y
illtwiv
14 NIEUWS
De designertas verliest terrein, meldt
Tassenmuseum Hendrikje. „Vrouwen
gaan rustig met een stofzak op pad/'
Grace Kelly (1929-1982)
Op de dag dat ze haar
verloving bekend maakte met
prins Beinier van Monaco in
Philadelpia, 1956, drneg
Grace Kelly uiteraard haar
nnafscheidelijke tas van
Hermès. Ze gebruikte hem
later onk om haar zwangere
buik te verbergen vnor de
paparazzi. In 1977 donpte
het modehuis deze tas
otficieel Kelly-bag.
Sonali Sookha (18) uit Utrecht
Tas: Linnen tas van 10,-
(cadeau gekregen)
„Ik hou van originele tassen,
dus ik koop ze niet bij de
H&M. Maar ze moeten niet te
duur zijn. Ik heb liever een
brede tassencollectie, dan vijf
tassen die samen 5.000 euro
waard zijn. Zo'n linnen tas is
handig, omdat je geen plastic
tasjes meer krijgt in de
winkel."
Hicran Dosun (36) uit Den
Tas: namaak Louis Vuitton
Kimono van 150,-
„Ik zou alleen een echte Louis
Vuitton van 3.800,- kopen als
ik miljonair was. Deze replica
heb ik in een geheime winkel
in Istanbul laten maken. 150
euro vind ik niet duur voor
een mooie leren tas. Thuis
heb ik vijl dure tassen, maar
ook nog vijf goedkope.
anuit de vitrines blin
ken ze je tegemoet:
de moderne klassie
kers onder de desig-
nertassen. De Chanel
2.55, recent nog onder
werp van een comple
te expositie. De Kelly
Bag van Hermès, be
kend geworden aan
de arm van Hollywoodster Grace
Kelly. Het Sex and the City-icoon,
veelvuldig geëtaleerd door Sarah
Jessica Parker: Fendi's baguette.
En Gucci's Jackie, vernoemd naar
de voormalige Amerikaanse presi
dentsvrouw.
Tassenmuseum Hendrikje in
Amsterdam, dat twintig jaar be
staat, heeft ze allemaal. Het zijn
statussymbolen en must haves -
van 400 euro en meer - waarvoor
overal ter wereld nog steeds fashi-
onista's in de rij staan en waar
voor sommigen een spreekwoorde
lijke moord begaan. Behalve dan
in Nederland, signaleert Edwin
Marck van het museum met enige
spijt. „Natuurlijk, er zijn nog wel
liefhebsters voor het kwaliteitspro
duct. Maar die groep slinkt snel."
Marck, tevens ontwerper van
het Hollandse tassenlabel Marck
Mo: „Franse vrouwen gaan rus
tig inkopen doen op de markt met
een Chanel aan hun schouder. Ita-
liaansen voelen zich bijna naakt
als zij het huis verlaten zonder
hun Prada of Dolce Gabbana.
Net als de Britse die zich suf
shopt bij Selfridges. Maar de Ne
derlandse geeft steeds minder
geld uit aan haar tas. Zij be
schouwt dat meer en meer als een
snel wisselend modeartikel. Een
product dat je even meepakt bij
een bezoekje aan H&M of ZARA
en waarvan je verschillende
exemplaren per jaar verslijt.
„In de jaren '60 en '70 was
dat nog anders. In die tijd leg
de iedereen geld opzij om
een mooie leren tas aan te
schaffen. Vrouwen
gingen verschillende
winkels af, lieten zich
uitgebreid adviseren
en sloegen pas daar
na hun slag. Niet zel
den kwamen ze
dan thuis met een
ontwerp van eigen
bodem. En als na
twee jaar de rits
of knipsluiting
kapot was, lie
ten zij die zeker
vervangen door
een andere. Ze
waren zuinig op hun tas, het
was een verlengstuk van hun gar
derobe. Sommigen hadden er
zelfs een paar voor speciale gele
genheden. Zoals een clutch om
uit te gaan, een bewaarplaats voor
je lippenstift, make-up en een
spiegeltje."
Dat is nu even anders. Stijl
delft in veel gevallen het onder
spit. Sterker: praktisch en makke
lijk gaan bijna altijd boven mooi.
Daardoor doen de gedrochten aan
arm of schouder van veel Neder
landse dames Marck bijna pijn aan
de ogen. Slobberig lijkt het sleutel
woord.
„Naast de goedkopere tassen
zie je van alles dat wordt meege
sleept bij wijze van handtas. Voor
al verpakkingsmaterialen: laptop-
tassen, stofzakken van Cora Kem
perman, plastic en linnen tasjes.
Of je ziet van die oversizede sport-
rugzakken waarin lunchpakketten
en flesjes water worden gepropt.
Jammer, dat gebrek aan gevoel
voor kwaliteit. Ik heb het idee dat
de Nederlandse vrouw liever haar
geld besteedt aan nog een paar da
gen wintersport of een weekje
Center Pares. Of ze houdt hele
maal de hand op de knip."
Het gevolg zie je niet alleen in
het straatbeeld, het is ook merk
baar aan de kassa's. Het zijn voor
al Amerikaansen, Russinnen en
Chinezen en andere Aziatische
vrouwen die hun portemonnees
trekken in de betere warenhuizen.
Slechts sporadisch komt een Ne
derlandse een Alexander Wang of
Miu Miu inslaan. Of een ontwerp
van Hollandse bodem van de
hand van bijvoorbeeld Roos van
Put (Mrs. Rosehip), Hester van
Eeghen, Vlieger Vandam en
Marck Mo. De consequentie is
dat deze designers het lang niet al
tijd makkelijk hebben in eigen
land.
Marck: „Aan de ene kant is de
markt klein, daarnaast is het inge
wikkeld om op te boksen tegen de
grote namen die de beschikking
hebben over enorme marketing
budgetten en publiciteitsmachi-
nes." Designer Roos van Put van
Mrs. Rosehip: „Nederlandse vrou
wen zouden opgevoed moeten
worden op het gebied van de
handtas, een schop onder hun
kont moeten krijgen. Ze zouden
de tas moeten leren zien als een
mooi accessoire. Niet enkel als een
nuttig ding, een bewaarplaats
waar je je sleutels en je telefoon in
gooit. Marck: „Omdat de markt in
Nederland niet groot is, probeer
ik mijn tassen ook in het buiten
land te verkopen. Online en via
hotels. Ik richt mij op mensen die
gaan voor een origineel ontwerp
en een gezonde afkeer hebben
van de Chanels of Diors."
Handtas
zoekt
draagster
foto Howard Sochurek
Getty Images LA
door Annemart van Rhee
fifrJ