Nederlandse klimmer zoek in Himalaya
6 NI
PAULINE BIJSTER
Celebrities, reclame en tv-shows vergroten
'Ik ga door tot ik
compleet vol zit'
Column
Terwijl grote mensen zich
bezig houden met Zwarte
Piet, stelende politieagen
ten of Max Verstappen, begint
voor duizenden schoolkinderen
vandaag de Avondvierdaagse.
Ik herinner me hoe zeer ik er vo
rig jaar tegenop zag om mee te lo
pen. We moesten om vijf uur
avondeten (wat niet lukte) om op
tijd te komen, en voor die sinaas
appel met pepermuntjes in een
zakdoek gewikkeld moest ik nog
naar de winkels snellen aangezien
we sinaasappels, pepermuntjes
noch katoenen zakdoeken in huis
hadden. Slechts vijf kilometer is
het, maar we zouden er een uur
over lopen. 'Kunnen we het niet
hardlopen?' merkte ik op, om
stoer te doen, tegen een meelopen
de vader. En vooral omdat het wat
sneller zou gaan. 'Ik denk dat de
meeste ouders geen vijf kilometer
kunnen hardlopen', merkte hij te
rug op, om stoer te doen. Maar
nee. Gewoon wandelen zou het
worden. Anderhalf uur zelfs. Niks
snel. Niet op bijzonder mooie plek
ken, want het begint ergens bij je
zelf in de buurt en in vijf kilome
ter haal je als je geluk hebt net
een park of een weiland, maar dan
begint de tocht terug. We liepen
en af en toe maakte ik een praatje
met een andere ouder, hoewel ik
praatjes met andere ouders meest
al ongemakkelijk vind. Af en toe
kwam er een kind iets vragen. Het
was lekker weer, de lucht was
zacht zoals het in de zomer zacht
kan zijn. Pollen zweefden boven
het ongemaaide gras. Hoe meer ik
me overgaf aan de wandeling, hoe
meer ik merkte dat het eigenlijk
wel mooi was. Die straten waar ik
normaal nooit loop. De weilanden
waar ik normaal niet naartoe ga.
De zon die steeds lager stond. En
de kinderen liepen ook, spelend,
kletsend. Soms stil. En vooral
makkelijker en langer dan ze
ooit gelopen hadden. Aan het
eind van de anderhalf uur
was ik blij dat er nog een dag
zou komen, en aan het eind
■\V\\ van de vier dagen nam ik me
voor om die zomer héél vaak
avondwandelingen te maken
met de kinderen.
Het is er nooit van geko
men. Vanavond mogen we
weer. Met regenjas deze
keer.
Ik nam me voor
om héél vaak
avondwandelingen
te maken met
de kinderen
Halverwege mei laat Christiaan
Wilson zijn familie per satelliet-te
lefoon weten: alles gaat goed, daar
in de Himalaya.
Berichten als deze sijpelen af en
toe door vanaf de Dhaulagiri'de
witte berg' in Nepal die de 35-jari-
ge klimmer probeert te bedwin
gen. Zoals die paar zinnen, die op
9 mei op zijn facebookpagina ver
schijnen. 'Zware dag', staat er te le
zen. En: 'Veel drinken nu!' Meteen
komen de aanmoedigingen bin
nen. 'Je kan het!'
Zorgen maakt niemand zich, als
het na dat laatste bericht stil blijft.
„Het gebruik van een satelliettele
foon is duur en vooral bedoeld
voor het gebruik in speciale situa
ties, als problemen zich aandie
nen", vertelt Robin Baks van de
Nederlandse Klim- en Bergsport
Vereniging (NKBV).
Het wordt anders als achterblij
vers in Nederland zien dat Wilson
niet heeft ingecheckt op de vlucht
die hem afgelopen woensdag naar
huis had moeten brengen. Alle
alarmbellen gaan af. Het ministe-
rie van Buitenlandse Zaken wordt
ingeschakeld, evenals de NKBV,
waar Wilson een verzekering
heeft afgesloten.
Er volgt meer slecht nieuws, als
blijkt dat Wilson in zijn eentje is
omgekeerd tijdens de beklimming
van de Dhaulagiri. Hij ging op
weg naar het verblijf The Italian
Lodge, maar kwam daar nooit aan.
Baks: „Die route kunnen minder
ervaren klimmers dan Christiaan
ook afleggen, maar er kan natuur
lijk altijd iets misgaan. Je kunt je
bijvoorbeeld verstappen. Zeker als
je alleen bent, kan dat voor proble
men zorgen."
Vurig hoopt hij dat Wilson sim
pelweg een verkeerde route heeft
genomen en zo een ander dal in is
gelopen en daar nu op hulp
wacht.
Helikopters gaan vandaag naar
een teken van de bergbeklimmer
speuren. Een klimmer als Wilson
zal zeker markeringen hebben aan
gebracht als hij ergens is gestrand,
zegt Baks. Een uitgestrekt gebied
kan vanuit de lucht gemakkelijk
onderzocht worden. „We houden
de moed er in."
In Nederland wordt diep ver
langd naar zekerheid, zegt Tim
Kalkman, die vroeger met Christi
aan Wilson in de Alpen heeft ge
klommen. „Ik wacht met smart
op nieuws." Zo worden websites
bijgehouden, informatie via ap-
pjes uitgewisseld, maar veel valt
er niet te melden.
TATTOO TOTAAL
maandag 30 mei 2016
Gras
In de Himalaya wordt vandaag
gezocht naar de vermiste Christi-
aan Wilson. In Nederland wordt
met spanning gewacht op een te
ken van de bergbeklimmer van
wie sinds half mei elk spoor ont
breekt.
Carla van der Wal
Rotterdam
Christiaan Wilson
Samantha van Beek (21) uit
Hoogvliet kreeg haar eerste
tatoeage cadeau van haar
ouders op haar 17de. Omdat
ze geslaagd was voor haar
eindexamen. Na dat kleine
vlindertje zijn er nog 23 af
beeldingen bijgekomen. On
der meer een ratje, een vrou
wenfiguur met roos, een dui
veltje, een anker en een ode
aan haar vader. Zij liet ze
prikken op haar armen, be
nen, voeten, buik en nek. Sa
mantha: „Ik ga door tot ik
compleet vol zit. Tot er geen
plekje huid meer te zien is.
Alleen mijn gezicht is heilig.
Ik vind het kicken en denk
niet dat ik er ooit spijt van
krijg. Als dat wel zo is, heb ik
pech. De meeste reacties
zijn positief. Alleen als ik in
een kort rokje loop, krijg ik
soms vervelende opmerkin
gen. Best ongemakkelijk,
maar ik doe net of ik het niet
r™ „r- „T
