4 I HAR
ZO DOEN
■MIJ
mm
Gezond blijven, opvoeden: we zijn er
elke dag mee bezig. Welke lessen
leerde u van het leven en zou u aan
anderen willen overdragen? Vandaag:
Marlou Pluymaekers (56) uil Kapelle.
Neem je verlangen
serieus
Samen schilderen
werkt verbindend
Bedenk wie op jou
zit te wachten
Ik wilde zo graag iets
anders dan de sfeer van
fanfare en carnaval. Maar
ik wist niet precies wat
mi
I aal de ander
aanschuiven
Kunst biedt een
reikende hand
TEKST JACOLINE VLAANDER FOTO'S MECHTELD JANSEN
„Ik groeide op in een mijnwerkers
familie in Limburg, in een dorp ten
noordoosten van Maastricht. In een
doodlopend straatje, waar ook mijn
familie woonde. Er zat een kruide
nier, een kapelletje en een kerkhof.
Aan het einde ervan begon het bos.
Als ik verdrietig of eenzaam was,
liep ik de huizen voorbij en ging in
de koele schemering tussen de
stammen met mijn rug tegen zo'n
brede bast zitten. Ik wilde zo graag
iets anders dan de sfeer van fanfare
en carnaval. Maar ik wist niet pre
cies wat. En niemand kon mij dat
bieden. Die gevoelens ontstonden
tijdens het optreden van Jasperina
de Jong; haar persoonlijke verhaal
en de liedjes Roll another one en
Dobbe, dobbe, dobbe. Net als Door
diepe dalen van Liesbeth List, dat
eveneens in mij verankerd is. De
oproep om te doen watje wilt,
woelde van alles in mij los. Ook
Karei Appel vond ik toen al fascine
rend. Hij zei: 'Ik rotzooi maar wat
an'. Daarmee bedoelde hij dat je je
verlangen serieus moet nemen. Dit
werden mijn ijkpunten. En de vorm
die ik uiteindelijk, jaren later en na
vele omzwervingen, voor mijzelf
vond? De kunstacademie."
„Als kunstenaar en docent beel
dende kunsten bied ik individuele-
en groepstrajecten waarin ik vol
wassenen en kinderen de wereld
van kleuren, lijnen en vormen bin
nenleid. Daarnaast werk ik bij
Kunsteducatie Walcheren. Ik
werkte op lagere scholen in het cul
tuuronderwijs, liet gedetineerden
portretten schilderen van zichzelf,
elkaar en hun geliefden, en bege
leidde cliënten van stichting Ar
duin. Al die ervaringen hebben mij
geleerd dat kunstzinnige vorming
inspireert. Samen schilderen werkt
verbindend, je hoeft eikaars achter
grond niet te delen en evenmin el-
kaars taal te spreken, om toch
saamhorigheid te beleven."
„Vorig jaar rondde ik de eenjarige
parttime opleiding Kunstenaar in
de Samenleving (KiS) in Tilburg af.
Wat moetje doen om als zelfstan
dig kunstenaar een bestaan op te
bouwen? Wie zit er op jou te wach
ten? Vind de goede match tussen
artistieke verbeeldingskracht,
maatschappelijk engagement en
cultureel ondernemerschap. Ont
wikkel een beroepspraktijk die aan
sluit op maatschappelijke
vraagstukken. Dus: waar daadwer
kelijk een markt voor is. Dat zette
me aan het denken. We worden te
genwoordig allemaal steeds ouder.
En er is veel eenzaamheid, ook bin
nen deze vergrijzende doelgroep.
Toen kreeg ik het idee van een
community art project: een Penny
wafelhuis in de Middelburgse wijk
Dauwendaele."
„De naam Pennywafelhuis staat
voor het beeld van de pennywafel;
dat langwerpige knapperige wafel
tje met chocoladecrème ertussen.
Je zou er de verschillende lagen
van de samenleving in kunnen
zien, die zo heel plezierig met el
kaar worden verbonden. Van het
koekje genietje bij de koffie, wan
neer je aan de keukentafel over het
leven praat. En dat laatste gebeurt
nu in de ruimte die Woongoed Mid
delburg ons tijdelijk, bij wijze van
leegstandsbeheer en totdat er een
nieuwe huurder is gevonden, in
bruikleen heeft gegeven. In het
Pennywafelhuis zijn creatieve en
kunstzinnige programma's en ont
staan spontane ontmoetingen tus
sen bewoners uit de wijk. Heel
laagdrempelig. Voordien leefde ie
dereen vrijwel onzichtbaar voor el
kaar in een flat. Nu wisselen zij
tijdens de gratis koffie of thee erva
ringen uit en krijgen de gelegen
heid - alleen al doordat zij elkaar
leren kennen - allerlei initiatieven
te ontplooien. Ik geloof heilig in die
mogelijkheden. Dat heb ik aan mijn
opvoeding te danken; een grote
warme familie, die volgens de zui
delijke tradities leefde. Altijd was
WIE?
ilW
er genoeg te eten, ook voor onvoor
ziene gasten. Dat iemand mag aan
schuiven, en dat de maaltijd dan
opeens verrassend anders is, heb ik
van thuis meegekregen."
„Rond mijn 25ste levensjaar ver
huisde ik vanwege het werk van
mijn partner naar Hansweert in
Zeeland. Omdat ik ben opgevoed
vanuit het idee dat kunst vooral fi
nanciële onzekerheid met zich mee
brengt, was ik toen nog
secretaresse. Bij het GAK in Goes
kon ik aan de slag. Maar het was
mijn wereld niet. Ik voelde me an
ders dan mijn collega's, had weinig
aansluiting en voelde me eenzaam.
In die jaren tekende ik veel voor
mijzelf. Die tekeningen heb ik nog.
En dan zie je hoe kunst een rei
kende hand kan bieden. Het waren
altijd kleine verwonderde kinderen
aan de horizon die worden over
schaduwd door een volwassene die
meer dan het halve papier in beslag
nam. In die kinderen herkende ik
mijzelf, de koppigheid van het
rondkijken, mij afvragen of dit het
nou was, het leven volgens de re
gels en wetten van de maatschap
pij, daar langs het Kanaal door
Zuid-Beveland. Het kon toch ook
anders? Ik wilde eropuit. Een reis
met een vriendin naar Barcelona
betekende een doorbraak. Van
Pablo Picasso en Antoni Gaudi ge-
dinsdag 8 maart 2016
'Iedereen
wil ertoe
doen'
44
Marlou Pluymaekers
(56) is kunstenaar en
heeft een eigen bedrijf,
Pluym Kleur in Kapelle.
Ze is ook docent beeldende
kunst en inspirator van
sociaal artistieke
projecten.
