Sport is nu ook
voor Dumoulin
onbelangrijk
31
Of ik me
veilig voel?
Dat weet
ik eigenlijk
niet
meters juist volgepakt, zeker bergop.
„Maar dit is een rare dag. Die rust,
dat kan niet anders dan met Nice te
maken hebben", denkt Gerben Ton-
kens, een geëmigreerde Nederlander
die nu een wijnboerderij in de Ar-
dèche bestiert en met zijn zoontje Lu-
cien toch even is komen kijken. „De
Tour komt hier jaarlijks, maar zo rus
tig als nu heb ik het nog nooit meege
maakt."
Het aangeslagen peloton vindt het
wel even prima zo. Straks komt al die
gekheid in de Alpen weer. En zeker
de slotrit naar de Champs-Élysées is
geen prettig vooruitzicht. „Die men
senmassa, daar wil ik liever nog niet
aan denken", zegt Dylan van Baarle.
„Ik denk dat m'n moeder dolblij is
als ik straks weer heelhuids thuis
kom."
Want de vraag die iedereen in deze
Tour nu bezighoudt: is dit evene
ment wel te beveiligen? Bij de starts
wordt het publiek dit jaar meer op af
stand gehouden, met dranghekken.
Maar van de teambus richting start
en na de finish terug naar de bus,
moeten renners nog dagelijks door
de mensenmassa laveren.
Alle beveiligers en zwaarbewapen
de gendarmes ten spijt, de Tour de
France heeft ondanks de extra paraat
heid nog zo veel beveiligingslekken.
Zo is dit jaar de tassencontrole inge
voerd, maar alleen voor vaste volgers
zoals journalisten. Niet voor het pu
bliek.
Windowdressing is het. Schijnvei
ligheid creëren. Want controles met
metaaldetectiepoortjes, zoals bij de
Olympische Spelen doodnormaal
is, ontbreekt in de Tour volledig. En
het is ook schier onmogelijk, bij
een sport die wordt beoefend op de
lokale weg.
De weg afzetten kan, maar de
massa beheersen? Een utopie. Vorig
jaar werd in Parijs nog een auto on
der vuur genomen die door een af
zetting reed.
„Of ik me veilig voel?", herhaalt
Roy Curvers, routinier van
Giant-Alpecin de vraag. „Dat weet
ik eigenlijk niet, want waar moet
men op controleren? Auto's? Bus
sen? Vrachtwagens? In verkeerde
handen wordt alles een potentieel
moordwapen."
„Maar hier zijn in ieder geval nog
wat voorzorgsmaatregelen geno
men. Misschien dat de normale
Fransman die dagelijks met de trein
naar z'n werk gaat nog wel veel
meer risico loopt."
Dus fietst de 36-jarige Curvers
ook in zijn vijfde Tour maar ge
woon door, ondanks alle ellende in
de wereld. „Wat moet ik anders? Af
stappen en naar huis vliegen? Wie
garandeert mij dan dat het vlieg
veld van Lyon wel veilig is?"
Het is doodstil aan de ontbijttafel
bij de Giant-ploeg in hotel L'Es-
plan. Negen renners turen naar hun
telefoon, de verschrikking van de
aanslag in Nice daalt minuut voor
minuut harder in. Het is de vraag of
de 37 kilometer lange tijdrit van
vandaag - het grote doel van Tom
Dumoulin deze Tour - wel door
gaat. Dumoulin: „En dat kan ik vol
ledig begrijpen, want sport is dan
even minder belangrijk."
Na het ontbijt hoort hij dat er ge
start wordt en dat moet ook, vindt
Dumoulin. „Het is goed dat we la
ten zien dat we de moderne wereld
zijn en we ons niet laten leiden
door die aanvallen. Terroristen kun
nen niet beslissen over ons leven."
Aangezien tijdrijden voor Du
moulin volledige overgave bete
kent, verdwijnt Nice even naar de
achtergrond. „Toen was ik volledig
geconcentreerd." Hij vertrekt naar
de start en als ploeggenoot John De-
genkolb vertrekt, zit Dumoulin in
de auto achter hem met een bak
pasta. Het is de eerste tijdrit dit jaar
die hij niet zelf op de fiets verkent,
maar Dumoulin heeft genoeg ge
zien. De wind op het Plateau du La-
oul is riskant, dus rijdt hij met een
normaal voorwiel. Geen drie spa
ken en hoge velg. Het achterwiel
blijft wel dicht. „Want als je wilt
winnen, moet je risico nemen."
Onder de platanen van de Quai
de Montjau rijdt Dumoulin zich
warm. Hij wil zijn eerste
tijdrit in de Tour winnen.
Dit is ook de laatste test
voor de Olymische Spelen.
„Een vuurdoop. Zijn belang
rijkste tijdrit in jaren", zegt
trainer Adriaan Helmantel.
Want op het afgelopen WK
had Dumoulin een blessure aan
zijn zitvlak, de tourproloog in
Utrecht was kort en de afgelopen
Giro d'Italia waren lang niet alle
concurrenten aanwezig.
Om dertien minuten voor drie be
gint Dumoulin in
rood-wit-blauw aan zijn vlucht
door de Ardèche. Oliviera - tot dan
de snelste - heeft op slag geen
schijn van kans meer. Dumou
lin rijdt bijna 45 kilometer per
uur gemiddeld. Vanaf de start
is duidelijk dat hij Breukink als
laatste Nederlandse tijdritwinnaar
in de Tour (1990) uit de boeken
gaat rijden. Dumoulin gaat zijn
tweede etappe in een week winnen
en laat zich door niets en niemand
stoppen. „Ik heb de afgelopen jaren
geen betere tijdrit gereden", zegt
hij na de finish. „Het wordt heel
moeilijk om deze tijd te verbeteren.
Als is er een man waar ik bang voor
ben: Froome."
En die start pas over een uur. „Maar
mijn vriendin is hier dus ik kom de
tijd wel door." Dumoulin trapt zijn
benen los, slaat blikjes sinas achter
over en maakt een Frans jongetje
zielsgelukkig met een bidon. Als
Froome vertrekt uit
Bourg-Saint-Andéol gaat Dumou
lin richting het podium.
Achter de coulissen kijkt hij naar
zijn grootste concurrent. Nu, en
over drie weken op de Spelen. Op
het eerste tussenpunt is de geletrui
drager 17 seconden langzamer en
Dumoulin weet dan al dat winst
hem niet meer kan ontgaan. „Ik
was heel relaxed."
Dumoulin zingt de tijd uit,
drinkt een bidon leeg en eet nog
Natuurlijk ben ik blij,
maar dit wordt
overschaduwd door
iets veel belangrijkers
een rol rijstwafels. Even loopt hij
naar de finishstraat, hij wil met ei
gen ogen Bauke Mollema zien fi
nishen. Vijf minuten later komt
Froome binnen, maar geen gejuich
bij Dumoulin.
Op deze dag van nationale rouw
in Frankrijk spreekt Dumoulin rake
woorden. „Natuurlijk ben ik blij,
maar het wordt overschaduwd door
iets dat veel groter is. Het is een
trieste dag en dat zal het blijven."
zaterdag 16 juli 2016
om te jubelen
Roy Curvers
Mpecin
Op de dag dat wielrennen bijzaak
was in Frankrijk reed Tom Dumou
lin de beste tijdrit sinds jaren. Hij
won zijn tweede touretappe in
een week en schreef opnieuw
historie.
Daan Hakkenberg
Vallon-Pont-d'Arc
—Tom Dumoulin
FOTO COR VOS
