L
9
De grote communicator, rap van de tongriem gesneden
Zo diplomatiek, dat hij
kool en geit lijkt te sparen
Met onderhandelen
van niets iets
kunnen maken
ZEELAND 7
JO-ANNES i
DE BAT
CDA i
HAN
POLMAN
D66
HARRY
VAN DER
MAAS
SGP
Zijn postuur mag dan bescheiden zijn,
de kleine Jo-Annes (vrij naar Frederik
van Eeden) is in het Provinciehuis niet
makkelijk over het hoofd te zien. Hij is
de talentvolste voetbalscheidsrechter
van Zeeland en met zijn resolute ma
nier van handelen straalt hij ook op het
politieke speelveld gezag uit. Soms op
het randje van arrogantie. De kennis
voorsprong van Jo-Annes de Bat is zo
groot, dat hij het af toe niet kan laten
Statenleden die het zo snel niet kun
nen volgen even in de hoek te zetten.
Toch is hij vooral de grote communi
cator, rap van de tongriem gesneden,
bedreven in het gebruik van sociale me
dia en altijd op zoek naar verbinding,
de tegenpool van zijn voorganger Kees
van Beveren. Hij is verantwoordelijk
voor de financiën van Zeeland, de
armste provincie van Nederland.
Tijdens zijn eerste jaar is hij erin ge
slaagd de reserve, die naar een bedenke
lijk laag niveau was gezakt, weer op
peil te brengen en hij introduceerde
een nieuwe manier van begroten: zero
based. Oftewel zo veel mogelijk weer
bij nul beginnen, kijken of vastgeroeste
budgetten kunnen worden vrijge
maakt, zodat er ook nog wat centen
zijn voor nieuw beleid. Daarbij vroeg
hij ook de Zeeuw in de straat naar zijn
voorkeuren. Zijn lastigste dossier is wel
licht de sanering van Thermphos. Het
opruimen van
de oude fosforfa-
briek is een nooit
vertoond kunstje,
waardoor vertraging en kostenoverschrij-
ding op de loer liggen. Meermalen moest
hij Provinciale Staten in beslotenheid bij
praten, wat niet zijn aard is.
Dat oud-premier Jan Peter Balkenende
het voorzitterschap van de Commissie
Structuurversterking en Werkgelegen
heid op zich wilde nemen, mag ook op
het conto van De Bat worden geschre
ven. Als directeur van de bestuurdersver
eniging van het CDA bouwde hij in Den
Haag een goed contact op met zijn promi
nente partijgenoot.
Hij is veel te diplomatiek om het
in het openbaar toe te geven,
maar commissaris van de koning
Han Polman is stiekem heel blij
met zijn nieuwe club gedeputeer
den. Er waait duidelijk een frisse
wind over het Abdijplein. Met
een mild zonnetje erbij, zodat de
ramen van het provinciehuis zijn
opengezet. Het wederzijdse wan
trouwen tussen Provinciale en
Gedeputeerde Staten is groten
deels weggenomen, de communi
catie met pers en publiek is niet
krampachtig meer.
Welke rol Polman daarin
speelt, is moeilijk te ontwaren.
In het openbaar is hij zo correct
dat het lijkt alsof hij altijd de
kool en de geit spaart. Als de ge
meenten treuzelen met de op
vang van asielzoekers, kapittelt
hij ze niet in de krant, maar ver
telt hij journalisten juist
dat hij er alle ver
trouwen in heeft
dat het goed
komt. Ruzie
maken is niet
productief.
Dat daardoor
het beeld kan
ontstaan dat
hij nooit met
de vuist op ta
fel
neemt
hij voor lief. En dat hij daardoor
saai overkomt ook.
Achter de schermen speelt
hij een andere rol. En die lijkt
behoorlijk effectief. Tijdens de
Sloewegaffaire was hij er voor
stander van de informatie eerder
te delen met Provinciale Staten,
terwijl collega-gedeputeerden
nog vonden dat ze eerst de kwes
tie zelf moesten zien op te lossen.
Zijn oproep aan gemeenten om
vluchtelingen te huisvesten lijkt
weinig effect te sorteren, maar
vergeleken met andere provincies
doet Zeeland het helemaal niet
slecht. Toen onlangs de bestuurlij
ke perikelen over de Veiligheidsre
gio Zeeland naar buiten kwamen,
heeft Polman het dagelijks be
stuur in niet mis te verstane be
woordingen gewaarschuwd.
Polman heeft zich ook actief be
moeid met de commissie Balken
ende. Die adviseerde van
Zeeland een proeftuin voor
bestuurlijke vernieuwing
te maken. Dat pad was al
door Polman geplaveid,
want hij zat in de lande
lijke commissie die de
proeftuinen heeft ver
zonnen. De uitverkie
zing kon Zeeland nauwe
lijks ontgaan. Omdat hij
die, als een stille kracht,
had voorbereid.
Het jaar van Harry van der Maas symboliseert het mooist
het jaar van het hele college. Op een dieptepunt beginnen
en vol goede moed gaan bouwen. Hij erfde het project
Sloeweg, net nadat Provinciale Staten daarvan de puin
hadden opgeruimd. Er was 18,5 miljoen euro bijgepast, de
aanleg van de laatste kruising voor de Westerscheldetun-
nel was uitgesteld, en een onderzoekscommissie
ging aan de slag om te kijken hoe het zo mis had
kunnen gaan tussen het dagelijks provinciebe
stuur en de Staten. Nu, een jaar later, is de Sloe
weg keurig op tijd opgeleverd, kunnen de Sta
ten kiezen uit vier mogelijke varianten voor de
kruising Sloeweg-Bernhardweg-Westerschelde-
tunnelweg en is het college opener dan ooit
over mee- en tegenvallers.
Dat laatste is trouwens wel kenmerkend voor
het werk van Zeeuwse provinciebestuurders: af
wachten of het mee- of tegenvalt. Hun invloed daarop
is vaak kleiner dan ze zelf zouden willen.
Zo heeft Van der Maas ook Campus Zeeland op
zijn bordje, een ambitieus onderwijsproject waar
voor tientallen miljoenen euro's nodig zijn. Hij is er
enthousiast mee aan de slag gegaan, maar als het Rijk de
aanbevelingen van de commissie Balkenende niet over
neemt, is de vraag waar hij het geld vandaan moet halen.
En wordt zijn enthousiasme gedeeld? Enkele weken gele
den bleek dat de TU Eindhoven, de beoogde samenwer
kingspartner voor een bèta college, bepaald niet staat te
trappelen.
Niet voor niets heet het coalitieakkoord 'Krachten bun
delen'. Zonder samenwerkingspartners krijgt Zeeland
niks voor elkaar. Bij het bèta college gaat het nog wat
stroef, maar op een ander dossier heeft Van der Maas be
wezen hoe je met goed onderhandelen van niets iets kunt
maken. In zijn mobiliteitsvisie filosofeerde hij over de te
rugkeer van de intercity in Zeeland, zonder dat de kleine
stations dicht moeten. Een fata morgana, dacht iedereen.
Maar na een goed gesprek met NS-baas Roger van Boxtel
lijkt zijn droom al op korte termijn uit te kunnen komen.
zaterdag 9 juli 2016
en opnieuw beginne
