'S
44
6
COLUMN RENÉ DIEKSTRA
Terwijl half Nederland zijn vertier zoekt in het zonnige zuiden,
blijven zij deze zomer stug doorwerken. Vandaag de
thuisblijvers Gonny en Alberto Bemelen van het Gelderse
dierenpension Ingen.
jaaaaakie", galmt het door het
kennel. „Ja hoor, daar gaat ie
weer", roepen Gonny en
Alberto. Een jack russell trekt een
sprint langs het echtpaar en de
medewerkers, en vliegt naar buiten,
richting de speelweide. Hun lach
welt gezamenlijk op.
De razendsnelle terriër is het
boefje onder de logees. „We noemen
hem de ontsnappingskoning", grapt
Alberto, en stelt meteen gerust: „Hij
kan niet ontsnappen hoor, er staat
een groot hek om het terrein."
Sjakie brengt hier al vele zomers
door. Zijn baasje werkt in de recreatie
en heeft het in juli en augustus te
druk om hem uit te laten en te ver
zorgen. Ook voor Alberto (so) en
Gonny (56) is dit het piekmoment.
Tot half augustus zitten ze stampvol
met tachtig honden en dertig katten.
Alberto: „Soms komen mensen uit
Naarden of zelfs uit Rotterdam."
Gonny en Alberto hebben het
bedrijf en de naastgelegen boerderij
negen jaar geleden overgenomen.
Gonny werkte destijds voor een dier-
voerderfabrikant en bezocht het pen
sion regelmatig. Toen de eigenaren
informeerden of zij het wilde kopen,
hoefde het echtpaar niet lang na te
denken.
Het zijn overduidelijk dierenlief
hebbers. Ze hebben zelf de vier hon
den Izzy, Love, Shoga en Bella, fokten
vroeger welsh corgi pembroke en
bezochten hondententoonstellingen.
Alberto: „Wat ik het mooiste vind
aan dieren is dat ze geen mening of
vooroordeel hebben, ze zijn niet arro
gant maar puur. Ze zijn dankbaar
voor eten en drinken. Het is zo lief als
ze hun kop op je schouder leggen en
een aai willen."
Wie denkt dat zij de hele dag
dieren vertroetelen, heeft het mis. Er
wordt hard gewerkt. Alle vertrekken
worden een paar keer per dag ge
boend. Ze hebben hulp van vier vaste
krachten en kunnen terugvallen op
nog eens tien oproepkrachten.
„Tegen de stagiairs zeggen we altijd:
hier leer je alles wat je niet van je
moeder hebt geleerd. Behalve strij
ken", grapt Gonny.
Onbezorgd
Terwijl zij de verblijven ontsmetten,
is voor de dieren het speeluur aan
gebroken. De jack russell holt met
andere honden als een dolle over een
van de speelweides. Verderop spelen
drie labradors uitgelaten in een
zwembadje in de vorm van een kluif.
„Kijk ze genieten", zegt Alberto en
pakt zijn mobieltje uit zijn zak. „Even
een filmpje maken voor de eigenaren.
Als je weet dat je hond het naar zijn
zin heeft, kun je zelf ook onbezorgd
genieten van je vakantie."
Voor Alberto en Gonny laat de
vakantie op zich wachten. „We gaan
altijd in het voorjaar én in het najaar.
Meestal naar Spanje of Portugal, maar
nooit langer dan vier dagen. Het pen
sion is 365 dagen per jaar open, ook
's nachts moet er altijd iemand aan
wezig zijn. Wij kunnen zelf onze
eigen honden niet al te lang missen."
Dat mensen een traantje wegpin
ken als ze hun viervoeter achterlaten,
begrijpt het stel. „Een enkele keer
staat hier een man te huilen bij de
balie. Je hecht je aan je huisdier. Vo
rig jaar kregen we bij het overlijden
van Moos, een Duitse dog van 11 jaar,
een telefoontje. Hij logeerde vanaf
zijn geboorte bij ons. We hebben
staan huilen. Het was zo'n lieverd."
ijn belangstelling
voor Vincent van
Gogh dateert van
jaren terug. In een boek ge
titeld Over suïcide had ik hem
opgenomen in een hoofd
stuk over beroemde perso
nen die een einde aan hun
leven hebben gemaakt. Dat
zou ik nu niet meer met
dezelfde stelligheid doen.
Want Vincents dood op 29
juli 1890 was mogelijk geen
zelfdoding, maar een onge
val. Steven Naifeh en Gre
gory White Smith, de
auteurs van wat wel de
bijbel over Van Gogh
wordt genoemd, Van
Gogh: the life, wijzen
op verklaringen van
tenminste één direct
betrokkene. Vincent zou per
ongeluk door een kogel zijn
getroffen, afgevuurd door
die betrokkene of zijn broer,
jongens nog, die de 'maffe
Hollander' die zomer in Au-
vers op allerlei manieren
hadden gepest. Zoals zout in
zijn koffie of chilipoeder op
zijn tandenborstel doen.
waarop cowboys dat doen,
zou per ongeluk een kogel
zijn afgevuurd die de schil
der trof. Gelet dus op deze
onzekerheid over zijn
doodsoorzaak is de suggestie
misplaatst dat het pistool in
de tentoonstelling De waan
zin nabij in het Van Gogh
Vincent bood zijn
mannelijkheid aan.
Dat doe je niet
met een oorlel
Museum mogelijk zijn suïci
dewapen is. Datzelfde kan
volgens de auteurs ook wor
den gezegd van de bewering
dat Vincent niet slechts een
lelletje maar bijna zijn hele
linkeroor heeft afgesneden.
Ik volg hen daarin niet klak
keloos, want die bewering
wordt ondersteund door een
briefje van Vincents arts in
Arles. Overigens wel een
briefje dat pas 42 jaar na het
gebeurde is geschreven, zo
dat vertekening door (ver
keerde) herinnering niet is
uitgesloten. Naifeh en
White Smith beweren dat
een arts die Vincent in
Auvers in 1890 zag, heeft
verklaard dat diens linkeroor
grotendeels intact was.
woord moet hebben. Het is
aannemelijker dat Vincent
zijn hele oor, dat hij heeft
laten aanbieden aan een
vrouw in een bordeel, met
een doel heeft afgesneden.
Een verklaring kan zijn dat
hij werd geïnspireerd door
de stierengevechten die hij
bijwoonde in Arles. In deze
gevechten krijgt de matador
een oor van de stier als
trofee, dat hij vervolgens aan
de dame van zijn keuze aan
biedt. De symbolische bete
kenis van een oor afsnijden
komt overeen met de castra
tie van de stier en het aan
bieden van het oor wil zo
veel zeggen als de eigen
mannelijkheid aanbieden
('ik wil jouw stier zijn') aan
de begeerde dame. Kortom,
een uitnodiging tot seksueel
contact. Het zou lullig zijn
dat met hooguit een lelletje
te doen.
dinsdag 19 juli 2016
GO
A Van links
naar rechts:
Donder,
Alberto,
Gonny,
labrador
Zara en
collie Sieb.
FOTO KOEN
VERHEIJDEN
'Sjaaakie, je ontsnapt niet'
Natasjade Groot
Diekstra buigt zich
deze zomer over
de menselijke
geest. Deze week:
wat het oor van
Vincent van Gogh
met stieren
gevechten heeft
te maken.
Tijdens het spel met een
pistool, op de manier
Ik denk dat psychologi
sche analyse het laatste
Reageren?
rene.diekstra@persgroep.nl
