LIEFDEVOLLE HERINNERING 19 Twintig jaar geleden reisde Ank van Gulik naar haar oudste dochter in Utrecht voor een gezellig etentje samen. Wat zij bij aankomst aantrof, veranderde haar leven. H un laatste telefoonge sprek kan zij zich nog goed herinne ren. Het had de dy namiek die kenmer kend was voor hun hechte band; vrolijk en ernstig, beweeglijk en betrokken. Marion zou naar een neuroloog gaan; had al twee keer een kleine epileptische aanval ge had en wilde dit laten onderzoe ken. Dus bespraken zij hoe laat zij elkaar daarna zouden ontmoeten, waar zij wilden eten, dat er een vriendin op de 3-jarige Hanna kon passen. Vervolgens golfde hun con versatie verder; er passeerde zelfs een tante de revue, een fervent aanhangster van new age, die ooit haar enige zoon had begraven. Na tuurlijk is het erg om je kind te verliezen, maar je moet niet gaan zweven, zei Marion nog. Die 19e juni, vertelt Ank van Gu lik (73), voelde zij zich onrustig. Het overstemde bijna de voorpret van het weerzien. Zij vertrok eer der en arriveerde al halverwege de middag in Utrecht. Toen zij de straat indraaide waar Marion en Hanna woonden, zag zij het meis je huilend voor het raam staan. Zij snelde dichterbij, tuurde door het glas. Marion lag voorover, languit op de vloer. Haar krullen uitge waaierd om haar hoofd. „Kalm en helder werd ik. Dat er niets meer aan te doen was, wist ik meteen. Ik riep door het glas heen dat oma het allemaal zou re gelen, schakelde via buren de poli tie in, die op hun beurt een ambu lance opriepen. Gelukkig kon ik voorkomen dat ze voordeur intrap ten; ik wilde Hanna nóg een trau ma besparen." Eenmaal binnen bleek dat die zichzelf had aangekleed 's och tends: „Alle kleren had zij uit haar kast getrokken, op zoek naar een warme trui. 'Mama werd niet meer wakker', zei ze. Gegeten had ze ook; ze liet mij zien hoe ze met een krukje voor het aanrecht net bij de broodtrommel kon." Omdat Rick, de vader van Han na waarmee Marion een lat-relatie had, een paar dagen weg was, be antwoordde Ank alle vragen van politie en arts en nam haar klein dochter onder haar hoede. „Ik zie mij nog samen met haar van alles inpakken; speelgoed, een knuffel, luiers voor 's nachts, ondergoed, sokjes, kleren voor de begrafenis." Die avond bracht zij Hanna naar bed alsof het een van de vele lo geerpartijtjes bij oma en opa was en las voor uit Jip en Janneke: „Op zo'n moment is alles wat gewoon is geruststellend." En het gewone leek ook nog zo dichtbij, zegt Ank. „Marion werk te als coördinatrice van OpStap, een project voor Marokkaanse en Turkse moeders met jonge kinde- ren. Zij probeerde zelf ook Turks te leren. Ze was energiek, vrolijk en wist van aanpakken. Voor haar He verjaardag gaf ik haar een naai machine cadeau; kon zij zelf haar kleren maken, en dat deed zij graag." Van jongs af aan hield Ma rion van klussen; behangen, sau sen, zeil leggen, ruimten indelen en smaakvol inrichten. In haar stu dententijd had zij een groot bal kon waarop zij vrienden ontving voor maaltijden en feestjes. „En al tijd als wij elkaar aan de telefoon hadden, bleken wij even daarvoor tegelijkertijd aan elkaar te hebben gedacht." Maar dat er een keurig adressenbestand klaarlag, heeft haar altijd verbaasd. „Geeft dat aan dat zij eigenlijk geen continuï teit veronderstelde?" 'Wat goed dat je toen vroeger kwam, oma', zei Hanna op 6-jarige leeftijd tegen mij. 'Anders was ik nog langer alleen geweest.' Ze herinnert zich dus nog wel iets van die dag Tijdens de kleurrijke uitvaart las Ank een vrolijk fragment uit Ma rions dagboek voor. Er waren veel volwassenen en kinderen, Spaanse muzikanten, Turkse en Marokkaan se gerechten. En Hanna holde over de graven. Grootmoeder en kleindochter hebben een sterke band. „Toen Ma rion zwanger was had ze geregeld dat ik, mocht haar iets overkomen, toeziend voogd zou zijn. Ik praat natuurlijk over haar met Hanna. 'Wat goed dat je toen vroeger kwam, oma', zei die op 6-jarige leeftijd tegen mij. 'Anders was ik nog langer alleen geweest.' Ze her innert zich dus nog wel iets van die dag." Wat helpt, is om het verdriet niet alsmaar te activeren. Dus niet met iedereen erover blijven praten. Het leven neemt het pas weer over als je het toelaat Veel van haar dochter ziet zij in haar kleindochter terug; het zelfde postuur, de donkere krullen, de soepele overgangen tussen uitbun dige en peinzende stemmingen. Hanna was 16 jaar toen zij eens op merkte: „Dat je kind dood is, valt niet mee, hè oma?" Maar hoe vreemd het ook klinkt, zegt Ank, het voelde als onont koombaar; zo jong sterven aan een herseninfarct - alsof het zo moest zijn. Dat betekent niet dat zij zich niet dagen huilend van ellende in haar huis heeft opgesloten. „Maar je moet door je eigen rouwproces heen. Accepteren is uiteindelijk de enige optie. Wat helpt, is om het verdriet niet alsmaar te activeren. Dus niet met iedereen erover blij ven praten. Natuurlijk wil je je ver haal kwijt en helpt dat bij het ver werken, maar blijf er niet in han gen - het leven neemt het pas weer over als je het toelaat." Iedere ochtend mediteert zij. En wandelen doet zij graag. „Ook dat geeft rust. Ik probeer innerlijk stil te zijn tot de hoek. Of als dat niet lukt: tot de eerste lantaarnpaal." Zo bouwt zij het op, zegt ze: „Stilzijn tot de lantaarnpaal. Dan tot de vol gende. En zo verder." zaterdag 18 juni 2016 Marion Harms 15 juli 1963- 19 juni 1996 'Accepteren is de enige optie' Jacoline Vlaander Marion, halverwege de twintig. Heeft u ook mooie herinneringen aan een overleden dierbare? En is er een datum die daarom speciaal voor u is? U kunt uw verhaal doen in 'In liefdevolle herinnering'. U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis: 08801-30203, chefnieuws@pzc.nl.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2016 | | pagina 55