PORTRET 13
den, nam ik me toen voor."
Hadden jullie niets aan de oorlog
overgehouden?
„Mijn broer wel. Maar aan mij
was eigenlijk niets te merken. We
moesten naar een psycholoog, die
ons liet tekenen. Hij zei nog nooit
zo'n vrolijke tekening te hebben ge
zien. Ik was gewoon zo blij dat ik
nog leefde. Het ging ook goed op
school. Ik kon zelfs studeren, al had
ik daar geen zin in. Kleuterleidster,
dat leek me leuk werk."
Maar toen werd u verliefd.
„Op een zeeman, in zo'n smette
loos wit pak. En stommeling die ik
was raakte ik nog zwanger ook. Dus
we moesten trouwen, twee maan
den voor mijn examen. We hebben
even bij mijn ouders gewoond en
toen verhuisden we naar een flat in
De Bilt. Daar kregen we nog twee
kinderen. Elk jaar één. En later nog
een. Twintig jaar lang ben ik alleen
maar moeder geweest. We verhuis
den van Nieuwkoop, naar Voorscho
ten, naar Moordrecht. En we woon
den nog vier jaar in Nigeria, waar
mijn man hielp bij de herinrichting
van een haven. Daar werden we on
dergedompeld in totale luxe."
Net als in Indië.
„Precies zo'n leven. Een chauf
feur, een kok, een dagwacht, een
nachtwacht, twee mannen die de
rest deden. Elke dag was een avon
tuur. En een feest. Ik droeg mooie ja
ponnen en vaak als de kinderen naar
school waren en naar de Ikoy Club,
ging ik met de bananenboot naar Ba-
dagry Beach. Even bijkomen van alle
verantwoordelijkheden."
Deed u dan niet hetzelfde als uw
moeder altijd gedaan had?
„Welnee, ik was er voor de kinde
ren, altijd. Toen we terug naar Neder
land gingen en alle kinderen het
goed voor elkaar hadden, zeiden ze:
'Mama, je hoeft voor ons niet bij pa
pa te blijven.' Zij wisten ook wel dat
het geen goed huwelijk was. Dus we
gingen scheiden. Tegen de veertig
was ik toen. Acht maanden ben ik
vrijgezel geweest. Acht maanden
heb ik gefeest. Ik had een paar heel
rijke mannen kunnen trouwen.
Maar ik wilde dat niet. Ik wilde zelf
mijn leven voor elkaar boksen. Ik zei
tegen mijn kinderen: ik ga nog één
keer op stap. Als ik dan niet de man
van mijn leven ontmoet, dan heb ik
mijn kans gehad. Dan heeft het zo
moeten zijn."
„Die nacht ontmoette ik Willem.
In satehtent 't Pegeltje. Ik vroeg naar
zijn sterrenbeeld. Maagd, zei hij. Pre
cies wat ik zocht. En dat bleek. We
pasten perfect bij elkaar. Het was
zelfs zo erg dat we zeker wisten dat
we in een vorig leven tweeling wa
ren geweest. We wisten allebei: dit
is het. Die avond al."
Hoe bent u uiteindelijk in Zee
land verzeild geraakt?
„Ik had een vriendin, een nogal
'Luxe is fijn, maar niet het
belangrijkst gebleken. Ik
wilde gewoon tante Truus
zijn. En dat is gelukt'
excentrieke, die precies deed waar ze
zin in had. Vijf kinderen had ze, van
twee verschillende mannen. Ze
woonde in Zierikzee. Je moet ook
een huisje in Zeeland kopen, zei ze,
als een soort belegging. Dat leek ons
wel wat, van de laatste centen die
we samen hadden. We reden hier
wat rond. Toen zagen we dit huis."
„En een krot dat het was. Zo rot,
dat op zolder een grote berg sneeuw
lag. Maar we waren er verliefd op.
Het plan van het weekendhuisje
werd al gauw van tafel geveegd. We
wilden er gaan wonen. We wilden
er iets van maken."
In Dreischor. Na Surabaya, Jakarta,
Antwerpen, Lagos...
„We hebben vanwege Willems
werk zelfs nog drie keer in het bui
tenland gewoond. Een jaar in Saudi-
Arabië, een jaar in Nigeria en ook
nog in Indonesië. Heel heftig was
dat. Bij aankomst heb ik vreselijk ge
huild. En na tweeënhalf jaar moes
ten we echt gaan, anders wilde ik
nooit meer weg."
„Maar na al die verplaatsingen en
verhuizingen was Dreischor onze
vaste grond geworden. Eindelijk. Het
symbool voor ons leven. Met kippen,
kalkoenen en onze kleinkinderen
vaak over de vloer."
Maar zonder baboe. Zonder luxe,
waar u zo op gesteld was.
„Luxe is fijn, maar niet het belang
rijkst gebleken. Ik wilde gewoon tan
te Truus zijn. En dat is gelukt. Ik
voel me hier heerlijk. Ik ben 8i. Het
kan nog vier jaar duren, nog vijf of
zes, maar geen twintig meer. Ik ge
niet van elke dag. En ik heb mijn le
ven op papier gezet. Na al die jaren.
Mijn levensgeschiedenis, mijn leven.
Even voelde ik me schuldig, in het
begin, maar uiteindelijk heeft het
me ontzettend opgelucht."
ZATERDAG 7 MEI 2016
