f* I 7
'Ik kreeg mail dat Johan het had overleefd'
ik aan de reanimatie van Ton'
'Die bijzondere band met
Sandra blijft levenslang'
iii I
dinsdag 15 maart 2016
GO
Johan viert
zijn leven des te
meer, met dank
aan Raïsa (mid
den) en Rob (r).
j* y>-
Gereanimeerd:
Johan Franssen (63)
Door: Raïsa Jacobs (25)
en Rob Denen (46)
Waar:
Javalaan Eindhoven
Wanneer: 10 mei 2015,
circa 16.30 uur
Raïsa: „Mijn vriend en ik
waren op weg naar huis.
Bij de Javalaan zagen we
een auto stuurloos over
de kruising schieten. We
zijn omgekeerd. Omstan
ders hadden Johan al uit
de auto gehaald. Omdat
niemand anders het deed,
ben ik met de reanimatie
begonnen. Ik had alleen
op een pop geoefend,
maar toen ik eenmaal
hartmassage en beade
ming toepaste, ging het
vanzelf."
Rob: „Met vrienden zat ik
op het terras van natuur
bad De IJzeren Man. Toen
we weggingen, schoot het
door me heen dat er ie
mand aan de overkant
van de straat werd gerea
nimeerd. Ik heb het van
Raïsa overgenomen tot de
hulpdiensten na een paar
minuten arriveerden.
Daarna zijn we naar huis
vertrokken, ik stond er
zelf van te kijken hoe rus
tig ik was. Later heb ik me
aangemeld bij Hart4ALL,
omdat ik wilde weten hoe
het was afgelopen."
Raïsa: „Het hield mij erg
bezig. Via Hart4ALL
kreeg ik een e-mailtje van
Petra, de echtgenote van
Johan, dat hij het had
overleefd. Dat gaf mij een
gevoel van opluchting. En
de bevestiging dat ik het
goed had gedaan."
Echtgenote Petra (56):
„We belandden in een
soort hogedrukketel, alles
gebeurde in die periode
tegelijk. Terwijl Johan op
de hartbewaking lag,
werd een dag later een
kleinkind geboren."
Johan: „Ik sportte veel en
was nooit ziek. Uit onder
zoek bleek dat mijn lin
kerkransslagader was
dichtgeslibd. Nu gaat het
steeds beter met me en
werk ik weer gedeeltelijk."
Petra: „We zijn 37 jaar
getrouwd en doen alles
samen. Ik zou hem niet
kunnen missen. Dat
Johan nog bij ons is,
daarvoor zal ik Raïsa en
Rob nooit genoeg kunnen
bedanken."
Johan: „Ik weet nu: de
dood komt ongemerkt en
pijnloos. Er is niets om
bang voor te zijn. Het
leven vier ik des te meer."
kalm. Ik wist dat het
goed zou komen."
Ton: „Als lid van de vrij
willige brandweer ben ik
getraind in reanimatie.
Maar dit was de eerste
keer in het echt, dat is
anders. Ik geloof dat ik
Huub zijn rib heb gebro
ken."
Huub: „Ja, maar daar
ben ik je dankbaar voor."
Ank: „Mijn dochter heeft
ons bij Hart4ALL aange
meld. We wilden zijn
hulpverleners, die in de
commotie plotseling
waren verdwenen, laten
weten dat het Huub goed
ging en hen bedanken."
Ton: „Ik was blij om te
horen dat hij er goed is
uitgekomen. We hebben
sindsdien nog diverse
keren contact gehad.
Het doet me goed hem
zo blakend van gezond
heid te zien."
Huub: „Ik voel me prima
en ga elke dag naar de
sportschool. We genie
ten van de mooie dingen
in het leven. Dat ik er
nog ben, dank ik aan Ton
en de andere hulpverle
ners."
Neder-
I landers
per dag
kampen
met een
hartstil
stand.
I Van wie
35 over
lijden. De helft heeft nooit
eerder hartklachten gehad.
Als het hart tot stilstand
komt, stokt de bloedsomloop
en krijgen de hersenen geen
zuurstof meer. Binnen 4 tot
6 minuten treedt onherstel
bare hersenschade op.
Gereanimeerd:
Ad van den Akker (55)
Door: Sandra Schoemans (29)
Waar: Sonseweg Best, II juni 2015
Wanneer: circa 18.30 uur
Ad: „Na het eten maakte ik met
mijn fietsmaatje Jan een rondje
door het Joe Mannbos. Volgens
Jan heb ik toen op het fietspad
langs de Sonseweg wat geroepen
en ben ik gevallen. Maar dat ben ik
allemaal kwijt."
Echtgenote Annelies (53): „Ik had
de koffie al opgezet, omdat ik hem
elk moment thuis verwachtte."
Sandra: „Mijn vriend en ik zouden
wandelen en trimmen in het Joe
Mannbos, toen we op het fietspad
een man zagen liggen. Iemand pro
beerde hem te reanimeren. Dat
gebeurde vrij stuntelig. Ik trapte op
de rem, vloog de auto uit, sprong
over een greppel, duwde iedereen
opzij en begon met de reanimatie."
Annelies: „Ik hoorde in het zieken
huis dat Ad was gereanimeerd door
een voorbijganger. Ik wilde graag
met haar in contact komen om haar
te bedanken en te horen wat er
precies was gebeurd. Gelukkig had
Ad dat Hart4ALL-bandje om."
Sandra: „Normaal ben ik een twij
felaar, maar er ging een knop om.
Als bedrijfshulpverlener wist ik wat
ik moest doen. Pas achteraf, toen
bi m
Sandra, Ad en Annelies voelen
zich voor altijd verbonden.
hij in de ambulance lag, trilde ik."
Ad: „Voor Annelies en de kinderen
was het erger dan voor mij. Ik
kwam pas bij in het ziekenhuis."
Sandra: „Het greep mij zo aan dat
het me tot op de dag van vandaag
bezighoudt. Ik wilde graag weten
hoe het was afgelopen. Na aanmel
ding op de website, kreeg ik een
warme bedankmail van Annelies.
Dat gaf me rust. Ik ben stiekem ook
trots op mezelf."
Ad: „Sandra was een onbekende
voor mij, maar nu hebben we een
bijzondere band die ons hele leven
zal blijven."
