Niks mi ontouwe...? In liefdevolle herinnering ZEELAND 15 Bijna iedereen in Vlissingen kende vitale levensgenieter Leentje Bos. Ze had flair. En flaneerde graag door het centrum. Zijzelf vermoedde mis schien al dat het voorbij was, vertelt Gerda Ver- hoeff (62). Het gebeurde midden in de nacht: „Ze keek nog even naar As the world turns en voelde zich op eens beroerd. Ze riep mijn vader die in bed lag: 'Dik! Dik!', en stortte een paar passen van haar stoel neer. Toen hij over haar heen boog, zag hij het al. Reanimatie baatte niet meer." Gerda was op dat moment met haar man en twee kleinkinderen op camping De Witte Raaf in Arnemui- den. „We scheurden door de donkere nacht terug. Ook Magda, mijn zus, was er al. Ik zie me nog bij mijn over leden moeder staan. Ze voelde nog warm. 'Verdomme, Lena', zei ik. 'Waarom nu al?' We hebben haar mooi opgemaakt, gekleed en met sie raden getooid. Zo zou zij het graag hebben gewild. En toen werd het och tend. 'Dat nu gewoon de zon opgaat', zei ik tegen Magda." De dagen ervoor kochten vader en moeder nog nieuwe planten. En Ger da, die kapster is, stelde voor om moe ders grijze lokken maar weer eens on der handen te nemen; lekker wassen, watergolven: „Ze stribbelde wat te gen. We plaagden elkaar. Tot ze me opeens aankeek en zei: 'Je zult me nog missen'. Waarop ik uitriep: 'Na tuurlijk! Ik houd immers van je!' Want hoewel zij niet graag knuffelde en zich ongemakkelijk voelde als je haar zoende, hebben we onze waarde ring voor elkaar gelukkig nooit onder stoelen of banken gestoken." Leentje Bos was recht door zee. En dat vond niet iedereen prettig. Toen ze van de slager eens bedorven ge hakt meekreeg, bracht ze het meteen terug en kon hij haar commentaar in zijn zak steken. „Moeder was een op vallende verschijning", zegt Gerda. „Goed gekapt, lipstick, oorbellen. Ze genoot ervan om een paarse broek in combinatie met een paarse bril te dra gen, of een blauwe met een blauwe bril. Haar jongere zus Annie, die wat bedeesder was, inspireerde zij." De beide dames zouden jaren het Vlissingse straatbeeld kleuren. „Ze dronken regelmatig biertjes op een terras, sjouwden markten af en slen terden over de boulevard. Overal maakte moeder een praatje. Ze stak haar hoofd om menig winkeldeur en riep dan: 'Hé schat! Hoe gaat het?' De reacties waren vrolijk. Als iedereen in de wereld zijn naaste buur zo be groet, zou er volgens mij geen oorlog zijn." Leentje was extravert en bruiste van de energie. Ze hield van haar man, had altijd bloemen in huis, bon bons bij de koffie, speelde toneel, kla verjaste, zorgde voor hulpbehoeven de ouderen, paste op haar kleinkinde ren en had met ieder van hen iets spe ciaals. „Met Wendy, onze oudste, deelde zij eenzelfde gevoel voor hu mor; met Dean bereidde zij mosselen en kippenlevertjes en met Justin, on ze jongste, ging ze vaak een dagje op stap. Ze kookte graag; goed eten vond ze belangrijk. Komkommers voor de avondmaaltijd raspte ze 's ochtends, zodat ze uitgedrupt waren. Geheime recepten had ze, zoals bramen op brandewijn. Ik kan ze haar helaas niet meer ontfutselen." Haar vader is introvert en volgza mer. „Hij deed veel in het huishou den zodat moeder de hort op kon. Hij had graag verre reizen met haar wil len maken, zegt hij wel eens, maar zij wilde Vlissingen niet uit. Toen hij als militair een tijd naar Duitsland werd uitgezonden en wij meeverhuisden, kreeg zij heimwee en keerden wij te rug. Hij kwam daarna eens per veer tien dagen een weekeinde over. Sinds haar dood mist hij de reuring en ge zelligheid." De liefde van haar moeder kon haar ook overrompelen. „Als ze bin nenkwam, ging ze meteen je huis op ruimen." Overbezorgd kon ze zijn. Gerda moest haar er regelmatig aan herinneren dat zij allang volwassen was. „We woonden bij elkaar in de buurt. Zij was mijn rots in de bran ding. Maar het leek wel eens of we niet mét en niet zónder elkaar kon den." Ze ziet hoe de geschiedenis zich herhaalt. Want ook zij past op de kleinkinderen en nodigt veel mensen uit. „En voortdurend klinkt mijn moeder in mij; dat ik te veel hooi op mijn vork neem, en of ik wel goed op mijzelf let. Ik moet me inhouden om dat niet ook tegen mijn eigen kinde ren te zeggen. Het is fijner om ge woon te laten weten dat je van elkaar houdt." Samen met haar zus regelde ze de uitvaart. Iedereen gekleed in zwart- Leentje Bos- Verboom wit. En na afloop