Hij is een van de dertig Nederlanders op spelen voor gewonde ex-militairen
18 NIEUWS
In Bosnië verloor
Edwin de Wolf
zijn linkerbeen.
Nu schittert hij met
zijn racefiets op de
Invictus Games.
Hij zag ze één voor
één afstappen tij
dens de dik 125 kilo
meter van de Amstel
Gold Race. Geoefen
de wielrenners die
moeite hadden met de verraderlijke
klimmetjes.
Edwin de Wolf (46) uit Ede reed
ook mee ter voorbereiding op de In
victus Games die morgen in Orlando
beginnen en klopte alle afhakers.
„Toen ik al die mensen zag lopen
moest ik stiekem wel een beetje la
chen. Voorlopig flik ik dit toch
maar", zegt hij terwijl hij in Doorn
demonstreert hoe gemakkelijk ie
mand met één been op het pedaal
over het asfalt zoeft. „Eigenlijk doe ik
hetzelfde als iedereen", lacht hij.
En niet eens zoveel langzamer als
anderen. De Wolf haalt gemiddeld
23 kilometer per uur. Tweebenige
wielrenners fietsen rond de 30. Toch
is er een groot verschil. De Wolf
heeft moeten leren ver vooruit te kij
ken. Plotseling stilvallen kan een heel
pijnlijk verhaal worden. „Ik moest
mijzelf in het begin dwingen om niet
te blijven aanklooien in zulke situa
ties, maar gas terug te nemen. Dan is
het een kwestie van naar voren schui
ven en kun je veilig afstappen."
Duimpje omhoog
Nu trapt hij elk jaar in zijn vrije uur
tjes honderden kilometers weg en is
hij een van de meest gerespecteerde
weggebruikers. Hoe vaak er niet een
duimpje omhoog gaat bij andere wiel
renners. Of automobilisten die toete
ren. „Heel mooi", zegt De Wolf.
Toegegeven, de oud-militair had
in de zomer van 1994 zelf ook niet ge
dacht dat hij het nog zo ver zou
schoppen. Op donderdag 18 augustus
gaat het vroeg in de morgen hele
maal mis in de heuvels rond Srebreni
ca in Bosnië. De Wolf is dan groeps
commandant bij de Luchtmobiele
Brigade en krijgt de opdracht om te
rug te gaan naar een gebied waar ze
een week eerder onder vuur waren
genomen. Als ze een verlaten stelling
inspecteren slaat het noodlot toe. Er
klapt een mijn. De Wolfis korte tijd
verblind. Doof. Kan niet plaatsen wat
er aan de hand is. Hij krijst van de
pijn. Op afstand hoort hij een hoop
geschreeuw van zijn dienstmakkers.
Ze vragen op de radio om een heli
kopter. Als De Wolf zijn zicht terug
krijgt, snapt hij waarom. Waar een
been zou moeten zitten, is het nu
zwartgeblakerd en helemaal kapot.
Uit zijn arm gutst het bloed bij elke
NEDERLANDERS
IN ORLANDO
hartslag. Een scherf heeft zijn slag
ader geraakt. „Dat was eigenlijk het
meest kritisch."
Zo snel als zijn makkers kunnen,
brengen ze De Wolf naar het veldhos
pitaal. „Kun je mijn been nog red
den?", vraagt de groepscommandant
aan de chirurg voordat de narcose
zijn werk doet. Als hij een paar uur la
ter bijkomt, weet hij dat het ijdele
hoop was. Zijn linkerbeen is tot bo
ven zijn knie geamputeerd. De dagen
erna komt langzaam het besef dat hij
misschien geen militair meer kan
zijn. Een zware klap. „Militair zijn
zat al in de familie vanaf de Tweede
Wereldoorlog. Dit was mijn leven."
Accepteren
Het ene moment is De Wolf die jon
ge sergeant die droomt van een baan
bij het Korps Commando Troepen.
