Een acuut tekort aan zuurstof M NIEUWS 5 Na vier mislukte pogingen stond Eric Arnold (36) vrijdag op de Everest. Maar het grote geluk kostte hem zijn leven. Het bereiken van de top van de Mount Everest was slechts de helft van zijn expeditie. Dat wist beroeps avonturier, bergbeklimmer en inspi rator Eric Arnold (36) als geen ander. „De meeste ongelukken gebeuren op de terugweg", zei de Rotterdammer onlangs in zijn laatste interview in deze krant. Dit jaar was hij vastbesloten om de top te halen, nadat vier eerdere expe dities voortijdig waren gestrand. Hij zou daar genieten van het uitzicht, op de foto gaan met de vlag van de Stichting ALS waarvoor hij geld inza melde, en zijn vriendin bellen. Eén keer eerder was Eric er al écht dichtbij. In 2012, bij zijn eerste po ging, moest hij 250 meter voor de top omkeren vanwege bevroren vingers en ogen. Daarna sneed een vallende schaats zijn achillespees doormidden tijdens een training (2013), versperde een lawine de klimroute (2014) en overleefde hij ternauwernood op de berg een aardbeving (2015). „Toen we vorig jaar terugkwamen uit Ne pal wist ik dat hij het dit jaar weer ging proberen", zegt zijn vriendin Jo- rieke Casteleijn (30). Het woord 'pech' weigerde Eric in de mond te nemen. Hij had geluk dat hij al die drama's op de berg overleef de, in tegenstelling tot veel collega's. „Dat is ook zo gemeen aan dit ver haal", zegt Jorieke. „Dit jaar heeft hij eindelijk de top gehaald, maar over leeft hij de afdaling niet." Van jongs af aan was Eric ver knocht aan de bergen. Toen het ge zin op vakantie was in Italië snelden Eric en zijn broer Alex hun ouders vooruit om als eerste de top te berei ken van een heuvel. Hij verslond boe ken over bergen, volgde een klimcur- sus in de Alpen en met Alex beklom hij enkele 4000'ers. „De bergen horen gewoon bij mij", zei Eric zelf. „Als ik daar ben, valt al les op zijn plek. Natuurlijk schuilt er ook gevaar in, maar dat is wat mijn leven de moeite waard maakt. Het geeft kleur aan mijn leven." Voor zijn lerarenopleiding aardrijkskunde regelde hij een stage in Nepal. Daar deed hij veldonderzoek naar het af val dat bergbeklimmers in de Himala ya achterlieten. Op de Kala Patthar zag hij voor het eerst Mount Everest. De berg was voor hem 'historische grond' en voelde als zijn 'thuis'. Daar had hij maanden van zijn leven ge woond, gelachen en gehuild, de dood in de ogen gekeken en tegelijk het leven gevierd. De Mount Everest was zijn berg van pech en geluk. Bovenal was het zijn droom om de 8.848 meter hoge reus een keer te be dwingen. 'Leef je droom' was het motto dat hij gebruikte in zijn lezin gen. Zijn eigen loopbaan - van mavo scholier via aardrijkskundeleraar tot bergbeklimmer - diende als inspira tie om de top te halen. „Eric koos zijn eigen pad", zegt zijn broer Alex. In Erics droom was de Mount Ever est geen eindstation maar het begin van een nieuwe fase in zijn leven. HOOGTEZIEKTE Hij had per 1 juni zijn baan opgezegd als ambtenaar van de gemeente Rot terdam om fulltime beroepsavontu rier te zijn. „Hij wilde lezingen geven, bergen beklimmen en verre reizen maken", zeggen zijn vrienden. „Eric was een thrillseeker. Met bravoure zocht hij de grenzen op. Bovenal was hij een mooi mens. Hij heeft zijn leven ver anderd om te kunnen zijn wie hij was." Als hij begin april naar Nepal vertrekt, reist Jorieke met hem mee tot het basiskamp. Ze zijn nog twee nachten samen, daarna keert Jorieke Hoogteziekte ontstaat door een acuut tekort aan zuurstof in de her senen. Op grote hoog te is het percentage zuurstof in de lucht la ger. De afname van de luchtdruk zorgt er voor dat de lucht ijler is. Tot een bepaalde hoogte kan de mens