71
H
Een eigenzinnig mens in 'een schattig durps kuiltje'
Voorspelbaarheid
past niet bij Eric
Rotte. Hij wil niet
naar de horizon
staren. Hij wil die
beleven, voelen.
Er omheen lopen.
Met alle energie
die in zijn lijf zit
PORTRET 13
SK
r
lk leef een eenvoudig le
ven. Maar ik werk als
een hond. Wat ik
ook doe, ik ga er
he-le-maal voor.
Echt tot het gaatje.
Fatalistisch.
MH
ERIC
ROTTE
andenwrijvend
staat Eric Rotte
naast de houtka
chel in zijn werk
plaats. De zon ver
liest het nog van
de wolken. „Ik zou wel op een ei
land in de Cariben kunnen wo
nen", grinnikt hij.
Doorleefde kop vol lachrim-
pels. Pretogen en een hese lach.
Een levensgenieter pur sang. Rust,
regelmaat en voorspelbaarheid
zijn voor hem de dood in de pot.
„Wat heb je aan een relaxed be
staan? Dat past absoluut niet bij
me. Eerlijk gezegd kan ik dat van
een ander ook niet begrijpen. Dat
je die pakweg zeventig jaar die je
is toebedeeld op deze kloot, achter
over hangend doorbrengt. Starend
naar de horizon. Ik wil die hori
zon beleven, voelen. Er omheen lo
pen."
Van jongsaf aan was het al las
tig de ongedurige Zeeuw in een
keurslijf te persen. „Het schoolsys
teem, daar kon ik niets mee. Ik
was geen dwarse jongen, niet per
se tegendraadser dan anderen.
Ook niet echt een opstandige pu
ber." Grinnikend: „Daar kwam ik
thuis ook echt niet mee weg. Ik
heb uiteindelijk m'n mavo ge
haald, met mijn hakken over de
fucking sloot. Ik kwam vrijdag
thuis met dat diploma en m'n va
der zei 'maandagochtend om half
vier kun je beginnen bij kuiken-
broederij Den Hollander op
Seroos. Hij had voor me gesollici
teerd."
„Ik heb heel veel verschillende
baantjes gehad, maar die werden
vrijwel allemaal onderbroken
door een zomer werken op Bosch-
hoek in Oostkapelle. Het seizoens
café van mijn ouders. Ik werd
groot gebracht met het devies
'werken of je leven ervan afhangt'.
Alles in dienst van het werk. In
dat regime ben ik grootgebracht.
Als ik achterlangs het huis liep en
m'n vader zag, riep ie al 'even'....
Dan was ik weer aan de beurt. In
de winter deed ik elk jaar twee
cursussen. Ik heb alle horecapapie-
ren, deed computercursussen,
haalde m'n groot rijbewijs. Ik wil
de leren. Vond dat ik mezelf
moest verdiepen. Verbreden."
Grinnikend somt hij op:
„Chauffeur voor een groothandel
in groenten en comestibles, bij
een kaasboer, isoleerder van
spouwmuren, koksmaat op een
baggerboot, aankomend matroos
op een fruitschip. Mijn cv in een
time line krijgen lukt me niet
meer. Ik heb zo onbehoorlijk veel
gedaan."
Zoektocht
„Ik heb veel gereisd. Ben in zeven
tig landen geweest. Waarom? Mis
schien de klassieke zoektocht naar
jezelf. Je blootstellen aan de we
reld en eens kijken hoe jij je daar
toe verhoudt. Het leven in Oostka
pelle was stil. Je zat onder een
stolp. Geluid van buitenaf drong
niet door."
„Ik had vriendschap gesloten
met een Chinees op het dorp. Hij
woonde in de wintermaanden in
Singapore. Dat was mijn eerste
reis. Maar had geen clue waar het
eigenlijk lag. Vijf maanden zwierf
door zuid-oost-Azië. Je wordt
steeds makkelijker in het reizen.
Voegt je steeds sneller. Naar jezelf,
naar anderen. Het maakt je geeste
lijk sterk. Ik heb vooral geleerd
hoe onbeschoft rijk wij hier zijn.
We zijn ons niet eens bewust van
die rijkdom. We eisen, verwach
ten alles. Je kunt echt een stuk
eenvoudiger leven."
„Ja. Ik leef een eenvoudig le
ven." Grinnikend; „maar ik werk
als een hond. Daar ga ik helemaal
in op. Ik zit rechtlijnig in elkaar,
maar heel veel straten lopen paral
lel of kruisen elkaar. Ik ben een
maker. Of ik nu een radioprogram
ma presenteer, een kookprogram-
ma maak, een restaurant run of
meubels maak. Dat is mijn drift."
Kastelein
„Reizen heeft me geesteskracht ge
bracht. Volwassenheid ook. Zeker
in combinatie met de horeca waar
in ik ben opgegroeid. Mijn vader
was een kastelein van de oude
stempel. Hij vond dat een zware
verantwoordelijkheid en absoluut
een vak. Ik heb geprobeerd zijn
schoenen te vullen. Je wordt ach
ter de bar wel dagelijks geconfron
teerd met honderden mensen,
honderden gedachten en menin
gen. Daar word je verbaal flexibel
van, maar het hardt je ook. Dat
doet reizen ook met je. Je wordt
harder. Voor een ander en voor je
zelf."
„Ik zoek nog steeds. Probeer
m'n grenzen op te rekken. Maar al
les moet gekoppeld zijn aan vak
manschap. Anders sta je te roeren
in een lege pan. Bereik je niets. Ik
ben nu zes jaar bezig als meubel
maker met oud eiken. Ik merk dat
mens. Je kunt mij nooit treffen op
een slecht moment. Maar ik ont
leen mijn lach niet aan een massa
mensen."
