Ineêns waere me ons oöd kwiet
In liefdevolle herinnering
ZEELAND 13
Zij was echt een vaderskindje, zegt
Sylvia Cosijn. Hij was haar held. Ze is 'm
dankbaar en mist hem nog iedere dag.
Het is drie jaar gele
den dat hij stierf,
maar nog steeds als
er een kraan lekt of
de vaatwasser kuren
vertoont, grijpt zij
naar haar telefoon om hem te bellen,
vertelt Sylvia Cosijn (41). „Ik zie mij
zelf die beweging maken. Het is een
reflex. Ik was er zo aan gewend dat
hij in mijn leven is. Hij vertelde vaak
stoere verhalen over vroeger; over
zijn Harley Davidson, auto's, vrien
den. En over het plezier met mijn
moeder met wie hij vanaf zijn 25e sa
menleefde." Ook was hij haar steun
en toeverlaat: „Altijd kon ik hem vra
gen hoe iets moest. Voor hem was
het geen enkele moeite om dat te ko
men uitvoeren."
Sleutelen aan auto's, campers, elec-
tronica, huishoudelijke apparatuur;
met impulsieve hartelijkheid helpt
Adri Cosijn iedereen. Ook op eigen
initiatief: „Toen ik net op mijzelf
woonde, liep hij de deur plat. En in
de jaren dat ik een kinderkledingwin
kel had in Vlissingen, werd ik wei
eens gebeld door een van de mede
werkers: Je vader staat hier. Het is
hartstikke druk. En hij repareert een
slot!"
Ook wanneer zij allang met haar
partner en hun drie kinderen in
Oost-Souburg woont, struint hij ge
woon binnen. 'Hee!' riep hij dan in
de deuropening. „Als ik moe was of
net onder de douche vandaan kwam
en 'Nu even niet, pap' zei, werd hij
mopperig. Eigenlijk vond hij dat wij
hem zijn gang moesten laten gaan."
Zij had een hechte band met haar
vader. Maar innige omhelzingen en
diepgaande gesprekken zijn niet aan
hem besteed: „Zijn betrokkenheid en
genegenheid toonde hij met prakti
sche oplossingen." Zij herinnert zich
hoe trots zij als klein meisje was toen
hij, nadat hij kraanmachinist was ge
weest, zijn loopbaan vervolgt als on
derhoudsmonteur bij de gemeente
Vlissingen: „Hij werd ook verant
woordelijk voor de vlagvoering op
het stadhuis. Met nationale feestda
gen mocht ik met hem mee. Dan
hees hij de driekleur, al of niet met
wimpel. En alle mensen keken!"
Adri Cosijn geniet van het leven.
En van winkelen in Rotterdam. Ook
van Albert Heijn XL of Blokker in
Vlissingen, waar hij, eenmaal in de
VUT, met zijn handen in zijn zakken,
en vroeger met een plakkend shagje
tussen zijn lippen, rondbanjert en
met bekenden een praatje maakt.
„Verder gebruikte hij aparte uitdruk
kingen voor sommige voorwerpen.
Een zaklamp noemde hij een batterij
tje. Elke keer als ik mijzelf ergens
moet bijlichten, hoor ik hem dat zeg
gen."
Als in 2010 prostaatkanker wordt
geconstateerd, stelt hij de behande
ling uit. Op haar aandringen laat hij
zich een paar maanden later toch be
stralen. En hoewel de kanker aanvan
kelijk verdwenen is, blijft hij moe en
kwakkelen.
In juli 2012 keert zij, zwanger van
de vierde, van haar gezinsvakantie te
rug uit Italië, en treft haar vader in
bed. Vermagerd en grauw. „Hij had
twee weken niet gegeten en plaste
bloed. 'Het is niet veel meer,' zei hij."
Drie weken ligt hij in het ADRZ in
Goes, met uitzaaiingen in zijn lever,
maag en botten. Wanneer hij naar
huis kan, krijgt hij morfmepleisters
mee. „Hijzelf dacht toen dat hij weer
beter werd. Maar langer dan eenen
twintig dagen zou het niet meer du
ren. Mijn moeder heeft hem tot het
einde toe verpleegd."
Hij komt op een speciaal bed in de
woonkamer terecht, wat hij verschrik
kelijk vindt. „Hij wilde niet zo te kijk
liggen terwijl de kanker hem opvrat.
Hij had armen als stokjes. Een groot
gezwel in zijn zij. En de nachten
vond hij naar. Dan lag hij maar naar
het plafond te staren en soms te hui
len van de pijn. Van de morfine ging
hij hallucineren. 'Sylvia, pas op voor
die slangen!', zei hij angstig."
De rollen draaiden om. Hij die al
tijd voor haar klaarstond, lag weer
loos in de kussens. „En ik liet hem
drinken met een rietje, kuste en
streelde hem en vertelde hoeveel ik
van hem hield, dat hij zo'n goede va
der was. 'Als ik jullie kindje nog
maar kan zien!', zei hij dan."
