14 NIEUWS Veertien maanden na de moord op hun dochter Mariska Peters (21) uit Nijmegen staat haar oom Johan morgen voor de rechter. De nabestaanden hopen op antwoorden, maar rekenen nergens op. De woonkamer in het Nijmeegse rijtjeshuis oogt als een klein be devaartsoord. Foto's en schilderijen van Mariska sieren de vier wanden. In een hoek bij de eettafel staat een soort altaar met kaartjes, hangertjes, persoonlijke spulletjes. Moeder Corry (53): „Ik vind het prachtig. Maar soms denk ik: ik moet een paar van die foto's gaan oprui men. Het is te veel. Zo confronterend." Ze horen haar stem nog steeds. „Ik denk nog altijd dat ze hier elk moment weer kan binnenlopen", zegt vader Marcel (46). Corry: „Ik zat een keer in de bus, op weg naar mijn zus. Ik kijk naar buiten en zie een auto staan met een meisje erin. Ik wist 100 procent zeker dat het Mariska was. Stond al rechtop om tegen de buschauffeur te roepen: 'Stop de bus!' Toen realiseerde ik me: dat kan Maris helemaal niet zijn, ze is er niet meer." Op 22 februari 2015 ontvangen Corry en Marcel het nieuws waarvoor ze zo vrees den. Hun dochter, op dat moment al twee weken vermist, is dood. Gevonden in de Ha- tertse Vennen, een natuurgebied bij Nijme gen. Mariska Peters (21), caissière bij de Ac tion in Beuningen, een pittige en levenslus tige tante die niet op haar mondje is geval len, blijkt door een misdrijf om het leven te zijn gekomen. Op 10 maart 2015 wordt Johan (52) van zijn bed gelicht in tbs-instelling de Pompe- kliniek in Nijmegen. Hij is Marcels oudste broer. Zit daar op een open afdeling, de Meander, na een veroordeling voor een ze denmisdrijf en ernstige mishandeling in 2004. Ontembare woede en peilloos diep verdriet vechten sindsdien voortdurend om voorrang in huize Peters. Marcel: „Het vreet aan je. Je gaat eraan kapot. Ik ben depres sief, heb nergens meer zin in. Ik mis alles aan Mariska. Zelfs het bekvechten." Binnenvetter Corry sleept zich er doorheen, zegt ze. Een familielid vult aan: „Marcel loopt met zijn verdriet op straat. Met zijn hoofd naar bene den. Iedereen vraagt aan hem: hoe gaat het met je? Corry is meer een binnenvetter. Aan haar merk je weinig. Bij haar is het stil 'Je weet dat je daar in die rechtszaal dingen te horen gaat krijgen die geen ouder wil horen' verdriet." Corry knikt. Ze krijgt hulp van een psycholoog. Dat helpt, een beetje. Ze wijst naar haar drie kleinkinderen, de kin deren van haar zoon Brian (26), Mariska's broer. „Eens per week pas ik op die drie apen. Dat houdt me overeind. Daar leef ik nu voor." Op een besloten facebookpagina, een her denkingspagina voor Mariska, schrijft Cor ry gedichtjes. Net wat er op dat moment in haar opkomt. Een paar weken geleden heeft ze een tatoeage laten zetten die haar onder arm geheel bedekt. Een haarscherp portret 1 0 'Zelfs het bekvechten met Mariska mis ik' door Harm Graat Corry Peters moeder van Mariska z/

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2016 | | pagina 15