Het volgende komt hij terug met een
kapot lichaam dat nooit meer hetzelf
de zal zijn. Dat accepteren was een
helse klus, maar achteraf prijst De
Wolf zich gelukkig dat hij alles heeft
meegemaakt. Dat hij hard heeft ge
knokt om bij bewustzijn te blijven,
al was het een bijzonder pijnlijke er
varing. „Ik ben nu geen puzzelstukjes
kwijt. Ik weet precies wat er is ge
beurd en besef dat dit niet te voorko
men was. De grond daar was zo gort
droog. We konden die mijn simpel
weg niet zien liggen."
22 jaar na het incident spreekt De
Wolf bijzonder open over die drama
tische gebeurtenis. Maar dat was in
het begin zeker niet zo. „Ik ben altijd
met fysieke sporten bezig geweest.
Hardlopen en fietsen was helemaal
mijn ding. En dan mis je ineens één
been. Sporten ging niet meer zo mak
kelijk en ik moest mijn focus ineens
leggen op werk dat ik nooit heb wil
len doen." Uiteindelijk moet de knop
om, vindt De Wolf. Het militaire le
ven is er niet meer en zal ook nooit
meer zo zijn. „Ik kreeg een goede pro
these en ben daar uiteindelijk ge
woon mee op avontuur gegaan. Wat
kan ik nog wel? Wat niet? En wat kan
ik met hulp van aanpassingen?"
Naakt op de fiets
En dan blijkt: hij kan meer dan hij
dacht. En de dingen die niet meer
lukken, bergbeklimmen bijvoor
beeld, deed hij toch al niet. Voorjaar
1995 zit De Wolf alweer op de fiets.
Met prothese toen nog. Jaren later
doet hij die af tijdens het fietsen.
„Dat voelde de eerste keer alsof ik
naakt op de fiets zit. Ik had steeds
het gevoel dat ik iets vergeten was. Ik
zou nu niet meer zonder willen. Het
belemmerde mij in elk opzicht. Ik
heb veel meer bewegingsvrijheid."
De Wolf haalt steeds grotere af
standen met zijn fiets. Tikt af en toe
al de 100 kilometer aan. En zo komen
de Invictus Games ineens in beeld.
Twee jaar geleden wilde hij al mee
doen, maar toen kon hij niet. Dit jaar
wil hij er hoe dan ook wel bij zijn als
maandag in Orlando de openingscere
monie is. „Straks zit ik daar met vijf
honderd militairen die gewond zijn
geraakt onder abnormale omstandig
heden. Die broederschap is zo sterk.
Dit is voor mij na 22 jaar de kers op
de taart. Dat ik mijn passie, het fiet
sen, in een internationale competitie
kan doen. Hoe mooi is dat?"
Sergeant Edwin vecht
nu voor een medaille
door Raymond Boere
A
lat»
m
War
Wielrenner Edwin de
Wolf is een van de
dertig Nederlanders
die aan de Invictus
Games in Orlando in
de Verenigde Staten
meedoen.
In totaal strijden er
zo'n vijfhonderd ge
wonde (ex-)militai-
ren uit vijftien lan
den om de medail
les.
Naast wielrennen,
worden er nog ne
gen sporten beoe
fend, waaronder atle
tiek, zwemmen,
bankdrukken, hand-
boogschieten, zitvol-
leybal en zwemmen.
Alle deelnemers heb
ben zware verwon
dingen opgelopen tij
dens missies voor
vrede en veiligheid.
De Invictus Games
zijn een initiatief van
de Britse prins Harry
en werden voor het
eerst in 2014 in Lon
den gehouden.
De vergelijkbare
Warrior Games in
Amerika inspireer
den hem. „Ik ben er
van overtuigd dat de
Invictus Games op
lange termijn een po
sitieve invloed heb
ben op het welzijn
van hen die hun land
zo dapper dienden."
De Spelen duren nog
tot 12 mei.
Edwin de Wolf
tijdens een trainings
ritje voordat hij naar
Orlando vertrok voor
de Invictus Games,
foto Shody Careman
