar hij een jaar zou gaan rondtrek
ken. Ze wilde niet dat hij om haar zou
thuisblijven." Ze weet haar zoon te
overtuigen, en hij vertrekt.
Pijn krijgt Silvia in de greep. Ze
gaat diverse keren het Gentse zieken
huis in, en weer uit. De andere zussen
Silvia bleef stug
hoop houden.
Ze ging die kanker
gewoon overwinnen
Ze zei een keer:
Ik verslaap mijn tijd.
Waarmee ze wilde
zeggen: Ik wil nog
zoveel leuks doen
Hakkens bezoeken haar om beurten
en nemen in Stekene het huishouden
over van Luc. Silvia baalt van zichzelf,
dat ze hulpbehoevend en moe is, en
dat ze zo weinig kan terugdoen voor
al die goede zorgen. Sija: „Ze zei een
keer: Ik verslaap mijn tijd. Waarmee ze
wilde zeggen: Ik wil nog zoveel leuks
doen, ik hoor niet te liggen slapen."
Silvia wil niet accepteren dat het
echt niet goed met haar gaat. „Met de
neus vooruit!", is haar gevleugelde uit
spraak. Maar haar zussen zien wel
waar het naartoe gaat. Pogingen om
met Silvia te praten over hoe ze 'het'
geregeld wil hebben, wuift Silvia reso
luut weg. Sija: „Ze wilde er gewoon
pertinent niet over praten. Want ze
ging echt niet dood." In maart wordt
bij Silvia een laatste scan gemaakt.
Overal uitzaaiingen. De artsen geven
haar nog een paar weken. Die haalt ze
niet eens. Die laatste dagen ervaart
Sija als in een soort roes. „Ik wilde
niks van haar missen, ben zo vaak op
en neer gereden naar Gent. Ik had
overal waar ik was, steeds het gevoel
dat ik moest opschieten om weer bij
haar te zijn. Omdat ik voelde dat het
snel gedaan zou zijn. De dag dat ze uit
eindelijk zou sterven, was ik weer op
weg naar Gent en het was somber, re
genachtig weer. Het was zoals ik me
voelde." Die dag is Silvia in het bijzijn
van haar familie rustig overleden. De
crematie is ingevuld op een manier
waarvan iedereen dacht dat Silvia het
gewild zou hebben.
zaterdag 30 juli 2016
Silvia Neyt-
Hakkens
30-10-1966
04-04-2016
Silvia wilde de neus immer vooruit
Sheila van Doorsselaer
De zussen Hakkens:
Silvia, Will en Celine
(boven, vlnr) Sija en
Jannie (onder).
FOTO PRIVÉOOLLECTIE
—Sija Frankevijle-Hakkens
