De laatste tastbare herinneringen
17
Twee jaar geleden kwamen de eerste lichamen van
MH17-slachtoffers terug. Afscheid nemen was onmogelijk.
De spullen die ze bij zich hadden zijn extra waardevol.
Nabestaanden over de laatste tastbare herinnering.
Als dit niet was
gebeurd, waren
ze samen honderd
geworden
Ze nodigden mensen uit om te ko
men logeren."
Ria heeft door de digitale catalogus
gebladerd met alle spullen die op de
rampplek zijn gevonden. „De eerste
keer zat ik achter de computer te hui
len om al die verloren levens. Vooral
als je die kinderspullen ziet. Romper-
tjes, knuffels..."
Ze was niet op zoek naar iets speci
fieks. Jan en Neeltje hadden nooit veel
bij zich. „Meestal oudere kleren en
sandalen. En ze namen spullen mee
voor de lokale bevolking, zoals kle
ding en brillen. Wat zou ik met de
broek van mijn vader moeten? Dat
voelt niet als iets persoonlijks. Ik had
wel graag zijn telefoon terug gehad. In
de hoop dat er iets op staat waarin ik
zijn stem kan horen."
Ria woont in het huis waar haar
ouders samen 23 jaar hebben ge
woond, voordat ze opeens vertelden
dat ze naar een bungalow in het zui
den van Limburg gingen verhuizen.
Jan had het huis eigenhandig ver
bouwd, inclusief sauna. „Mijn vader
had gouden handen. Hij was een man
van de praktijk, altijd thuis aan het
werk. Wat zijn ogen zagen, maakten
zijn handen."
Nu zijn Jan en Neeltje terug in hun
'eigen' huis. Met een koffer op de vlie
ring en hun as vermengd in een kom
metje met foto in de woonkamer. Zo
als ze 32 jaar onafscheidelijk zijn ge
weest. „Als dit niet was gebeurd, wa
ren ze samen 100 geworden."
Het voelde, zegt Ria
van der Steen (48)
gekscherend, bijna
als een veredelde
pakjesavond toen fa
milierechercheurs
ergens rond 5 de
cember langskwamen. De reiskoffer
van haar vader Jan was teruggevon
den. Ze brachten de koffer, die was
verpakt in een enorme doos.
„De koffer was zo zwaar, we dach
ten dat we alles van hem terugkregen.
We haalden er een voor een alleen
maar pakjes papier uit. Ze hadden het
daarmee helemaal opgevuld. Dat was
een kleine domper."
De overhandiging was een emotio
neel moment. De zwarte, zachte kof
fer met wieltjes is het enige wat Ria
van zijn bagage heeft teruggekregen.
Ze ziet zo voor zich hoe haar bijna
2 meter lange vader de koffer achter
zich aan trok over Schiphol, met zijn
veel kleinere echtgenote Neeltje naast
hem.
Deze koffer ging al jaren mee op
hun verre reizen. Ze waren onder
meer in Japan, China en Nieuw-Zee-
land geweest, maar hun hart lag in In
donesië, bij de roots van Neeltje.
„Mijn vader was ook een soort Indo.
Hij was verzot op het eten, de mu
ziek, de mensen. Ze gingen er bijna
elk jaar naartoe voor een rondreis
door de binnenlanden."
Nu waren ze op weg naar Borneo
met de kleinkinderen Frederique (19)
en Robert-Jan (18), als beloning voor
hun goede schoolprestaties. „Dat von
den ze prachtig. Ze waren gek op al
hun kleinkinderen, en waren trots als
ze mee op pad gingen. Hoewel mijn
moeder de verantwoordelijkheid voor
zo'n verre reis met de kleinkinderen
wel zwaar vond."
Ria hield er rekening mee dat na de
ramp helemaal niks van haar ouders
teruggevonden zou worden. Maar in
december 2014 zijn ze kort na elkaar
alsnog geïdentificeerd. „Van mijn va
der is alleen een stukje middenhands-
been van 2 centimeter aangetroffen.
Toen ik het zag, dacht ik: dit kan
nooit mijn vader zijn."
Juist omdat het minimaal is wat er
van die vrolijke boom van een kerel
is gevonden, is de koffer - gereinigd
en grotendeels ongehavend - zo be
langrijk voor Ria.
De rits is open, maar het minislotje
is dicht. „Ik zou er zo mee op reis
kunnen. Daar heb ik wel even aan ge
dacht, maar toen ik de koffer van de
vliering haalde, moest ik enorm hui
len. Het voelt niet goed om 'm te ge
bruiken."
De inhoud is dan wel zoek, maar
helemaal leeg was de koffer niet. Er
zaten zes kopietjes van Jans paspoort
in en een stapel zelfgemaakte visite
kaartjes van hun samen. Het bewijs
van hun zorgvuldige voorbereiding
en gastvrijheid.
„Mijn ouders hadden vrienden
over de hele wereld. Ze maakten met
iedereen een praatje en hadden altijd
adresjes waar ze heen konden. Omge
keerd stond de deur ook altijd open.
RIA VAN DER STEEN
zaterdag 23 juli 2016
'Voelt niet goed
om zijn koffer
Het moment
waarop Ria
de koffer van
haar vader
kreeg, was erg
emotioneel.
FOTO KOEN VERHEIJDEN
te gebruiken'
Tonny van der Mee
Voorschoten
Ria van der Steen
(Stief Jdochter van
Jan van der Steen (71) en
Neeltje Voorham (77).
Ze waren op weg naar
Borneo voor een rondreis.
Teruggekregen:
koffer, kopieën paspoort,
visitekaartjes
Spoorloos: telefoon
