Een acuut tekort aan zuurstof
M
NIEUWS 5
Na vier mislukte
pogingen stond
Eric Arnold (36)
vrijdag op de
Everest. Maar het
grote geluk kostte
hem zijn leven.
Het bereiken van de top van de
Mount Everest was slechts de helft
van zijn expeditie. Dat wist beroeps
avonturier, bergbeklimmer en inspi
rator Eric Arnold (36) als geen ander.
„De meeste ongelukken gebeuren op
de terugweg", zei de Rotterdammer
onlangs in zijn laatste interview in
deze krant.
Dit jaar was hij vastbesloten om de
top te halen, nadat vier eerdere expe
dities voortijdig waren gestrand. Hij
zou daar genieten van het uitzicht,
op de foto gaan met de vlag van de
Stichting ALS waarvoor hij geld inza
melde, en zijn vriendin bellen.
Eén keer eerder was Eric er al écht
dichtbij. In 2012, bij zijn eerste po
ging, moest hij 250 meter voor de top
omkeren vanwege bevroren vingers
en ogen. Daarna sneed een vallende
schaats zijn achillespees doormidden
tijdens een training (2013), versperde
een lawine de klimroute (2014) en
overleefde hij ternauwernood op de
berg een aardbeving (2015). „Toen
we vorig jaar terugkwamen uit Ne
pal wist ik dat hij het dit jaar weer
ging proberen", zegt zijn vriendin Jo-
rieke Casteleijn (30).
Het woord 'pech' weigerde Eric in
de mond te nemen. Hij had geluk dat
hij al die drama's op de berg overleef
de, in tegenstelling tot veel collega's.
„Dat is ook zo gemeen aan dit ver
haal", zegt Jorieke. „Dit jaar heeft hij
eindelijk de top gehaald, maar over
leeft hij de afdaling niet."
Van jongs af aan was Eric ver
knocht aan de bergen. Toen het ge
zin op vakantie was in Italië snelden
Eric en zijn broer Alex hun ouders
vooruit om als eerste de top te berei
ken van een heuvel. Hij verslond boe
ken over bergen, volgde een klimcur-
sus in de Alpen en met Alex beklom
hij enkele 4000'ers.
„De bergen horen gewoon bij mij",
zei Eric zelf. „Als ik daar ben, valt al
les op zijn plek. Natuurlijk schuilt er
ook gevaar in, maar dat is wat mijn
leven de moeite waard maakt. Het
geeft kleur aan mijn leven." Voor
zijn lerarenopleiding aardrijkskunde
regelde hij een stage in Nepal. Daar
deed hij veldonderzoek naar het af
val dat bergbeklimmers in de Himala
ya achterlieten. Op de Kala Patthar
zag hij voor het eerst Mount Everest.
De berg was voor hem 'historische
grond' en voelde als zijn 'thuis'. Daar
had hij maanden van zijn leven ge
woond, gelachen en gehuild, de
dood in de ogen gekeken en tegelijk
het leven gevierd. De Mount Everest
was zijn berg van pech en geluk.
Bovenal was het zijn droom om de
8.848 meter hoge reus een keer te be
dwingen. 'Leef je droom' was het
motto dat hij gebruikte in zijn lezin
gen. Zijn eigen loopbaan - van mavo
scholier via aardrijkskundeleraar tot
bergbeklimmer - diende als inspira
tie om de top te halen. „Eric koos
zijn eigen pad", zegt zijn broer Alex.
In Erics droom was de Mount Ever
est geen eindstation maar het begin
van een nieuwe fase in zijn leven.
HOOGTEZIEKTE
Hij had per 1 juni zijn baan opgezegd
als ambtenaar van de gemeente Rot
terdam om fulltime beroepsavontu
rier te zijn.
„Hij wilde lezingen geven, bergen
beklimmen en verre reizen maken",
zeggen zijn vrienden. „Eric was een
thrillseeker. Met bravoure zocht hij de
grenzen op. Bovenal was hij een
mooi mens. Hij heeft zijn leven ver
anderd om te kunnen zijn wie hij
was." Als hij begin april naar Nepal
vertrekt, reist Jorieke met hem mee
tot het basiskamp. Ze zijn nog twee
nachten samen, daarna keert Jorieke
Hoogteziekte ontstaat
door een acuut tekort
aan zuurstof in de her
senen. Op grote hoog
te is het percentage
zuurstof in de lucht la
ger. De afname van
de luchtdruk zorgt er
voor dat de lucht ijler
is. Tot een bepaalde
hoogte kan de mens
hieraan wennen,
maar boven 6.000 me
ter past het lichaam
zich nauwelijks meer
aan. Milde klachten
die dan kunnen optre
den zijn: hoofdpijn,
misselijkheid, ver
moeidheid en duize
ligheid. Grote fysieke
inspanning verlaagt
de hoeveelheid zuur
stof in het lichaam
nog meer. Een ernsti
ge vorm van hoogte
ziekte leidt tot hersen
oedeem (zwelling van
de hersenen) of long
oedeem (vocht achter
de longen). Die klach
ten kunnen ook ver
ergeren tijdens rust.
