y illtwiv 14 NIEUWS De designertas verliest terrein, meldt Tassenmuseum Hendrikje. „Vrouwen gaan rustig met een stofzak op pad/' Grace Kelly (1929-1982) Op de dag dat ze haar verloving bekend maakte met prins Beinier van Monaco in Philadelpia, 1956, drneg Grace Kelly uiteraard haar nnafscheidelijke tas van Hermès. Ze gebruikte hem later onk om haar zwangere buik te verbergen vnor de paparazzi. In 1977 donpte het modehuis deze tas otficieel Kelly-bag. Sonali Sookha (18) uit Utrecht Tas: Linnen tas van 10,- (cadeau gekregen) „Ik hou van originele tassen, dus ik koop ze niet bij de H&M. Maar ze moeten niet te duur zijn. Ik heb liever een brede tassencollectie, dan vijf tassen die samen 5.000 euro waard zijn. Zo'n linnen tas is handig, omdat je geen plastic tasjes meer krijgt in de winkel." Hicran Dosun (36) uit Den Tas: namaak Louis Vuitton Kimono van 150,- „Ik zou alleen een echte Louis Vuitton van 3.800,- kopen als ik miljonair was. Deze replica heb ik in een geheime winkel in Istanbul laten maken. 150 euro vind ik niet duur voor een mooie leren tas. Thuis heb ik vijl dure tassen, maar ook nog vijf goedkope. anuit de vitrines blin ken ze je tegemoet: de moderne klassie kers onder de desig- nertassen. De Chanel 2.55, recent nog onder werp van een comple te expositie. De Kelly Bag van Hermès, be kend geworden aan de arm van Hollywoodster Grace Kelly. Het Sex and the City-icoon, veelvuldig geëtaleerd door Sarah Jessica Parker: Fendi's baguette. En Gucci's Jackie, vernoemd naar de voormalige Amerikaanse presi dentsvrouw. Tassenmuseum Hendrikje in Amsterdam, dat twintig jaar be staat, heeft ze allemaal. Het zijn statussymbolen en must haves - van 400 euro en meer - waarvoor overal ter wereld nog steeds fashi- onista's in de rij staan en waar voor sommigen een spreekwoorde lijke moord begaan. Behalve dan in Nederland, signaleert Edwin Marck van het museum met enige spijt. „Natuurlijk, er zijn nog wel liefhebsters voor het kwaliteitspro duct. Maar die groep slinkt snel." Marck, tevens ontwerper van het Hollandse tassenlabel Marck Mo: „Franse vrouwen gaan rus tig inkopen doen op de markt met een Chanel aan hun schouder. Ita- liaansen voelen zich bijna naakt als zij het huis verlaten zonder hun Prada of Dolce Gabbana. Net als de Britse die zich suf shopt bij Selfridges. Maar de Ne derlandse geeft steeds minder geld uit aan haar tas. Zij be schouwt dat meer en meer als een snel wisselend modeartikel. Een product dat je even meepakt bij een bezoekje aan H&M of ZARA en waarvan je verschillende exemplaren per jaar verslijt. „In de jaren '60 en '70 was dat nog anders. In die tijd leg de iedereen geld opzij om een mooie leren tas aan te schaffen. Vrouwen gingen verschillende winkels af, lieten zich uitgebreid adviseren en sloegen pas daar na hun slag. Niet zel den kwamen ze dan thuis met een ontwerp van eigen bodem. En als na twee jaar de rits of knipsluiting kapot was, lie ten zij die zeker vervangen door een andere. Ze waren zuinig op hun tas, het was een verlengstuk van hun gar derobe. Sommigen hadden er zelfs een paar voor speciale gele genheden. Zoals een clutch om uit te gaan, een bewaarplaats voor je lippenstift, make-up en een spiegeltje." Dat is nu even anders. Stijl delft in veel gevallen het onder spit. Sterker: praktisch en makke lijk gaan bijna altijd boven mooi. Daardoor doen de gedrochten aan arm of schouder van veel Neder landse dames Marck bijna pijn aan de ogen. Slobberig lijkt het sleutel woord. „Naast de goedkopere tassen zie je van alles dat wordt meege sleept bij wijze van handtas. Voor al verpakkingsmaterialen: laptop- tassen, stofzakken van Cora Kem perman, plastic en linnen tasjes. Of je ziet van die oversizede sport- rugzakken waarin lunchpakketten en flesjes water worden gepropt. Jammer, dat gebrek aan gevoel voor kwaliteit. Ik heb het idee dat de Nederlandse vrouw liever haar geld besteedt aan nog een paar da gen wintersport of een weekje Center Pares. Of ze houdt hele maal de hand op de knip." Het gevolg zie je niet alleen in het straatbeeld, het is ook merk baar aan de kassa's. Het zijn voor al Amerikaansen, Russinnen en Chinezen en andere Aziatische vrouwen die hun portemonnees trekken in de betere warenhuizen. Slechts sporadisch komt een Ne derlandse een Alexander Wang of Miu Miu inslaan. Of een ontwerp van Hollandse bodem van de hand van bijvoorbeeld Roos van Put (Mrs. Rosehip), Hester van Eeghen, Vlieger Vandam en Marck Mo. De consequentie is dat deze designers het lang niet al tijd makkelijk hebben in eigen land. Marck: „Aan de ene kant is de markt klein, daarnaast is het inge wikkeld om op te boksen tegen de grote namen die de beschikking hebben over enorme marketing budgetten en publiciteitsmachi- nes." Designer Roos van Put van Mrs. Rosehip: „Nederlandse vrou wen zouden opgevoed moeten worden op het gebied van de handtas, een schop onder hun kont moeten krijgen. Ze zouden de tas moeten leren zien als een mooi accessoire. Niet enkel als een nuttig ding, een bewaarplaats waar je je sleutels en je telefoon in gooit. Marck: „Omdat de markt in Nederland niet groot is, probeer ik mijn tassen ook in het buiten land te verkopen. Online en via hotels. Ik richt mij op mensen die gaan voor een origineel ontwerp en een gezonde afkeer hebben van de Chanels of Diors." Handtas zoekt draagster foto Howard Sochurek Getty Images LA door Annemart van Rhee fifrJ

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2016 | | pagina 14