9
MMS
Hanina Ajarai
Anniek van
den Brand
Tommy
Wieringa
Paul
de Leeuw
Angela
de Jong
Marjan Berk
Vincent Bijlo
donderdag 12 mei 2016
Dinsdag
Donderdag
'Wat flikt u ons nou?' ver
zuchtte een geschrok
ken lezer toen Anniek
van den Brand enige tijd
geleden stopte met haar
columns voor dagblad
Trouw.
Ze schreef daar met een
prachtig gevoel voor de
tail zes jaar lang over
het gezin, haar gezin,
over familie en over het
leven. Dat blijft ze ook
voor deze krant doen,
belooft ze, al wordt haar
blik misschien ietsje bre
der. 'Mijn stukjes zijn in
elk geval heel persoon
lijk. Ze gaan over de
grootsheid van het klei
ne en de schoonheid
van het alledaagse.' En
vooruit, de kinderen ko
men soms ook voorbij.
Vrijdag
Hij is zonder twijfel de
meest gelauwerde schrij
ver van dit gezelschap.
Tommy Wieringa (Joe
Speedboot, Dit zijn de na
men, Caesarion) won
zelfs de prijs voor de
beste zin: 'De knalpijpen
glansden als bazuinen,
de wereld leek te ver
schroeien in allesverzen-
gend lawaai wanneer de
jongens het gaspedaal
intrapten met de koppe
ling in, alleen om te laten
weten dat ze bestonden,
zodat niemand daaraan
zou twijfelen, want wat
niet weerkaatst, bestaat
niet.' Een pure stilist dus,
maar wel met oog voor
de wereld. Zo schreef hij
vol mededogen over het
televisiespektakel The
Passion: 'Vader, fluister
den wij, vergeef het hun,
want zij weten niet wat
ze doen.'
Zaterdag
Hij is bekend van dui
zend dingen: van De
schreeuw van de Leeuw
tot het Eurovisie Song
festival, van Bob en An
nie de Rooij tot Filmpje!,
van Vlieg met me mee
tot Sterrenslag.
Schrijvend in de krant za
gen we hem zelden. 'Ver
wacht van mij geen gro
te gedachtes', zegt Paul
de Leeuw. 'Ik hoop al
leen dat er af en toe een
lezer is die zegt 'Daar
had ik nooit over nage
dacht' of 'Het is een lui,
maar hij heeft wel gelijk'.
Hij gaat schrijven over
zaken die hem bezighou
den, en daar hoort ook
zijn gezin bij. Zijn man en
twee zoons van 13 en 14
vinden alles best, maar
stelden wel één voor
waarde: 'Onze namen
mogen er niet bij!'
Ze kijkt tv, dag en nacht.
Angela verwoordt vanuit
het hart en het hoofd de
gevoelens die we alle
maal koesteren. En vindt
daar iets van. Drie keer
in de week.
Hanina Ajarai is een bij
zondere verschijning in
de krant.
Niet alleen omdat ze een
jonge moslima is (mét
hoofddoek), zowel voor
de NRC als de Viva
schreef en Arabische
taal- en letterkunde stu
deerde. Maar vooral om
dat ze het aandurft van
af 'de andere kant' te
schrijven over Neder
land en zijn moslims, en
over het goede van de is
lam. Dat vergt niet alleen
geduld, zo realiseert ze
zich, maar ook een open
houding. Na 'Parijs'
schreef ze: 'Wat maakt
het überhaupt uit wat er
in de Koran staat na zul
ke aanslagen? Als het
van de wet niet mag,
dan lijkt me dat dat ge
noeg grond is om een
daad te veroordelen.'
Woensdag
Tientallen boeken
schreef ze, ontelbare co
lumns en nu staat ze
ook nog eens op de plan
ken met 'het vrolijke pro
gramma' Nooit te oud
(To be happy).
Marjan Berk laat zich
meeslepen door alles
wat zich voordoet. 'En ik
word binnenkort 84,
moet je weten', zegt ze.
'Ik schrijf met het leven
mee.' Natuurlijk trekt ze
zich het lot van ouderen
aan, de babyboomers
van toen die terecht zijn
gekomen in een niet al
tijd even makkelijke tijd.
Gedreven door een 'in
tense nieuwsgierigheid'
schildert ze de wereld
van persoonsgebonden
budgetten, kleinkinde
ren, dementie en ver
pleegtehuizen.
Vincent gaat voor ons
luisteren naar en schrij
ven over radio. Waar hij
natuurlijk met zijn ironi
sche, sarcastische en
ontroerende pen ook al
les over kan schrijven.
Drie keer in de week.
