Het stond al in
haar dagboek
OUT
Muse merkt
dat ADD mij in
de greep houdt
2
RENÉ DIEKSTRA
Kankerbestrijding Monique Posthumus (52)
verdraagt geen chemotherapie. Zoekend naar
een alternatief stuit ze op cannabis. Allemaal
kukelu, krijgt ze te horen. Dat valt te bezien,
schrijft zij in een nieuw boek.
Column
Onlangs, na afloop van een lezing, kwam
een ouder naar mij toe met het vol
gende, onthutsende relaas. Een dochter,
17 jaar oud, had enige maanden eerder een eind aan
haar leven gemaakt. Voor haar omgeving was dat
als een volslagen verrassing gekomen. Des te pijn
lijker omdat uit haar dagboek bleek dat ze al maan
den vóór haar dood met gedachten aan en plannen
voor zelfdoding bezig was geweest. Zelfs de ma
nier waarop ze haar leven had beëindigd, stond er
exact in beschreven.
'hoe had u dat
eerder kunnen
weten? Als ze er
nooit iets over
losliet? Dan had
u eigenlijk in haar
dagboek moeten
kijken.' Niet zo'n
handige opmer
king van mij, want
het kon ook als
een verwijt wor
den opgevat.
Wat bleek. 'Nee, dat had ik niet kunnen doen.
Bij ons in het gezin is een absolute regel dat je
niet, nooit, in elkaar persoonlijke spullen gaat
zitten snuffelen.'
ouder, tegen de afspraak van het gezin in, wel in
de spullen van die dochter had gesnuffeld, zo
ontdekt had hoever ze al heen was en daarover
het gesprek was aangegaan? Zou dat haar dood
mogelijk hebben voorkomen? Of zou het vanwege
de vertrouwensbreuk de onderlinge relatie alleen
maar hebben ondermijnd en daardoor zelfdoding
niet minder maar meer waarschijnlijk hebben
gemaakt?
Wat betekent het als je kind intensief een
dagboek bijhoudt, maar jij als ouder daar nooit in
zicht in hebt omdat het kind er niets uit met je
deelt en er een absoluut gezinsgebod is dat jij daar
niet in neust? Betekent het dat je kind er om zo te
zeggen een tweede leven op na houdt? Eén waarin
gedachten, gevoelens en voornemens spelen die
verborgen blijven in dat andere, voor jou zichtbare
leven. Maar die juist daardoor er een bedreiging
voor kunnen vormen.
die op een station staat voor een trein op het
punt van vertrekken en die zich afvraagt of ze
er weer in of er vóór zal stappen. Wat een ver
schrikkelijk dilemma eigenlijk als je als ouder,
om ongelukken te voorkomen, de (levensreis-
plannen van je kind moet kennen, maar daarbij
geen gebruik mag maken van zijn of haar eigen
aantekeningen.
Wat als die
ouder wel in de
spullen van die
dochter had
gesnuffeld?
LEESTIPS
VAN DE
WEEK
LEKKER IN BALANS
onder cannabis
had ik nu niet
meer geleefd.
Een bizarre ge-
dachte, maar ik
hen ervan over-
tuigd. En dat
terwijl de vooruitzichten somber
waren, toen ik in mei 2014 de dia
gnose kreeg: uitgezaaide darmkan
ker. Mijn levensverwachting was -
met chemotherapie - gemiddeld
twee jaar. 'Zonder chemotherapie zal
het sneller gaan,' waarschuwde de
oncoloog. Het leven stond plotseling
stil. 'Zo voelt het dus als je wereld in
stort,' dacht ik. Buiten, op de parkeer
plaats van het ziekenhuis, hebben
mijn man en ik een potje zitten hui
len. Mijn toekomst zou uit chemo
therapie bestaan, zo lang ik dat ten
minste zou volhouden.
Een afschuwelijk vooruitzicht, al
kon ik zelfs op dat moment nog
wrange grapjes maken: 'Ik hoefin elk
geval later niet naar een verpleegte
huis'. Zo ben ik: nuchter, analytisch,
niet zo van de emoties. Nog steeds
los ik de lastige momenten het liefst
op met humor. Als ik word overval
len door de angst voor de dood zoek
ik filmpjes op waarom ik moet la
chen. Dat helpt. En als ik toch een
potje moet janken, dan liefst in mijn
eentje. Mijn emoties laten zien aan
andere mensen voelt niet prettig.
