'n Dubbeltje in de gasmeter
In liefdevolle herinnering
ZEELAND 13
Vincent Kroonsberg was compleet
zichzelf. Dat was zijn kracht. 'Hij liet mij
ook vrij in de dingen die ik deed/
Het verdriet blijft al
tijd, maar ik heb nu
wel het gevoel dat ik
er beter mee kan om
gaan. Het onverwach
te, opeens was hij er
niet meer, dat is niet 'af, vertelt Leo-
na Vreugdenhil.
Zij verloor haar geliefde Vincent
Kroonsberg op een stralende septem
berdag in 20t4. Hij keerde nooit meer
terug van een bezoekje aan vrienden.
Vincent werd slechts 34 jaar.
„Het was net zo mooi zonnig als
nu", herinnert zij zich haarscherp.
„Alles van die dag staat me nog bij.
Hoe we 's ochtends wakker werden.
Het was zo'n relaxte dag. Allebei vrij.
Vincent zou even naar vrienden gaan
die net een nieuw huis hadden ge
kocht. Ik ben niet meegegaan omdat
de kinderen wat onrustig waren. Hij
vertrok hier met de auto. Blijkbaar is
hij zijn motor gaan ophalen. Dat wist
ik niet. Hij stuurde me die middag
rond half vier een appje dat hij 'eraan
kwam'. Ik heb hem nog geantwoord.
Later bleek dat de politie die bericht
jes heeft gebruikt om te achterhalen
wie hij was."
Wat er die fatale dag gebeurde, is
nog steeds niet duidelijk voor Leona.
„Ik heb samen met zijn zus het spo
renonderzoek van de politie bekeken.
Hij is door een of andere oorzaak van
de weg geraakt en in de berm terecht
gekomen. Hij kwam daarna weer op
de weg maar is toen waarschijnlijk
de controle over zijn motor verloren.
Hij is van zijn motor gelanceerd en
kwam op een verkeersbord terecht.
Ter plekke hebben ze hem gereani
meerd en later in de traumahelikop
ter nog eens. In het Rotterdamse Eras-
musziekenhuis is hij overleden. De
inwendige schade was te groot."
Ze pakt een foto van haar lief, geze
ten op een blauw/witte motor. Met
een stralende lach blikt hij in de ca
mera. „De motor was zijn tweede lief
de. Hij had een echt racemonster.
Heerlijk vond hij het om op een
mooie dag te gaan rijden. Samen met
vrienden van een motorclubje uit
Vlissingen. Even wat drinken op de
boulevard. Het land in of heen en
weer naar België. Die vrijheid, die
snelheid. Dat vond hij heerlijk."
„Ik heb geen afscheid van hem
kunnen nemen. Hij was opeens defi
nitief weg." Ze valt even stil. Door de
open tuindeuren klinkt een vogel. „Ik
mis zijn nabijheid. Even iets met
hem delen. Mijn frustraties of juist
m'n blijdschap over iets. Hij begreep
me. Liet me vrij in wat ik deed. Vin
cent was altijd compleet zichzelf.
Wat er ook gebeurde. Hij deed wat
zijn hart hem in gaf. Hij was ook lief
voor mijn zoontjes."
Het stel leerde elkaar kennen via
een gemeenschappelijke vriendin.
Glimlachend: „Misschien had zij dat
zo geregeld. Ik heb dat toen niet ge
merkt. Het gekke is, ontdekten we la
ter. We hadden elkaar al honderddui
zend keer eerder tegen kunnen ko
men. We bleken veel dezelfde kennis
sen te hebben. Vincent heeft lang ge
werkt in de Nighttrain in Middel
burg. Daar kwam ik vroeger ook. Ik
was niet ineens verliefd. Had een pro
blematische relatie achter de rug en
wilde helemaal niets meer met man
nen. Maar hij stuurde berichtjes. Zo
is het gegroeid."
Het eerste halfjaar na zijn dood
stond ik echt uit. Ik was nergens
meer. Leeg, moe. Verslagen. Maar ik
moest opstaan, de kinderen naar
school brengen. Boodschappen doen.
Die structuur hield me overeind.
Maar die structuur was ook moeilijk.
Ik had genoeg aan mezelf, mijn ver
driet."
Haar blik dwaalt door de woonka-
driet, de leegte. Ik kan daar gelukkig
ook over praten met Vincents ouders.
Dat contact is er nog."
„Ik heb in samenspraak met zijn fa
milie een monumentje neergezet op
de plaats van het ongeluk. Vincent is
gecremeerd en ik had behoefte om
iets tastbaars te hebben."
„Kort na Vincent verloor ik een
goede vriend. Hij is zelf uit het leven
gestapt. Ik kon dat toen niet aan. Ik
begreep het ook niet. Vincent zat zo
vol leven, wilde nog zoveel en dat
kan allemaal niet meer. Dat iemand
er dan zelf voor kiest het leven te ver
laten. Dat begreep ik toen echt niet.
Ik heb het nu wel geaccepteerd."
mer. Die ademt rust en spiritualiteit.
Boeddhabeelden, foto's en de woor
den Carpe Diem op een wand gekalli
grafeerd. „Dat was zijn lijfspreuk.
Pluk de dag. In vrijheid. Hij genoot
van het leven. Deed waar hij zin in
had."