gebakjes met de naam Lena erop. Ze ontvingen rouw kaarten van bijna de hele Vlissingse middenstand. Toen ze 'moeder' enige tijd later ophaalde om haar ter hoogte van de Oranjemolen te verstrooien, hoorde ze in een scherpe bocht: 'Gerda, rij niet zo hard!' en rolde de koker van de achterbank. „Windstil was het die dag. Maar in een plotselinge vlaag kre gen mijn vader, zus en ik de as in ons gezicht." Hoestend en knipperend moesten ze toch toegeven dat dit ty pisch Lena was; om nog even zo naar hen te blazen. Streektaal Wat moeste me vroe ger toch vee uut ons oöd lere en on touwe!" Het was een oud dametje, wi ik mee in ge sprek kwam op een zunnige dag op een bankje, die me dat toevertrouw de. Ze ao ruum de leeftied van de 'zeer sterken', d'r lichaem wou nie mi zó goed mee, mè d'r geêst was nog eêl goed. Wat kende ze nog vee naemen van vroeger. Voral rijtjes naemen waere d'r zó ingestampt da ze die nog moeiteloos op kon dreune. Eest kwam: Groningen, Hooge- zand, Sappemeer... tot Nieuwe Schans toe. Dinae nog een riedeltje eilanden uut de tied da me nog de baas waere in Nederlands-Indië: Ba- li, Lombok... De vrouwen van Wil lem van Oranje wist ze ook nog en '1492' was vó eur een bekend jaartal. Ze kon nie stoppe toen ze m'n verbazing bemerkte en keek eêl hroós rond bie zövee aandacht. Toen ik vroeg of ze bekend was in Sappemeer, keek ze me nie beg- riepend an! Moest dat...? En aol die zeunen van Jacob, uut de biebel, wat die aolemaele uutgespookt ao- de? Hin flauw idee. Dat oefde ze nie te leren! Opzeie was voldoende en di kreeg je een ciefer vö en je juf of meester prees je d'n emel in as je vee van die rijtjes kende. Ze wiere genoeg herhaald... Net as de 'tae- fels' van eên tot tiene. As kind ebb'ik ook vee feitjes en rijtjes geleerd en ik besefte nie of nie genoeg oe moeilijk het was vö iemand die nie zö'n goed geheugen ao. Het moe een schrikbeeld ge weest ebbe vö huus die, vö de klas se, mee een rood oöd, aolmè wi vruchteloze pogingen deeë om vee naemen te ontouwen. Ik herinnere me nog goed dat onze meester dan aoltied ies alf voorzei en het 'slacht offer' alleên mè oefde an te vullen. Plekken op Walchere: „Dom... Dom...juist, Domburg. Zoute... zou te..." „Zoute drop, meêster", kloenk het vertwufeld. Die joen ao z'n bie- naeme te pakken...! Naedat het omaatje voldoende rijtjes ao opgezeid, vertelde ze ies over Lotte, d'r achterkleinkind van elf jaer. Het kind wist nie eêns wi Hoogeveen lag. Oma wist het moeiteloos mee Assen en Smilde te combineren...! „Mè z'ao 't wè zö ge- vonde op d'r mobiel", zei ze mee een stemme of ze ergens op een on eerlijke manier achter was gekom- me. „Mee dat ding kan ze beter overweg, mè ik bin blie dat ik aol die naemen goed geleerd ebbe", ver volgde ze tevree. „Tegenwoordig oeve ze niks mi t'ontouwen, ze zoe- ke 't aol op mee zö'n ding", besloot ze het onderwerp. Ik liet het mè zö. Mè... niks mi ontouwe...? Tegenwoordig zit m'n geheugen vol mee wachtwoorden en codes. Van m'n koffer tot m'n iPad en van m'n mobiele telefon tot m'n anmelden bie ik weet nie welk 'online-bedriefZot oor ik er van, wan je bin 'een poot uut' as je d'r eên bin vergete. En dat op een lieftied, dao je toch meer 'senio- re-momentjes' eit, zeker van nae men wi je soms pas daehen laeter opkomt of spullen die je 'te goed' ei weggeleid. Soms twufel je even an je pincode en dat is ook nie ao- les...! De rijtjes bluve me ook onveran derd bie. Even de jaartallen van de vier Engelse oorlogen bedienke: 1652 tot 1654,1665-1667... Ik wete ze nog aolemaele. Vier keer ebbe ons oorlog haod mee Engeland! En wirom eigenlijk...? Ik za 't mè es op he zoeke! ZATERDAG 2 APRIL 2016 'Je zult me In deze rubriek praten mensen over verlies, rouw en hoe het leven verder gaat. door Jacoline Vlaander nog missen' 22 september 1925 6 mei 2006 Hebt u ook mooie herinneringen aan een dierbare, die is overleden? En is er een datum die daarom speciaal voor u is? U kunt uw verhaal doen in onze rubriek 'In liefdevolle herinnering'. U kunt con tact opnemen met Ab van der Sluis: 08801-30203, chefnieuws@pzc.nl. Leentje Bos in het voorjaar van 2006. „Moeder was een opvallende verschijning. Goed gekapt, lipstick en oorbellen", zegt Gerda, dochter van Leentje. door Frans van der Heijde Beluister de gesproken rubriek op www.pzc.nl/streektaal

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2016 | | pagina 48