Hand in hand, heel vredig, sliep het echtpaar in
NIEUWS 19
Uitbehandeld, zo
kreeg Henk te
horen. Rinie was al
zwaar ziek. Het
echtpaar uit
Rhenen regisseerde
zijn eigen afscheid.
lieberaad. „Toen voelden we al dat al
les wat we samen nog deden, wel
eens voor het laatst kon zijn", zegt
Karin. „Rinie zei op die nieuwjaars
dag: Als het nu kan, doe ik het liever
nu. Maar zolang Henk er nog is, kan
ik het aan. Ze was heel erg ziek.
Woog nog maar 40 kilo en nam wel
tien pillen per dag, in alle kleuren."
Een gesprek met twee huisartsen
over euthanasie blijft zonder resul
taat. Roland: „Voor Henk was het dui
delijk. Die was uitbehandeld. Voor Ri
nie was het een stuk lastiger, want
zij had geen dodelijke ziekte. Dat zou
betekenen dat ze niet tegelijk met
Henk euthanasie zou krijgen. Laat
'Ze hadden weer eens
slecht geslapen.
Ze keken elkaar die
morgen aan en
zeiden: dit is de dag'
maar, zeiden mijn ouders, dan doen
we het zelf wel." De spullen waren al
in huis. Een dodelijk poeder. Via in
ternet in China besteld.
Vrijdag 26 februari. Roland: „Ze
hadden weer eens slecht geslapen die
nacht. Ze keken elkaar 's morgens
aan en zeiden: dit is de dag."
Na het telefoontje van Henk gaan
Roland en zijn broer met hun part
ners naar het huis van Henk en Ri
nie. Karin: „We hebben nog gelachen
en een wijntje gedronken. Ik heb met
Rinie samen nog even alle adressen
langsgelopen waar een rouwkaart
naartoe moest." Ze haalt haar smart-
phone tevoorschijn en toont het laat
ste familieportret. „En uiteindelijk
loop je dan na het afscheid de deur
uit. Dat is verschrikkelijk."
Kennissen zijn op verzoek van Henk
en Rinie aanwezig die laatste nacht.
Om half twee 's nachts stuurt Henk
nog een e-mail met inlogcodes voor
zijn computer.
Volgens een schema nemen Henk
en Rinie antibraakmiddelen zodat ze
hun dodelijke cocktail niet uitspu
gen. Roland: „Er lag een briefje. Daar
stond: '08.00 uur dosis'." Het poeder
wordt door de yoghurt geroerd en ze
eten het op. Henk maakt nog een
grapje: 'als een restaurant dit spul op
het menu heeft staan, dan kunnen ze
wel sluiten'. Henk en Rinie gaan op
bed liggen en vallen binnen 5 minu
ten in slaap. Hand in hand. Om half
9, zaterdagmorgen 27 februari 2016,
eindigt hun bestaan op aarde.
Gillende sirene
Om half 11, nadat arts, politie en
schouwarts ter plekke zijn geweest
worden Roland en zijn broer inge
licht. „Dat de politie zou komen, wis
ten we, omdat er sprake is van een
onnatuurlijke dood. Ze kwamen met
gillende sirene. De kennissen die in
huis waren zijn urenlang onder
vraagd. Mij werd gevraagd of ik die
mensen kende, wat hun taak was in
het huis van mijn ouders, of ik wist
wat er gebeurd was. De schriftelijke
verklaring van Henk en Rinie waarin
stond dat ze zich het leven benomen
hadden, lag op tafel." Om half 3
's middags liet justitie weten dat er
geen verdachten waren en dat de li
chamen waren vrijgegeven. Een uur
later zag Roland met eigen ogen zijn
ouders dood op bed liggen. „Hand in
hand. Heel vredig."
Iedereen heeft vol begrip gerea
geerd, zeggen Roland en Karin.
Karin: „Mensen vinden dat het zo lief
devol gegaan is." Ze moeten wennen
aan de leegte. „We waren gewend sa
men te ontbijten op eerste paasdag",
zegt Karin. Vorige week was het leeg
aan de tafel. Henk en Rinie zijn gecre
meerd. „Op een mooie dag gaan we
hun as uitstrooien over de Rijn."
ontwikkelde Rinie zich tot een ver
dienstelijk beeldhouwer en etser.
In 2006 krijgt Rinie gezondheids
problemen. Artritis in de onderste
ruggenwervel bezorgt haar helse pij
nen, Parkinson steekt de kop op. „Ze
piepte nooit", zegt Roland. „Als de
dokter vroeg: gaat het goed, zei ze 'ja,
het gaat goed'. En dan zei
mijn vader: 'Nee, ben je be
donderd, het gaat gewoon
slecht'." Eind 2015 komt
daar nog maculadegenera-
tie bij, waardoor het ge
zichtsvermogen van Rinie
sterk terugloopt.
