ZEELAND 17
Hij neemt de biecht af in de etalage van een
voormalige beddenwinkel in Vlissingen. Vandaag
zit Oscar Prinsen zelf in de biechtstoel. „Je
eigen weg kiezen, daar zijn we in doorgeschoten."
Oscar
Prinsen
Toen kwam de
ontzuiling en de
individualisering
en nu loopt
iedereen in zijn
eigen zuiltje rond
Geef je leven zin:
leef, doe, ga
verbindingen
aan, laat los, sta
open voor andere
mensen
We verkopen
elkaar
waanbeelden, bij
gebrek aan een
God of
Waarheden
Oscar Prinsen (Soest,
1966) ging na de havo het
pad van de kunsten op.
Een paar maanden gele
den verruilde hij woon
plaats Hilversum voor Vlis
singen.
Daar is, in de Walstraat,
de uitvalsbasis van Het
Instituut voor de Loslo
pende Mens, zijn nieuw
ste kunstproject.
Prinsen woont momenteel
samen met een enorme
platencollectie en enkele
zelfgemaakte biechtstoe
len.
Vóór hem, een
bordje met
'biechterette'.
Achter hem
schermt luxaflex
het intrigerende
allegaartje bin
nen af voor nieuwsgierige voorbij
gangers. En dat zijn er nogal wat.
Een vrouw met een kinderwagen
passeert, de blik gefixeerd op het
onalledaagse tafereel. Oscar Prin
sen, projectmanager van het Insti
tuut voor de Loslopende Mens,
zwaait vriendelijk.
„Je moet altijd zorgen dat je een
trigger hebt om contact te maken.
Elke dag zijn er wel mensen die
hier hun neus tegen het raam
drukken, om te kijken wat er alle-
maal binnen staat. Dan zwaai ik al
tijd heel vrolijk. Ze verwachten
dat niet en dat vind ik eigenlijk
wel weer leuk. Beetje verwarring
zaaien. Mijn installaties, zoals de
rijdende biechtstoel, zijn een trig
ger. Mensen kijken: wat is dat?
Het valt op. Dan wenk ik: kom
maar, ervaar het maar. Ik heb een
bordje voor het raam gehangen:
open/dicht. Als ik open ben, kun
nen mensen aankloppen voor een
goed gesprek."
Inderdaad. Ik heb dat als kunste
naar opgezet om loslopende men
sen een podium te bieden. Alle
maal zijn ze op zoek naar houvast
in het leven, op zichzelf terugge
worpen omdat kerken leeglopen,
families uiteenvallen en er geen
zuilen meer zijn waarbinnen je je
geborgen kunt voelen. Vroeger wa
ren er allemaal clubjes met hun ei
gen verenigingen. Allemaal ver
schillende werelden, maar binnen
die wereld was je wel samen.
Toen kwam de ontzuiling en de
individualisering en nu loopt ie
dereen in zijn eigen zuiltje rond.
En raakt uiteindelijk de weg
kwijt.
Daar zijn we in doorgeschoten.
Want wie gaat ons de weg wij
zen? Mensen zijn niet gemaakt
om op zichzelf te leven. Individua
lisering is een heel onnatuurlijk
iets, voor mensen. De vraag is:
zijn mensen wel in staat hun ei
gen leven vorm te geven? Er zijn
heel veel ontwikkelingen die aan
tonen dat dat niet het geval is. We
zijn echt op zoek naar nieuwe
wegwijzers.
Al die coaches die denken ande
ren aan de hand te kunnen ne
men terwijl ze eigenlijk alleen
maar een boek te verkopen heb
ben. En al die cursussen om jezelf
te ontwikkelen of beter te wor
den. We verkopen elkaar waan
beelden, bij gebrek aan een God of
Waarheden. Elke week is er wel
weer een nieuw boek van iemand
die beweert de Waarheid in pacht
te hebben.
Nee. Ik reis met mijn installaties
naar festivals en andere plekken.
Deze hier heb ik net gemaakt. De
zitplaatsen zitten hoog; je moet al
tijd een trappetje op om er te ko
men, en dat is bewust gedaan. Je
komt boven de mensenmassa te
zitten, het schept de afstand die
nodig is om mensen terug te ne
men naar henzelf, eigenlijk. En
dan probeer ik in hun bubbel te
komen. Ik laat ze vertellen en ik
luister.
Je kunt een ander niet helpen
met jouw waarheid. Hoe je naar
het leven kijkt, hoe je wil dat an
deren naar jou kijken, de fagade
waarachter je je verschuilt; dat
heeft alles te maken met hoe je in
het leven staat. Ik kan wel iets ver
tellen, maar het beste wat je kunt
doen is mensen hun eigen vragen
laten stellen en ook hun eigen ant
woord laten geven.