In het ergste geval
volgt coma of zelfs de
dood.
De bergen
horen
gewoon bij
mij. Als ik
daar ben,
valt alles
op zijn plek
terug naar Nederland. Eric geniet we
derom van het landschap van staal
hard blauw ijs met een los laagje poe
dersneeuw als decoratie, en de bij
zondere ijscreaties. „Het was een
zware klim", sms't hij Jorieke vanuit
Kamp 1. „Maar het is hier adembene
mend mooi. Ik ben verliefd."
In hun groepsapp vragen zijn
vrienden of hij gefocust is. „Ja, ik
ben heel erg gefocust. Ik wil het af
maken nu", schrijft hij. Het is zijn
laatste bericht in de vriendenapp.
In de laatste weken voor de uitein
delijke topklim had Eric tegenslagen.
Hij moest aan de antibiotica vanwe
ge een voedselvergiftiging. En op
weg naar Kamp 4, het laatste kamp
voor de toppoging (op 7.900 meter
hoogte), was er iets mis met zijn
zuurstoftank waardoor hij volgens ei
gen zeggen volledig 'in het rood'
ging.
Maar hij zou nooit aan de slotklim
zijn begonnen als hij zich niet goed
genoeg voelde, zegt Jorieke. „Eric
zou nooit onnodige risico's nemen.
Hij kende de gevaren, was slim en be
rekenend, en deed alles weloverwo
gen. Klimtechnisch behoorde hij tot
de besten. Meestal liep hij voorop.
Nu hoorden we 24 uur lang niks van
hem, dat was raar. Klimmers waar
hij normaal ver voor lag, kwamen nu
eerder binnen. Dat maakte ons be
zorgd. Dit was niet de Erie die wij
kenden." Een klimvriend stelde nog
voor om achter hem te blijven. Maar
Eric spoorde hem aan om hem voor
bij te gaan. „Vandaag voel ik me niet
goed." Hij haalt de top, maar zijn fa
milie hoort dat pas als hij weer terug
is in Kamp 4. Erie is uitgeput, ligt
aan het zuurstof en kan nog niet pra
ten, meldt de expeditieleider. Hij
leest nog wel de felicitatiesms'jes op
zijn satelliettelefoon.
„Ik was blij en bezorgd", vertelt Jo
rieke. „Het klonk heel heftig. Ik heb
nog door de telefoon gezegd dat we
heel trots op hem zijn. 'Hé meissie',
klonk het heel zacht. Ik zei dat hij
maar niet moest praten. Hij kon be
ter zijn krachten sparen om aan te
sterken. Morgen ga je naar beneden."
Morgen komt niet meer. In zijn
slaap overlijdt Erie in de nacht van
vrijdag op zaterdag, vermoedelijk
aan hoogteziekte. De expeditie die
de ultieme overwinning op zichzelf
en de berg werd - een afsluiting van
alle eerdere teleurstellingen - werd
het grootste verlies.
Familie en vrienden hopen slechts
op één ding: dat Eric heeft kunnen
genieten toen hij op de top stond.
Dat hij een sprankje geluk heeft kun
nen voelen bovenop zijn geliefde
Mount Everest. „Ik ben er kapot van
en mis hem. Ik hou heel van hem en
ben trots op wie hij was", zegt Jorie
ke. „Er waren genoeg dingen die kon
den mislukken. Nu was iedereen er
van overtuigd dat hij het ging halen.
Maar die dag is er iets misgegaan in
zijn lichaam. Eric sprak altijd over
een engeltje op zijn schouder, dat
maakte dat hij levend terugkeerde
van de ergste drama's. Dit keer snap
ik niet wat er gebeurd is en waarom
het engeltje er niet was in de afda
ling."
maandag 23 mei 2016
Waar was het engeltje van
Eric tijdens de afdaling?
Tonny van der Mee
Rotterdam
Facebookselfie
van Eric Arnold tij
dens een eerder klim
avontuur.
Eric Arnold