LIEFDEVOLLE HERINNERING
19
Zijn beste vriend was altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, vertelt Leo Janssen.
Maar in de kracht van zijn leven stierf Fabian Baks aan kanker.
rienden werden ze
op de zeevaart
school in Vlissin-
gen. Fab, zoals ie
dereen hem noem
de, was iets ouder.
Als matroos had hij
al op tankers gevaren en veel van de
wereld gezien. „Toen hij wilde door
leren kwam hij bij mijn jongere
broer Marcel in de klas", vertelt Leo
Janssen (43). Samen met Jan-Willem
van Duijn vormden ze sindsdien een
hecht viertal. „Een wilde, kleurrijke
tijd. We waren fan van Bob Dylan,
dronken whisky, woonden in studen
tenhuizen rondom het Bellamypark,
boden elkaar regelmatig onderdak en
beschouwden Café Frapo's als onze
huiskamer. Fab belandde er zelfs een
aantal jaren met veel plezier achter
de bar."
Ze deelden ook de passie voor het
varen. Surfen, zeilen: „Fab was ex
treem. Op het water leefde hij zich
helemaal uit. Hield van goed, knetter-
hard of totaal anders: met de mo-
tersailor van mijn ouders via het
Noordzeekanaal naar Amsterdam, bij
voorbeeld. En dan 's nachts het IJssel-
meer over. Zoiets moest je ook eens
meemaken, vond hij."
Jaren later zou Fabian een wed-
strijdbootje kopen: „Slechts 23 voet,
diepgang 1,60 meter en een 3 pk mo
tortje. Niet echt geschikt voor een ge
zin, terwijl hij inmiddels met Marjo
lein was getrouwd en hun dochters
Zoë en Nina er al waren. Maar: zij
zeilden graag met hem mee."
De studentenvriendschap groeide
uit tot een band voor het leven. De
vier mannen kozen het ruime sop en
tijdens de perioden aan wal komen
de gezinnen regelmatig bij elkaar;
barbecuen, verjaardagen vieren en
met z'n allen naar Texel, waar
Jan-Willem met vrouw en kinderen
woont. „We zijn zo vertrouwd met
elkaar", zegt Leo. „Eigenlijk zijn we
allemaal broers."
Hij had veel bewondering voor
Fab: „Enthousiast was hij. Pienter.
Leergierig. Altijd op zoek naar nieu
we uitdagingen. Hij leefde het leven
ten volle. Wat hij echt wilde, zette
hij door. Hij maakte zijn dromen
waar."
Want ondanks een opgelopen stu
dievertraging rondde Fab de zee
vaartschool uiteindelijk af in Rotter
dam en voer jaren als ie stuurman
met een beperkte vaarbevoegdheid
voor Boskalis. Tot Leo hem aanraad
de over te stappen naar Tideway Off
shore Solutions: „Ik was kapitein op
de Tideway Rollingstone en hij zou
er ie stuurman worden. We hebben
er van tevoren wel over gesproken of
we professioneel konden samenwer
ken en het onze vriendschap niet
zou schaden. Het ging echter prima.
Mooie jaren waren dat."
Fabian studeerde voor zijn volledi
ge vaarbevoegdheid toen hij allang
gezinshoofd was. En haalde ook nog
zijn Dynamic Positioning papieren
zodat hij de computergestuurde posi
tie- en koersbepaling van grote sche
pen in diep water beheerste. Het le
verde hem vervolgens een goede
baan op bij Maersk-Drilling. „En
hiermee maakten zij een gezamenlij
ke droom waar: ze kochten een land
goed in 's-Heer Arendskerke waar
Marjolein met haar paarden alle
ruimte heeft."
Zelf zou Fabian er niet lang meer
van genieten. Tijdens zijn 12,5 jarig
huwelijksfeest in september 2014
voelde hij zich heel moe, en drie we
ken later waren zijn lymfeklieren zo
opgezet dat hij niet meer kon slik
ken. Na onderzoek luidde de diagno
se: een tumor in de longen, met uit
zaaiingen in lever en bijnieren. „Hij
was razend toen hij hoorde dat hij
geen 45 zou worden."
In de maanden daarna zag Leo hoe
Fabian een schim werd van zichzelf.
Ondanks alle chemo's en bestralin
gen ging het bergafwaarts. „Alsof
zijn skelet in stikstof lag, zo be
schreef hij de pijn in zijn ruggegraat
en schouderbladen. Zijn stemmin
gen wisselden; soms somber en cy
nisch, dan weer vrolijk, en naar het
einde toe ook emotioneel. Hij regel
de euthanasie, wilde de ceremonie
op het landgoed laten plaatsvinden
en dat we whisky bij zijn kist dron
ken. Maar zijn vrouw en dochters
achterlaten vond hij verschrikkelijk."
De vrienden hebben met elkaar
aan een stijlvol afscheid gewerkt.
Timmerden een stoere zeemanskist,
brandden een kompasroos op het
Hij was razend toen hij
hoorde dat hij geen 45
zou worden
De vrienden hebben
met elkaar aan een
stijlvol afscheid
gewerkt. Timmerden
een stoere
zeemanskist
deksel. De vrouwen naaiden de bin-
nenbekleding. Tijdens de uitvaart
klonk hun muziek tussen alle per
soonlijke woorden door. De whisky
vloeide rijkelijk. „Een gedeelte van
zijn as verstrooiden we bij Texel."
Het helpt allemaal enorm bij de
verwerking. Maar hoe relatief het le
ven is, daarvan is hij zich nu meer be
wust, vertelt Leo. Hij stelt zijn eigen
dromen niet langer uit: „Misschien
maak je 'later' niet eens mee."
Hij mist zijn vriend. „Nautische
vraagstukken bespreken. Eindeloos
sparren." Ze hebben veel meege
maakt, zegt hij. Zijn samen volwas
sen geworden: „Ik hoor hem praten
in mijzelf: de Bavaria die mijn
vrouw en ik onlangs kochten, zou hij
vanuit mijn optiek - met onze drie
kinderen gerieflijk op het Veerse
Meer vertoeven - wel begrijpen,
maar toch zou hij zeggen dat ik met
een rolfok en rolgrootzeil teveel op
het zeilen toegeef."
Tegelijkertijd dringt nog niet hele
maal tot Leo door dat hij Fab nooit
meer zal zien. „Het lijkt alsof hij op
een lange reis is. Hij was natuurlijk
wel vaker weg. Of kwam net terug
als ik vertrok. Soms zagen we elkaar
maanden niet. Over tijd en afstand
maakten wij ons nooit zorgen."
zaterdag 16 juli 2016
Fabian Baks
14 maart 1972
12 juni 2015
'Ik hoor hem praten in mijzelf'
Jacoline Vlaander
A v
Leo Janssen (links)
en Fabian Baks bij de
bunker op Texel, mei
2012.
Heeft u ook mooie herinneringen
aan een overleden dierbare? En is er
een datum die daarom speciaal voor
u is? U kunt uw verhaal doen in 'In lief
devolle herinnering'. U kunt contact
opnemen met Ab van der Sluis:
08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