Mijn ratio is mijn houvast, mijn ma
nier om te overleven.
Rationeel kon ik de dia
gnose dan ook vrij snel
accepteren. Ik was nog
niet oud, maar ook niet
meer de jongste. Had een
prachtig leven gehad.
Veel erger was het toen om
het slechte nieuws aan mijn
ouders en kinderen te moeten
vertellen. Mijn moeder bleef maar
emotioneel. Ik voelde me schuldig
dat ik haar dit verdriet aandeed. En
dan de kinderen, mijn hemel. Ik was
al geen voorbeeldige moeder geweest
en nu ging ik ook nog dood. Ik pro
beerde me groot te houden, wilde het
niet nog erger maken. Maar toen
mijn zoon, op dat moment 14 jaar,
snikkend zei dat hij me nog niet kon
missen, brak ik. Die eerste nacht heb
ik tussen mijn zoon en dochter in ge
legen, en de hele nacht hun handen
vastgehouden."
Hennep
„Hoewel de eerste chemokuur met
een werd ingepland, ging ik ook op
zoek naar informatie op internet.
Tussen alle verschillende alternatieve
behandelingen was er één weg die er
voor mij uitsprong: getuigenissen
van mensen die vertelden beter te
zijn geworden dankzij hennep
planten, cannabis. Ik vond de verha
len overtuigend en verdiepte me in
de werking. Maar elke arts die ik
erover sprak, was sceptisch. Eén
noemde het 'allemaal kukeleku'.
dinsdag 21 juni 2016
Diekstra buigt zich over
de menselijke geest
Achteraf is het helemaal niet altijd makkelijk
praten. Want had je het dagboek moeten lezen
van je dochter om op tijd te weten dat ze aan
zelfdoding dacht? René Diekstra vindt het een
verschrikkelijk dilemma.
'Had ik dat maar eerder geweten', verzuchtte
de ouder met een gezicht waar het verdriet zo
van af te pakken was. 'Maar,' wierp ik tegen,
Toen ik na afloop terug naar huis reed, stak
er een storm van vragen in me op. Wat als die
Kort voor ik in slaap viel die avond kwam
het beeld in me op van een jonge vrouw
Reageren? hartenziel@persgroep.nl
GO
Wilhelm SchmLtl
.'nrte -di ripcpsflfc
LI sesso
Sex out - Wil
helm Schmid
Wat als er geen
seks meer in je
relatie is? Deze
Duitse filosoof
denkt mee.
Het Kart
uan stille
mentpn-.
f
Het hart van
stille mensen -
Sophia Dembling
Liefdesadvies
voor introverte
mensen die ook
graag alleen zijn.
Ons geniale
geheugen
Ij
Ons geniale ge
heugen - Hannah
Monyer en Mar
tin Gessmann
Over hoe onze
herinneringen be
palen welke keu
zes we nu maken.
De makers van de Muse hoofdband
beweren dat dit staaltje techniek medite
ren gemakkelijker maakt, efficiënter en
leuker. Is dit mijn hulpje om mijn gedach
ten langer in de pauzestand te houden?
Ja, denk ik hoopvol als
ik de hoofdband opzet.
Ruim 4 jaar dagelijks
mediteren heeft mijn
leven verbeterd en de
Muse gaat dat bewij
zen. Uit onderzoek
blijkt dat gerichte
aandacht-meditatie je
stress- en afleidingsbe-
stendiger maakt. Sen
soren in de band meten
mijn hersenactiviteit,
terwijl ik probeer mijn
uitademingen te tellen.
Weergeluiden in een
app geven weer hoe
rustig of onrustig ik dan
ben. Dat zal ik weten:
direct na het startsein
steekt er een storm op.
Dat is de Muse die
heeft ontdekt dat mijn
aandacht werkelijk alle
kanten uit schiet. Ik
moet het helaas be
amen. Na drie minuten
volgt de eerste clou:
mijn hersenpan was 17
procent van die paar
minuten (te) actief, 23
procent ervan rustig en
de resterende tijd neu
traal. In volgende ses-
Dankzij
de wiet
ga ik het halen
Dominique Prins