Mijn vader was een wereldverbe
teraar. Een man van eigen waarhe
den. Hij was kunstenaar, en een
geslaagde ook, en stond erg be
wust in het leven. Hij reageerde
heel direct op dingen om ons
heen. Geloof. Politiek. Dingen op
televisie. Er werd heel veel ge
praat, heel veel gediscussieerd bij
ons thuis. En dat ben ik gewoon
blijven doen. Alleen: ik heb zijn
idealistische wereldbeeld wat bij
gesteld. Ik ben meer gaan relative
ren. Dat is waar ik nu ben: de we
tenschap dat alles toch wel heel
erg betrekkelijk is. Dat alles alleen
de waarde heeft die je het geeft.
En dat is heel individueel bepaald.
Ik probeer mensen daarom in hun
waarde te laten. Je kunt geen din
gen opleggen, niet afdwingen dat
iemand je mening deelt."
Je moet zelf het leven zin geven.
Leef, doe dingen, maak je eigen
verhalen, je eigen bestaansgeschie-
denis, ga verbindingen aan, laat
los, sta open voor andere mensen.
Dat proces pakt bij iedereen an
ders uit. De een gaat de straat op
en doet dingen. De ander blijft
thuis en leest boeken. Ieder verza
melt zijn eigen verhalen. Door
heel hard te werken. Door heel
veel kinderen te krijgen en op te
voeden. Wat je doet, maar ook de
mate waarin je dat doet of kunt
doen, geeft aan wie je bent. Het is
een samenspel met de omgeving,
een dynamisch proces.
Ja, dat is echt een modeding ge
worden. Maar ik zit er eigenlijk al
jaren in en dan niet daarom,
maar omdat ik niet zo van nieuw
ben. Geef mij maar iets met een
verhaal. Als ik in de kringloop
winkel naar singletjes of elpees
kijk, gaat het me er niet om wel
ke persing het is en of de plaat in
mint condition is. Mij gaat het om
andere dingen: zo'n krabbel erop
'voor mama' of'voor de verjaar
dag van'. Dan weet je: dit is van
iemand geweest, dit heeft iets
meegemaakt, er is waarde in te
rechtgekomen. Dit heeft een ver
haal.
Ik ben ook dj. Nadat ik eens be
rooid terugkwam van een kunst
project in Duitsland werd ik eens
gevraagd om 78-toerenplaten te
draaien. Dat vond ik zo leuk dat
ik singletjes ben gaan verzamelen
om zelf dansavonden te doen. Als
ik muziek hoor, kan ik niet stil
blijven staan. Dat is geen act. Ik
heb heel mijn leven muziek ge
maakt - piano, drum - ik ben een
heel ritmisch mannetje. Vroeger
heb ik ook wel dans gebruikt in
performances. Ik heb een oude
fietskar omgebouwd tot mobiele
installatie voor mijn pickup en
boxjes. En als iemand mij boekt,
zoals laatst bij boekhandel 't Spui
op de Oude Markt in Vlissingen,
dan rijd ik erheen en draai ik.
Hartstikke leuk!
Van de Randstad naar de ruim
te. Dat vind ik zo heerlijk hier.
Dat je kunt ademen. Dat hier de
prijzen nog niet zo idioot zijn
dat je heel hard moet werken al
leen al om als kunstenaar een
ruimte te vinden die groot ge
noeg is om installaties te bou
wen. Ik voelde het, toen ik Zee
land binnenkwam: hier kan ik ge
lukkig zijn. Domweg gelukkig in
Zeeland, ja.
zaterdag 11 juni 2016
Loslopende mens kan
bij Oscar te biecht gaan
Ondine van Vleuten
www.loslopendemens.nl
www.oscarprinsen.de
Je woont in een hoekpand, met
rondom etalage, ledereen kijkt
bij je binnen. En dan zetje ook
nog een bord voor het raam met
'biechterette' erop.
Projectleider van het Instituut
voor de Loslopende Mens. Dat is
nogal wat.
Moeten we niet juist blij zijn dat
iedereen zijn eigen weg mag kie
zen?
Ah. Vandaar al die coaches.
Heb jij die, voor de mensen in je
biechtstoel?
Ze vertellen hun verhaal en ver
trekken weer. Wat heeft dat voor
zin? Hoe help je ze verder, als je
geen antwoorden hebt?
Heb je dat thuis geleerd?
En wat is jouw waarheid?
Je woont midden tussen de oude
platenspelers, oude meubeltjes
en ander hip spul.
En al die Ip's en singletjes?
Hilversum - Zeeland...
