3
Een mondaine plaats waar bloed heeft
gevloeid. Hoe ziet Nice eruit, een dag na de
terreuraanslag die meer dan tachtig levens eiste?
'We leven intens mee met allen die rouwen om hun dierbaren' koning willem Alexander
Nice
Links lopen een man en
een vrouw. Hij in een
korte broek en met een
zonnehoed op zijn
hoofd. Zij is gekleed in
een luchtige zomerjurk. Lachend
en onwetend lopen ze de Rue
Meyerbeer uit, richting strand
waar de palmbomen al wuiven.
Achter hen sjokken meer toeris
ten door de straat. Ze dragen bad
handdoeken en luchtbedden met
zich mee.
En dan aan het eind van de
straat, waar het zand lonkt, staan
plotseling dranghekken. Erachter
zijn politiebusjes geparkeerd, daar
naast staan bewapende agenten.
Niemand mag de straat over, de
palmbomen lijken ineens ver weg.
De man met korte broek kijkt
boos en draait zich om. Twee Chi
nezen vragen de agenten in hun
beste Engels wat er aan de hand
is, wat de agenten in hun beste
Frans proberen uit te leggen. De
Chinezen zien het al snel. Bij de
dranghekken staan geen lachende
vakantiegangers, maar huilende
inwoners van Nice.
Omgemaaid
Linda is er een van. Ze houdt haar
handen stevig geklemd om het ij
zer van een dranghek. „Daar",
zegt ze. „Daar gebeurde het." Voor
haar ligt de Promenade des Ang
lais. „Die vrachtwagen reed als
een grasmaaier over de mensen
heen. Een voor een werden ze let
terlijk omgemaaid."
De tranen biggelen over haar
wangen. „Daar verderop lagen alle
maal mensen op straat. Kinderen,
zoveel kinderen ook. Ik zag links
en rechts ledematen liggen. Licha
men waren helemaal uiteengere
ten. Ik heb gezichten gezien, ik
durf je niet te vertellen hoe die er
uit zagen."
Pas na uren kreeg ze een tele
foontje van haar zoon, die ook op
de boulevard was. „Hij was naar
een snackbar gerend toen die
vrachtwagen eraan kwam, en
heeft zich met vrienden verstopt
in de koelcel." Slapen heeft ze 's
nachts niet meer gedaan. „Telkens
als ik mijn ogen sloot zag ik het
zelfde: dode mensen op straat."
Op de stoep naast Linda zit een
zwarte man met lange dreadlocks.
Hij heeft zijn hoofd tussen zijn be
nen gebogen en huilt met lange
uithalen. Boven Linda steekt een
huilend meisje haar hoofd uit een
hotelraam op de derde verdieping.
Ze is aan de telefoon en met druk
ke bewegingen wijst ze al pratend
naar de boulevard beneden. Dan
legt ze de telefoon weg, pakt een
zakdoek en wrijft de tranen van
haar wangen. Nice is 24 uur na de
aanslag een schizofrene stad ge
worden. De stad van de jetset is
nu ook de stad van verdriet.
Dure hotels aan zee serveren
nog steeds champagne aan de
klanten op hun terrassen, terwijl
agenten met automatische wa
pens voor de deur staan. Kleurig
uitgedoste toeristen zoeken het
strand, terwijl daar nog geen dag
geleden een ongekend bloedbad
werd aangericht. In restaurants
klinkt Engels, Duits, Nederlands
en Spaans, maar bij de dranghek
ken langs de Promenade des Ang
lais wordt vooral gesnikt.
Doelwit
Nice werd donderdagavond, op de
nationale feestdag 14 juli, getrof
fen door een bloedige aanslag, ter
wijl het bekend staat als badplaats
voor mondaine gasten met veel
geld. Toch zijn er tekenen geweest
dat er iets dreigde. De stad aan de
Middellandse Zee is een beruchte
thuishaven van Syriëgangers. In fe
bruari vorig jaar werden drie mili
tairen aangevallen die wacht lie
pen bij een joods gebouw in het
centrum van Nice. Donderdaga
vond was iedereen doelwit: vele
duizenden inwoners en toeristen
die naar het vuurwerk waren ko
men kijken.
„Die Promenade des Anglais zal
voor mij nooit meer hetzelfde
zijn", zegt lerares Engels Valery.
„Vroeger was het een boulevard
vol charme, nu is het voor mij een
boulevard vol bloed." Valery is
neergestreken in kunstgalerie
Sheun, in de Rue de France, om
de hoek van het strand. Ze komt
napraten met haar vriendin, kun
stenares Martine. 's Avonds moest
ze rennen voor haar leven, vertelt
ze. „De hele nacht hoorde ik daar
na nog sirenes."
„Aanslagen heb je overal", zegt
Martine, die gehuld in een lange
zwarte jurk tussen haar schilde
rijen zit. „Nu is het even Nice,
maar straks duiken weer ergens
anders terroristen op. Het gebeurt
overal, je bent eigenlijk nergens
meer veilig. Daar zullen we aan
moeten wennen."
Valery: „We moeten ermee le
ren leven, ja. Wat kan je anders
doen? Het is alsof je in een horror
film bent gestapt, alsof die gruwe
len uit de film nu het echte leven
zijn geworden. Maar je kunt er
niet uitstappen." „Maar je raakt er
wel aan gewend", vult Martine
aan. „Je hoort tegenwoordig toch
wel elke maand dat er ergens een
aanslag is. Je gaat meer met de dag
leven, vind ik. Mijn motto is: ge
niet van vandaag. Misschien komt
er wel geen morgen."
Op straat loopt Yves met zijn
hondje. „Ik woon hier verderop, 's
Nachts stond er een huilend meis
je voor onze deur. Ze had alles
zien gebeuren en ze wist niet
waar ze heen moest. Ze was bang.
We hebben haar binnen gelaten
en een kop thee gegeven."
zaterdag 16 juli 2016
Badgasten en toeristen in Nice kijken naar
de vrachtwagen waarmee Mohamed Lahouaiej
Bouhlel donderdagavond op een menigte
mensen inreed, foto anne-ohristine poujoulat/afp
T Inwoners huilen uit en zoeken steun bij elkaar
na de terreuraanslag waarbij ruim 80
mensen het leven lieten, foto claude paris/ap
Badplaats vol
charme is nu
stad van leed
Frank Renout
Twee vrouwen reageren
aangeslagen op de boulevard
waar de terrorist op de nationa
le feestdag dood en verderf
zaaide. Over een afstand van
twee kilometer maakte hij
vele slachtoffers, onder wie een
groot aantal kinderen.
FOTO FRANCOIS MORI/AP
