Te weinig oog voor slachtoffer bedrijfsongeval'
8 NIEUWS
Ze hoefden bijna vijf
jaar geleden nie
mand in hun fami
lie- en kenniskring
uit te leggen waar
hun nieuwe studie
plek precies lag. „Iedereen in Ko
rea kent Nederland", zegt Yoon-
sun Yang (34). „Dankzij Guus Hid-
dink natuurlijk. Die man is nog
steeds heel beroemd bij ons."
En niet alleen Hiddink. „Al
mijn vrienden dachten dat ik naar
Nederland wilde om beter te wor
den in vechtsporten. Ik doe een
beetje aan taekwondo en judo.
Ook daarmee staan Nederlanders
heel hoog aangeschreven in ons
land", zegt Yoonsuns man Hoon
Suk Rho (38).
Ze groeiden beiden op in Se
oul, ontmoetten elkaar in 2007 in
Amerika en gingen terug naar
Zuid-Korea om met elkaar te trou
wen. Vervolgens studeerden ze sa
men in Singapore, waarna ze eind
2011 neerstreken in Enschede.
Proefschriften
Aan de Universiteit Twente (UT)
verdedigen Suk Rho en Yang -
Hoon en Yoon voor vrienden en
familie - volgende week samen de
proefschriften waarmee ze hopen
te promoveren. Op de uitnodiging
prijkt hun trouwfoto uit 2015, in
kleurrijke Koreaanse klederdracht.
Niet alleen Hoon en Yoon, ook
de twee gezamenlijke hoofdstuk
ken in hun verder verschillende
proefschriften vormen een bijzon
der huwelijk. Hoon is van huis uit
een techneut, Yoon is biologe. Op
de vakgroep Medische Cell Biofysi
ca van de universiteit vormt de
lab-on-chip-technologie (micro
scopisch kleine laboratoria) de
schakel tussen hun vakgebieden.
Hij doet op de UT als specialist
in de technische hardware onder
zoek naar eiwitten. Via dezelfde
soort 'minilaboratoria' zoekt zij
naar betere methoden om kanker
cellen op te sporen en te isoleren
in de zoektocht naar effectievere
kankermedicijnen. Twee verschil
lende zoektochten die elkaar in
het midden ontmoeten.
Hoon en Yoon konden eind
2011 beiden aan de slag op de Uni
versiteit Twente. „Het komt niet
zo vaak voor dat je als stel de kans
krijgt op één plek promotieonder
zoek te doen. We waren heel blij
dat het hier kon en we zijn nog
steeds gelukkig met die keuze."
Nederlands spreken ze geen van
beiden. Hun sociale leven speelt
zich voor een groot deel af tussen
collega's van de universiteit. Film
pje pakken, uit eten in de stad en
koken voor vrienden brengt ont
spanning. „We koken wel eens
sushi op z'n Koreaans", zegt Yoon.
„Dat is echt anders dan het Japan
se sushi, nog rauwer."
Wennen
Aan de cultuur dat iedereen gelijk
is, moesten ze wel even wennen.
Hoon, lachend: „In het begin had
ik soms nog de neiging even een
buiging te maken voor een profes
sor of een oudere, zoals ik dat
thuis heb geleerd."
Hij heeft nog twee jaar bijgete
kend voor verder onderzoek in En
schede, zij hoopt dat binnenkort
te kunnen doen. Dat betekent nog
heel veel gezamenlijke gesprekken
over het werk. „Dat vinden we al
lebei juist prettig," zegt Yoon.
„We doen heel veel dingen sa
men, zelfs de lunch op het werk,
en dat verveelt nog steeds niet.
Het is heel fijn om, als je 's avonds
plotseling een idee te binnen
schiet voor je vak, dat te kunnen
bespreken met iemand die je di
rect begrijpt."
Ze voelen zich prettig in Neder
land, waar de sfeer veel minder
competitief is als in Zuid-Korea,
Amerika of Singapore. „Ik moest
er wel even aan wennen dat om
17.00 of 18.00 uur de meeste kanto
ren op slot gaan en 's avonds de
meeste winkels dicht zijn. In Ko
rea werk je over het algemeen van
8.00 tot 20.00 uur", zegt Hoon.
Balans
Nederland hoeft wat het paar be
treft niet jaloers te zijn op de Kore
aanse of Amerikaanse arbeidsmen-
taliteit. „De balans tussen werk,
vrije tijd en familie is hier veel be
ter", zegt Yoon, die over enkele ja
ren samen met haar man kinde
ren hoopt te krijgen. „Het begrip
parttime werken kennen we niet
of nauwelijks in Korea. Als je daar
als vrouw je carrière wilt voortzet
ten, kan dat bijna niet anders dan
fulltime. Je moet een beroep doen
op familie en crèches, maar het
blijft zwaar."
