17
Dagelijks leven in een verpleeghuis: hoe is
dat? Verslaggever Peter Groenendijk trok een
week op met verzorgers en bewoners van de
Driehof in Hazerswoude. „Ze hebben het druk, hè."
maandag
zakkenvuller
eneer Kar
eis is weer
bezig. De
afgelopen
maanden
sloopte hij
al tv's, kas
ten en stoelen - eigenlijk alles
wat hij beet kan pakken. Van
morgen was verpleegster Mieke
de klos. „Ik wilde hem aankle
den, maar hij bleef maar schop
pen."
Nu lijkt meneer Kareis rusti
ger. Nog in z'n pyjama zit hij
roerloos in z'n stoel, onderlip
naar voren, het dunne haar als
een hoopje touw op z'n magere
hoofd. Mieke stopt een lepel pap
in zijn mond. Meneer Kareis
slikt niet door, haalt diep adem
door z'n neus, en spuugt dan vol
in haar gezicht. Miekes haar en
kleren zitten onder de pap.
„Getver", zegt Mieke.
„Ik wil dit niet meer", zegt
meneer Kareis.
Hoe ervaren werknemers en bewoners de ophef van de laat
ste weken? Is de bureaucratie echt zo verstikkend, is er te wei
nig tijd voor goede zorg? We verblijven een week in zomaar
een verpleeghuis om de antwoorden te vinden. Negen ande
re instellingen zagen het niet zitten. WIJdezorg, een instel
ling met zeven locaties in het Groene Hart van Holland, was
wel bereid de deuren te openen.
En zo zitten we vandaag in het kantoor van Ron Orta, ma
nager van twee van die locaties, waaronder Driehof in Hazers
woude. „Ik ben dus zo'n zakkenvuller", zegt Orta, 62, perma
nente glimlach, overhemd met korte mouwen. „Weet je dat
ik op verjaardagen amper nog durf te zeggen wat ik doe? 'Ik
werk in een verpleeghuis.' Dan kijken ze je vol medelijden
aan. 'Ik ben de manager.' Dan ben je ineens een graaier. Nou,
deze zakkenvuller verdient aan het eind van z'n carrière min
der dan 3.000 euro netto, geen dertiende maand, geen auto
van de zaak."
Hij schudt z'n hoofd. „Sorry, dit moet niet over mij gaan. Je
wilt weten hoe het er hier aan toe gaat. Nou, ga maar kijken."
zaterdag 30 juli 2016
Bewoonsters van zorglocatie Driehof in Hazerswoude spelen een spel met verzorgster Rita. Zij krijgt uiteindelijk iedereen wel aan het lachen, foto s sanne donders
'Wil ik
dat m'n
ouders
hier later
wonen?'
Lees verder op pagina 18
