I
'In Zuid-Afrika voel
'Laten we elkaar
juist opzoeken'
8 NIEUWS
AANSLAGEN BRUSSEL
De doden zijn geteld, de scherven zijn
opgeveegd, de meeste metro's rijden
weer. En toch zit iedereen een dag na
de terreur nog vol emoties.
Vier Nederlanders vertellen over hun
dominante gevoelens na de
ik me veiliger' bloederige aanslagen in Brussel.
„Ik weet niet of we de angst ooit
nog zullen kwijtraken."
HOOP
is gepensioneerd en werkt nog als
parttime docent „Ik voel de drei
ging heel erg als ik in Nederland
ben. Vijf weken geleden was ik in
Zuid-Afrika. Wat een verademing
was het daar. Na één week was
het gevoel dat mij iets kan overko
men totaal weg. Een voorbeeld:
als ik ergens mijn telefoon had
neergelegd, lag die er nog als
ik terugkwam. Of werd ik
erop gewezen. Nu ben ik
nog geen week thuis en
hoor ik overal om mij
heen paniek door de
aanslagen in België.
En geef mensen
eens ongelijk.
Aan de ene
kant zegt de
overheid dat al
les onder con
trole is. 'Ga maar
rustig slapen.'
Maar tegelijkertijd zie je op
steeds meer plekken marechaus
see met automatische wapens
over straat lopen. Dat is voor mij
een signaal dat de situatie juist
niet onder controle is. Het creëert
juist een schijnveiligheid en roept
in mijn ogen alleen maar meer
agressie op.
Door dit soort maatregelen wordt
het angstgevoel aangewakkerd.
Als ik op Schiphol rondloop, krijg
ik te horen dat ik mijn koffer niet
moet laten staan. Dat ik geen taxi
chauffeur buiten de terminal
moet nemen. In het buitenland
hoor ik dat niet en dus voel ik mij
meer op mijn gemak. Ja. Ook in
Zuid-Afrika. En ik weet dat veel
mensen dat juist veel gevaarlijker
vinden dan Nederland. Ik heb er
een paar jaar een huis gehad en
heb nooit gevaar gevoeld. En ik
hoop vurig dat we met z'n allen
dat angstgevoel hier kwijt kunnen
raken. Maar of dat reëel is? Ik weet
het niet."
„Natuurlijk schrok ik me rot, toen
ik het hoorde. Ik heb familie die
in de buurt van Zaventem woont,
dus het eerste wat ik heb gedaan
is bellen: zijn jullie veilig? Ik voel
de me vreselijk, misselijk zelfs. Zo
veel doden, zoveel ellende, het ver
driet van alle nabestaanden. Maar
's avonds al, toen ik met een colle
ga in gesprek was, vroeg ik me af;
wat gaan we nu met z'n allen met
deze emoties doen? Extra militai
ren, hogere hekken, dichte gren
zen: het zijn allemaal geen echte
oplossingen. We zullen ons er
echt niet veiliger door voelen", al
dus de secretaresse.
„Laten we alsjeblieft niet angst op
angst stapelen, laten we ons niet
gaan verstoppen, laten we elkaar
in deze tijden juist opzoeken. Of
we nu christen zijn. Of moslim.
Of, zoals ik, atheïst. Ik heb de an
deren na die vreselijke aanslag op
Charlie Hebdo ook opgezocht.
Toen wist ik niet wat ik met mijn
emoties moest, en heb ik
meegelopen in een tocht in
Amsterdam met bewoners
van allerlei achtergronden,
allerlei religies. Dat was
een mooi gebaar. Toen
hebben we laten zien dat
we géén verscheurd land
zijn. Dat we samen kun
nen optrekken. Dat we met
z'n allen trots zijn op deze
democratische, open en
vrije samenleving. Maar ik
ben niet naïef. Ik denk niet
dat terreur zomaar weggaat.
Dus ik zeg: investeer in de
jeugd. Zorg dat jongeren op
school met elkaar leren praten,
discussiëren, begrip voor elkaar
hebben. En dat ze op de eerste
plaats zien wat ze gemeen met
elkaar hebben, in plaats van
waarin ze verschillen. Ik be
doel: iedereen is mens. En als
jongeren dat zien, dan is er
altijd hoop. Hoop op bete
re tijden."
n
s
Ieder zij n emotie
ROB KORVER (65)
door Raymond Boere en Eefje Oomen
foto's Marlies Wessels, Peter Franken, Milan Rinck, Erald van der Aa
FATIMA EL MOURABIT (40)