Een herniaoperatie
brengt geen verlichting,
morfïnepleisters kunnen
op een gegeven ogenblik
Rinies pijn niet meer on
derdrukken. Ze krijgt hal
lucinaties van de medicij
nen en slaapt 's nachts
niet meer.
Henk heeft nergens
last van. Bijna dagelijks
struint hij door Palmers-
waard in de uiterwaarden
van de Rijn en plukt wil
de bloemen. Vorig jaar no
vember kreeg Henk opeens pijn in
zijn been. Het blijkt een tumor te
zijn, ontstaan door botkanker. Rond
Kerstmis wordt Henk in verschillen
de ziekenhuizen bestraald. Het helpt,
even, maar de tumor groeit razend
snel weer aan. „Henk was absoluut
geen zeurpiet", zegt Karin. „Hij zei:
dit moet stoppen."
In november al zegt Henk tegen
zijn zoons dat hij en Rinie euthana
sie willen als de situatie uitzichtloos
wordt. „Het paste bij hen om de regie
in eigen hand te houden. Al jaren
hadden ze allebei een verklaring dat
ze niet gereanimeerd wilden worden
bij een hartstilstand." Roland: „Ze
wilden niet verder aftakelen, in een
rolstoel eindigen en anderen over
hun lot laten beslissen."
Op nieuwjaarsdag 2016 is er fami-
Verhalenverteller
Henk was een vrolijke man,
zegt Karin. „Karakteristiek, ge
distingeerd." Hij rookte pijp
in zijn jonge jaren, reed in een
klassieke Jaguar, was een begif
tigd verhalenverteller en dich
ter, net als zijn oudere broer
Rutger Kopland (alias voor Rutger
van den Hoofdakker en winnaar van
de PC Hooftprijs in 1988). Henk
sprak nooit over zichzelf en liet ieder
een in zijn waarde, vult Roland aan.
Henk van den Hoofdakker werd
geboren in Goor, Overijssel. In 1963
trouwde hij in Amsterdam met zijn
jeugdliefde Rinie van der Vlugt, doch
ter van de Nederlandse Hervormde
dominee uit het Drentse Nijeveen.
Toen bleek dat het echtpaar geen
kinderen kon krijgen, adopteerden ze
Roland en zijn broer, beiden door
hun (verschillende) moeders als ba
by achtergelaten. Henk kreeg een
baan bij de landbouwuniversiteit in
Wageningen, waar hij opklom tot lid
van het College van Bestuur. „Mijn
moeder was schooljuf. Ik heb nog les
van haar gehad", vertelt Roland. Later
Op de tafel ligt een
rouwkaart. Een ets
van Rinie siert de
voorkant. Vol symbo
len uit haar leven
met Henk. Er staat:
'In liefde ingeslapen. Zelfs de dood
kon ons niet scheiden. Thuis, in hun
vertrouwde omgeving, zijn hand in
hand en in alle rust en vrede ingesla
pen onze lieve, zorgzame ouders,
schoonouders en grootouders.'
Vandaag is het vijf weken geleden
dat Henk van den Hoofdakker (78) en
zijn vrouw Rinie van der Vlugt (76)
in hun huis in Rhenen een zelfgeko
zen dood tegemoet gingen. Roland
(43) de jongste van hun twee geadop
teerde zonen zegt: „Wij wisten in no
vember al dat deze dag zou komen.
Ze waren eraan toe. Daar heb ik ver
der niks van te vinden."
Vrijdag 26 februari, aan
het eind van de middag,
ging de telefoon aan de
Waalbandijk in Ochten.
Schoondochter Karin, de
vriendin van zoon Roland:
„Het was Henk. Hij zei: het
proces is gestart. Ik ben met
een naar Rolands zaak gere
den om het hem te vertel
len." Roland: „Ik heb mijn va
der teruggebeld en hij zei:
dit is de dag. Morgenochtend
gaat het gebeuren."
ZATERDAG 2 APRIL 2016
Zelfs de dood kon Henk
en Rinie niet scheiden
Hugorina Paulina
do, Hoofdakte-van d« Vlugt
Ntyevccn. 4 CebroMi 194°
Mr. Hendrik Marinus
van den Hoofdakker
Gooi. 11 nowrabn <9i7
door Chris van Alem
Rinie en Henk
stapten samen uit
het leven. „Ze waren
eraan toe", zegt
hun zoon Roland.
Onder: de rouwkaart.
Roland en zijn vrien
din Karin.