„Spiritualiteit heeft me geholpen
en kracht gegeven. Dat wil ik verder
uitbouwen. Misschien ooit een eigen
praktijk. Als de tijd rijp is. Vincent
had daar niet zo veel mee, maar we
konden er wel over praten. Hij let me
daar vrij in. Ik merk dat ik sterker
ben geworden. Ik verlies me bijvoor
beeld niet meer zo in mijn werk. Ik
kon geen nee zeggen. As ik werk,
geeft ik me volledig. Maar als ik vrij
ben, neem ik nu wat meer afstand.
De kinderen en ik staan voorop. Ik
ben ook gaan sporten, hardlopen. Bin
nenkort loop ik de Jonge Weduwe
Run. Tien kilometer. Het is fijn om
met anderen je gevoel te delen. Al die
vrouwen hebben een geliefde verlo
ren. Ze begrijpen je gevoel. Het ver-
Vincent
Kroonsberg
Streektaal
Maansen, wat è'k 'n
stuitje elee ezweête
toe dat de Panama Pa
pers wiere uut'
ebrocht.
Ik stae naemelijk nog net nie in
de Quote van de 500 riekste maan
sen in ons land, ma ik zitte d'r
toch dichte tehenan. Dust ik
docht echt: as ik ok in die Papers
stae bin ik mien goeie naem wè
kwiet in dan 'oor ik netuurlijk ont-
slohe bie de PZC. Want 'n colum
nist van die krante mot eêmae
vrie weze van aole smetten. Ma ge-
lokkig wier ik nie genoemd.
Waerom ik dat noe docht? Dat
za'k uutlaahe. Ik kriehe somtieds
'n bedragje op mien bankrekenien-
ge van de BUMA, omdat 'r wï 'n
stikje meziek van mien aarhest es-
peeld is. 't Is nie vee in je mot 't
nog ophee an de belastiengen ok,
want die wete bienae aoles van
zukke gewone maansen as Endrik.
Wulder gae d'r wè 's van ete, ma
ik mot glieke zaahe, 't is nie ge-
nocht vö 'n restaurant mit 'n ster-
re.
Te diere
Noe zou ik dae toch a nie nae toe
gae, want ik vinde 't dae vees te
diere vö 'n apje eten. Ik zou bie aal
ken 'ap dienke: dae gae wï vuuf eu
ro nae binne. Wat aod'ik dae nie
vö kunne koape waer of ik langer
wat an Gek netuurlijk, ma zö
zit ik noe eêmae in mekaore.
Ik ao dat vroeher a. Wulder ao-
de in de kelder 'n gasmeter in as
in de keuken de vlamme kleiner
wier gieng moe eêl vlug naer de
kelder om 'n dubbeltje in de me
ter te doen. Ik most dat ok wè 's
doe in dan docht ik: dae gae wï 'n
ijsje van 'n dubbeltje. Of: dae gae
wï 'n keneêlstok.
In je kon 't geld nie in je zak ste-
ke, want dan wier dat trek emor-
ke, dan gieng 't gas uut. Net zö-as
noe vee aarg rieke maansen maar-
ke dat ulder oneerlijke zaeken
toch bekend g'ore bin. Ze stae vö
d'eêle waerelt vö schut, 't Is eêl
goed dat aole media de streken
van dit soort maansen op de
breêveertiene brienge*.
Wat dat toch is mit zukke
maansen kan ik nie goed behrie-
pe. Ze bin a zö rieke in dan wille
ze d'r toch nog 'n miljard of'n mil
joen bie Ze kenne dienk ik vee
menieren om ulder centen buten
de belastiengen t'ouwen.
Ze zouwe netuurlijk beter kun
ne dienke dat ze wè 's 'n dubbel
tje bie 'n aor in de meter zouwe
kunne douwe. Want noe è'k in 't
behin van dit stikje de gek d'r
mee estoke, ma 't is toch eihenlijk
vreêselijk wat of t'r daehelijks in 't
nieuws komt.
Vertrouwen
't Journaal op de tillevisie is eêne
groöte opsommieng van droevihe
zaeken. De Fifa, de polletiek, de
vluchteliengen in gae zö ma dü. A
je daer aalken dag naer luustert
oort 't gasvlammetje van 't ver
trouwen in de maansen aolsma
kleiner in 't is nie om'oahe te krie-
hen mit 'n dubbeltje in de meter.
Gelokkig bin d'r ok nog eêl rie
ke maansen, die of vee geld an
goeie doelen gee. As t'r noe over
'n stuitje naemen bekend gemae-
kt ore van de maansen uut de Pa
nama Papers motte ze as tehenstel-
lieng de naemen van de "goeie rie
ken" d'r ma 's neffen zette. Dan
kriehe m'n toch wï 'n bitje moed.
*op de breeveertiene brienge: be
kendmaken
ZATERDAG 7 MEI 2016
4Ik mis zijn nabijheid'
In deze rubriek praten mensen over verlies,
rouw en hoe het leven verder gaat.
door Annemarie Zevenbergen
Hebt u ook mooie herinneringen aan
een dierbare, die is overleden? En is er
een datum die daarom speciaal voor u is?
U kunt uw verhaal doen in onze rubriek
'In liefdevolle herinnering'. U kunt con
tact opnemen met Ab van der Sluis:
08801 - 30203, chefnieuws@pzc.nl
Vincent Kroonsberg en Leona Vreugdenhil.
25 oktober 1979-
14 september 2014
door Henk Blom
Beluister de gesproken rubriek op
www.pzc.nl/streektaal