Ook Hoon is de Nederlandse
werkcultuur gaan waarderen. „Ze
ker in de wetenschap is het belang
rijk dat je voldoende rust en tijd
mag nemen. Je gaat tussen 9.00 en
17.00 effectiever werken en er ont
staat in je hoofd meer ruimte voor
goede ideeën. Er wordt hier niet
minder gewerkt, maar anders."
Ze krijgen te maken met veel in
stanties en moeten zelf uitzoeken
hoe ze een schadevergoeding krij
gen. De Stichting Arbeidsongeval
len gaat hen daarbij helpen.
Volgens de stichting hebben
slachtoffers een dubbele lijdens
weg. Naast de lichamelijke en psy
chische gevolgen, krijgen ze te ma
ken met bedrijfsartsen, medisch
specialisten, UWV, arbeidsinspec
tie, verzekeraars en werkgever.
„Daarbij lopen ze tegen veel pro
blemen aan", zegt voorzitter Ge
rard Schenk. „Ze weten vaak niet
wat hun rechten zijn. Instanties
hebben weinig oog voor slachtof
fers en nabestaanden."
Jaarlijks vinden in Nederland
450.000 arbeidsongevallen plaats.
In ruim de helft van de gevallen
raken mensen gewond. Er overlij
den vijftig tot tachtig mensen op
de werkvloer per jaar.
Zo'n 20.000 slachtoffers zitten
minstens een halfjaar in de ziekte
wet. Ze verliezen inkomsten en
krijgen te maken met hoge kosten
voor medische zorg en advocaten.
Voor een schadevergoeding is een
ongevalsrapport nodig. Dat laat
vaak lang op zich wachten. Ook
reïntegratie verloopt moeizaam.
Aan nog geen 1 procent van de
gewonden of nabestaanden wordt
een schadervergoeding utige-
keerd. Schenk: „Bedrijven hebben
een financieel belang en proberen
'We wilden weten wat er was
gebeurd en wie daaraan
schuldig was. Dat bleek lastig'
kosten te besparen. Onderzoek
van een werkgever strookt soms
niet met het inzicht van de inspec
tie of de werknemer. Het duurt
lang voor ze een inspectierapport
kunnen inzien, en veel mensen
weten niet dat er een termijn is
voor aansprakelijkheidstelling."
Volgens de stichting is het
slecht gesteld met het veligheids-
bewustzijn van bedrijven. De
helft neemt geen maatregelen om
ongevallen te voorkomen. Bij de
meeste ongelukken die de inspec
tie onderzoekt, krijgt een bedrijf
een boete.
In de bouw gebeuren de mees
te ongelukken. Het overkwam Ma
nuel Munoz (66) uit Purmerend.
Ruim vier jaar geleden viel hij 9
meter naar beneden op een beton
nen vloer toen hij als timmerman
aan het werk was. „Het bedrijf
was vergeten te vertellen dat ze de
dag ervoor de opdracht hadden ge
geven de steiger te verwijderen",
vertelt zijn vrouw Irene Munoz-
Brands (59). Munoz had interne
bloedingen, een verbrijzelde elle
boog, een kapotte rug en hij brak
zijn bekken. „Hij is zes keer geope
reerd en heeft ruim vijf maanden
moeten revalideren."
Munoz kwam in een bureaucra
tische molen terecht. Hoewel de
schuldvraag niet ter discussie
stond, duurde het 3,5 jaar voor al
les financieel geregeld was. „We
wilden weten wat er was gebeurd
en wie daaraan schuldig was. Dat
bleek lastig. De inspectie had voor
al oog voor het bedrijf. Toen ik de
inspecteur belde, zei hij: weet u
hoe druk ik het heb? Pas na twee
maanden kwam hij praten."
Munoz heeft nooit meer kun
nen werken. „Hij heeft aan het on
geval een klapvoet overgehouden,
waardoor hij mank loopt. Tennis
sen, een wandelvakantie of op een
ladder staan om te klussen is er
niet meer bij."
door Martin Ruesink
Promovendi
Hoon en Yoon op
hun trouwfoto
door Tonny van der Mee
Manuel en Irene Munoz
foto Olaf Kraak
PURMEREND. Slachtoffers en nabe
staanden van bedrijfsongevallen
weten vaak niet waar ze moeten
aankloppen voor hulp.
Irene Munoz-Brands echtgenote
slachtoffer bedrijfsongeval
stichtingarbeidsongevallen.nl