hieraan wennen, maar boven 6.000 me ter past het lichaam zich nauwelijks meer aan. Milde klachten die dan kunnen optre den zijn: hoofdpijn, misselijkheid, ver moeidheid en duize ligheid. Grote fysieke inspanning verlaagt de hoeveelheid zuur stof in het lichaam nog meer. Een ernsti ge vorm van hoogte ziekte leidt tot hersen oedeem (zwelling van de hersenen) of long oedeem (vocht achter de longen). Die klach ten kunnen ook ver ergeren tijdens rust. In het ergste geval volgt coma of zelfs de dood. De bergen horen gewoon bij mij. Als ik daar ben, valt alles op zijn plek terug naar Nederland. Eric geniet we derom van het landschap van staal hard blauw ijs met een los laagje poe dersneeuw als decoratie, en de bij zondere ijscreaties. „Het was een zware klim", sms't hij Jorieke vanuit Kamp 1. „Maar het is hier adembene mend mooi. Ik ben verliefd." In hun groepsapp vragen zijn vrienden of hij gefocust is. „Ja, ik ben heel erg gefocust. Ik wil het af maken nu", schrijft hij. Het is zijn laatste bericht in de vriendenapp. In de laatste weken voor de uitein delijke topklim had Eric tegenslagen. Hij moest aan de antibiotica vanwe ge een voedselvergiftiging. En op weg naar Kamp 4, het laatste kamp voor de toppoging (op 7.900 meter hoogte), was er iets mis met zijn zuurstoftank waardoor hij volgens ei gen zeggen volledig 'in het rood' ging. Maar hij zou nooit aan de slotklim zijn begonnen als hij zich niet goed genoeg voelde, zegt Jorieke. „Eric zou nooit onnodige risico's nemen. Hij kende de gevaren, was slim en be rekenend, en deed alles weloverwo gen. Klimtechnisch behoorde hij tot de besten. Meestal liep hij voorop. Nu hoorden we 24 uur lang niks van hem, dat was raar. Klimmers waar hij normaal ver voor lag, kwamen nu eerder binnen. Dat maakte ons be zorgd. Dit was niet de Erie die wij kenden." Een klimvriend stelde nog voor om achter hem te blijven. Maar Eric spoorde hem aan om hem voor bij te gaan. „Vandaag voel ik me niet goed." Hij haalt de top, maar zijn fa milie hoort dat pas als hij weer terug is in Kamp 4. Erie is uitgeput, ligt aan het zuurstof en kan nog niet pra ten, meldt de expeditieleider. Hij leest nog wel de felicitatiesms'jes op zijn satelliettelefoon. „Ik was blij en bezorgd", vertelt Jo rieke. „Het klonk heel heftig. Ik heb nog door de telefoon gezegd dat we heel trots op hem zijn. 'Hé meissie', klonk het heel zacht. Ik zei dat hij maar niet moest praten. Hij kon be ter zijn krachten sparen om aan te sterken. Morgen ga je naar beneden." Morgen komt niet meer. In zijn slaap overlijdt Erie in de nacht van vrijdag op zaterdag, vermoedelijk aan hoogteziekte. De expeditie die de ultieme overwinning op zichzelf en de berg werd - een afsluiting van alle eerdere teleurstellingen - werd het grootste verlies. Familie en vrienden hopen slechts op één ding: dat Eric heeft kunnen genieten toen hij op de top stond. Dat hij een sprankje geluk heeft kun nen voelen bovenop zijn geliefde Mount Everest. „Ik ben er kapot van en mis hem. Ik hou heel van hem en ben trots op wie hij was", zegt Jorie ke. „Er waren genoeg dingen die kon den mislukken. Nu was iedereen er van overtuigd dat hij het ging halen. Maar die dag is er iets misgegaan in zijn lichaam. Eric sprak altijd over een engeltje op zijn schouder, dat maakte dat hij levend terugkeerde van de ergste drama's. Dit keer snap ik niet wat er gebeurd is en waarom het engeltje er niet was in de afda ling." maandag 23 mei 2016 Waar was het engeltje van Eric tijdens de afdaling? Tonny van der Mee Rotterdam Facebookselfie van Eric Arnold tij dens een eerder klim avontuur. Eric Arnold

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2016 | | pagina 5