„Ik zie mezelf als niet ter zake
doend. Eventjes hier op aard. Ik
hoef geen handtekening na te la
ten. Over honderd jaar jaar lult er
geen een meer over me."
„Ik wilde zelf geen kinderen.
Hoef niet zo nodig iets toe te voe
gen aan wat onze soort hier doet.
Onze soort is toch al onhoudbaar.
Ik ben ook een relativeerder. Ik
trek alles in een iets groter spec
trum. Dan weet ik ook wel dat
ons kleine klontje in het hele heel
al geen draadje voorstelt. Dat vind
ik dan wel weer een geruststellen
de gedachte. Maar ik heb de mens
heid niet overdreven hoog zitten."
„Ik zit hier lekker in een schat
tig kuiltje in de grond. In Grijps
kerke. Hier dringt het geluid van
de wereld ook niet altijd door in
het stolpje. Ik kan dat nu filteren.
Er zijn zo veel andere middelen
om op de hoogte te blijven."
„Ik voel me
over hoefik niet
len. Iedere dag is
de dag.
Mis schien heb ik
dat wel te danken
top. Daar-
te twijfe-
een goe-
het anders tegen me is gaan pra
ten door de tijd heen. Ik weet
steeds beter hoe ik het kan knech
ten, naar m'n hand zetten." La
chend: „Na mijn dood mogen ze
ook met mij doen wat ze willen.
Maar niet bij leven. Niemand
sleept me ergens heen waar ik
niet wil zijn."
„Wat ik ook doe, ik ga er echt
he-le-maal in. Tot het gaatje. Fata
listisch. Maar als het leidt tot een
herhaling van zetten, heb ik een
probleem. Wat er dan gebeurt,
kan ik niet voorspellen. Dat er wat
anders komt, is een ding dat zeker
is. Ongeacht de consequenties.
Voor anderen lastig om bij te hou
den. Ik herken dat ook bij mensen
met dezelfde driften, vechtlust. Ik
maak een ontzettend kielzog en
verwacht dat anderen daarin vol
gen. Je moet daar wel aandacht
voor hebben, anders ben jij alleen
bezig met je eigen koers en moet
de ander dat kielzog gladstrijken."
„Mijn partner begrijpt dat. We
hebben allebei onze passies. Doen
onze eigen dingen. Dat past. Of ze
me rust brengt?" Luid lachend:
„Godsamme nee joh."
„Ik ben heel toegankelijk, maar
ook een beetje mensenschuw.
Zoek de massa niet op. Socializen
vind ik lastig."
„Mijn vader is een grote inspira
tiebron. Dat kan ook bijna niet an
ders. We hebben tenslotte 25 jaar
in Boschhoek op dezelfde vierkan
te meters gewerkt. Hij zei altijd
'als ze onder de bar je poten afza
gen, sta je boven de bar te lachen'.
Ik heb later een dergelijke spreuk
gevonden op een rommelmarkt in
Engeland. Op een koperen pla
teau; 'It costs nothing to smile but
it hurts sometimes'. Ik lach veel
en graag. Ik ben een gelukkig
aan m'n reizen. De misère die ik
heb gezien. Prima zo."
„Ik denk met heel veel plezier
terug aan de periode dat ik het res
taurant De Kluizenaar had in Mid
delburg. Dat was een gat in de
markt, iets doen met de Zeeuwse
identiteit. Niemand liep toen te
koop met Zeeuwse producten. Al
les wat we hadden, ging naar het
buitenland. Stroopvet met kaan
tjes zette ik altijd ter verwelko
ming op tafel. Een stukje thuis.
Maar daar moest ik wel opeens
snel leren koken. Dat was een heel
steile leercurve. Eten moet je be
grijpen. Het is niet alleen creatief
zijn. Het moet samengaan met
kennis, begrip. Een wonderlijke
wereld."
Etiket
„Ik ben daar televisie bij gaan
doen, voor Omroep Zeeland. Ik
had nooit de intentie dat lang te
doen. Dan krijg je het Swieber-
tje-effect. Ik ben de veranderko-
ning. Plak me geen etiket op. Ik
trek dat niet. Dat vreet mijn paard
niet."
„Ik ben een Zeeuw ja. Je moet
je regio uit om die te waarderen.
Om te kunnen leven in een omge
ving zoals hier. Ze verkopen over
al brood en je hebt overal goede
en slechte mensen. Dan is het in
Zeeland prima leven."
„Ik kom nu wel in contact met
een andere realiteit. Mijn lichaam
is inmiddels over the hill. Ik heb
het nooit ontzien. Dramatische
stappen gemaakt. Daar stopte ik al
m'n energie in. Godverdomme. Al
les tegelijk. Dat moest. Het was
nooit genoeg."
„En dat is nog zo. Ik geef iedere
dag energie tot die helemaal op is.
Ik doe wat ik ben."
ZATERDAG 30 APRIL 2016
foto Mechteld Jansen
Oostkapelle
Eric Rotte werd 24 ja
nuari 1961 geboren in
Oostkapelle. Hij door
liep daar de lagere
school aan de Toren
straat. Hij haalde zijn ma
vo-diploma in Goes.
Werk
Van aankomend ma
troos, koksmaat op een
baggerschip, isoleerder
van spouwmuren, televi
siepresentator, restau
ranteigenaar tot meubel
maker.
Warstaal
Eric heeft zijn eigen
meubelmakerij, Wars
taal in Grijpskerke.
door Annemarie Zevenbergen
