14 NIEUWS
Veertien maanden na de moord op hun
dochter Mariska Peters (21) uit Nijmegen
staat haar oom Johan morgen voor de rechter.
De nabestaanden hopen op antwoorden,
maar rekenen nergens op.
De woonkamer in het
Nijmeegse rijtjeshuis
oogt als een klein be
devaartsoord. Foto's
en schilderijen van
Mariska sieren de vier
wanden. In een hoek
bij de eettafel staat
een soort altaar met kaartjes, hangertjes,
persoonlijke spulletjes. Moeder Corry (53):
„Ik vind het prachtig. Maar soms denk ik: ik
moet een paar van die foto's gaan oprui
men. Het is te veel. Zo confronterend."
Ze horen haar stem nog steeds. „Ik denk
nog altijd dat ze hier elk moment weer kan
binnenlopen", zegt vader Marcel (46).
Corry: „Ik zat een keer in de bus, op weg
naar mijn zus. Ik kijk naar buiten en zie
een auto staan met een meisje erin. Ik wist
100 procent zeker dat het Mariska was.
Stond al rechtop om tegen de buschauffeur
te roepen: 'Stop de bus!' Toen realiseerde ik
me: dat kan Maris helemaal niet zijn, ze is
er niet meer."
Op 22 februari 2015 ontvangen Corry en
Marcel het nieuws waarvoor ze zo vrees
den. Hun dochter, op dat moment al twee
weken vermist, is dood. Gevonden in de Ha-
tertse Vennen, een natuurgebied bij Nijme
gen. Mariska Peters (21), caissière bij de Ac
tion in Beuningen, een pittige en levenslus
tige tante die niet op haar mondje is geval
len, blijkt door een misdrijf om het leven te
zijn gekomen.
Op 10 maart 2015 wordt Johan (52) van
zijn bed gelicht in tbs-instelling de Pompe-
kliniek in Nijmegen. Hij is Marcels oudste
broer. Zit daar op een open afdeling, de
Meander, na een veroordeling voor een ze
denmisdrijf en ernstige mishandeling in
2004. Ontembare woede en peilloos diep
verdriet vechten sindsdien voortdurend om
voorrang in huize Peters. Marcel: „Het vreet
aan je. Je gaat eraan kapot. Ik ben depres
sief, heb nergens meer zin in. Ik mis alles
aan Mariska. Zelfs het bekvechten."
Binnenvetter
Corry sleept zich er doorheen, zegt ze. Een
familielid vult aan: „Marcel loopt met zijn
verdriet op straat. Met zijn hoofd naar bene
den. Iedereen vraagt aan hem: hoe gaat het
met je? Corry is meer een binnenvetter.
Aan haar merk je weinig. Bij haar is het stil
'Je weet dat je daar in
die rechtszaal dingen te
horen gaat krijgen die
geen ouder wil horen'
verdriet." Corry knikt. Ze krijgt hulp van
een psycholoog. Dat helpt, een beetje. Ze
wijst naar haar drie kleinkinderen, de kin
deren van haar zoon Brian (26), Mariska's
broer. „Eens per week pas ik op die drie
apen. Dat houdt me overeind. Daar leef ik
nu voor."
Op een besloten facebookpagina, een her
denkingspagina voor Mariska, schrijft Cor
ry gedichtjes. Net wat er op dat moment in
haar opkomt. Een paar weken geleden heeft
ze een tatoeage laten zetten die haar onder
arm geheel bedekt. Een haarscherp portret
1
0
'Zelfs het
bekvechten
met Mariska
mis ik'
door Harm Graat
Corry Peters moeder van Mariska
z/