Op zijn laatste avond is zij bij
hem, samen met haar moeder en
haar partner. „Ik had weer de hele
dag naast zijn bed gezeten. Af en toe
keek hij mij met betraande ogen aan,
en zei: 'Ik heb een goed leven gehad,
Sylvia.' Op een gegeven moment had
hij zin in ijs. Dat zijn we nog gaan ha
len. Ik voerde hem een paar hapjes.
Adri Cosijn
En toen hij moe werd, dronken wij
thee in de zithoek terwijl we een afle
vering volgden van Goede Tijden,
Slechte Tijden. Vanuit zijn bed lag hij
naar ons te kijken. En opeens was hij
er niet meer."
Vier maanden later, tijdens de be
valling van haar zoon, voelt zij haar
vader om zich heen. Soms ziet zij
hem nog wel eens lopen. Zijn eigen
schappen herkent zij in haarzelf en
in haar kinderen; de lach van de jong
ste lijkt sprekend op de zijne. „Het is
nog steeds alsof hij zo kan binnen
stappen", zegt ze. „Dan verwacht ik
dat de deur opengaat en ik zijn stem
hoor in de gang."
Streektaal
"X ie doe toch wat bie de PZC?',
1 vroeg iemand me een paer we-
I ken gelee. Ik zette een gezicht
asof ik nog meegedaen ao mee
't proberen de baene van hoofdre
dacteur te kriehen, mè meldde ver
volgens da mien inbrieng in 't
geheêl minder dan minimaal was.
Dat weerieuw de vraehensteller
d'r nie van te opperen, da'k di wè
eêl wat mee verdiende. En ik voel
de op m'n beurte wi de behoefte
om te reageren en mee te dêlen,
da me misschien wè meer zouwe
mohe verdiene dan da me kriehe,
mè da me d'r echt nie rieke van
hore bin...! Op de eên of andere
manier docht de vraehensteller
toch, da'k wè een bepaelde in
vloed op het beleid kon uutoefe-
ne, wan ie begon noe over de kwa
liteit van de krante. Of ik er vó
wou zurge, dat er wi nietjes in de
krante kwaeme. Dan kon 'n die
krante makkelijkerverdêle' as 'n
koffie droenk mee z'n vrouwe.
Verder vond 'n wè, dat er vee te le
zen viel in de PZC en dat 'n zelfs
de twide krante die d'n las, ao op-
gezeid! Ie begreep wè, dat het nie
aol Zeêuwse pennen waere, die de
PZC vuile!
De krante van papier maekt na
tuurlijk zwaere tieden mee. Vee
mensen leze d'r gewoon hin mi of
oogstens digitaal op uldere laptop.
Dan vroeger, toen las iedereên
een dagblad a was 't soms mee ver-
scheiene andere saemen. M'n moe
der las 'n in d'r anleunweuning
mee z'n vuven. Ulder énige pro
bleem was dat er wè es êèn 's
ochens weg moest....! Dan waere
ze een bitje van slag!
De leste vraehe hieng over on
ze rubriek, over streektaal. Wirom
waere onze foto's bie 't geschre
vene noe sinds een paer maenden
weg? Een eêl goeie vraehe! Vó
mien was en is dat ook een raed-
sel. Een klein jaer stoeng onze
'kop' bie ons 'stikje' streektaal, mè
ineêns waere me ons oöd kwiet.
Wirom dan toch? Natuurlijk mis
se me de uutstraeling van de dae-
gelijkse columnisten, die wè d'r
'oód' ieuwe. Nie die rondborstig
heid, die hröte kop aer, die antrek-
kelijke, jeugdige, moederlijke of
diepzinnige blik van die luiDie
zurge iedere dag vó een frisse blik
op bladzij tweê..! Eên ei t'r zelfs
een artikel gewijd an z'n oód...!!
Bie ons is 't beste d'r af, dat weet
ik ook wè! Mè toch.
Naevraeg leerde me dat ook dit
onder de noemer van 'beleid' valt.
Ik snappe dat. Zóas het dialect
langzaemerand verdwient uut het
daegelijks leven, zó verdwiene
ons ook in de nevel van de tied. Ik
ebbe gevrohe om in ieder geval
een klein rond fotootje te plaet-
sen, zóas t'r zóvee stae in de kran
te patriespoortjes noeme ze die),
mè 'het beleid' ei dat ook afge
keurd!
Gelukkig ei ieder naedeêl z'n
voordeêl. Vó mensen die 'koppen'
uut de krante spaere, bin de foto's
van ons zodoende vee waerd hore!
Me kunne alleên nog zeie, da me
'gelukkig de foto's nog ebbe' mè,
dienkend an ons dialect èn an ons
eihen herinner ik me nog dat
ouwe soldateliedje uut Amerika,
wi ze zoenge: 'Old soldiers never
die, they just fade away' Vrie
vertaald is dat: 'Ouwe dialecten
(en schrievers d'r in) sterve nooit
uut, ze verbleke langzaem! Ik
ope.... eêl langzaem!
Ik ouwe nog oop, want onze
nieuwe hoofdredacteur liet in de
ze krante optekene: 'De PZC kent
nu vele gezichten...!'
ZATERDAG 5 MAART 2016
'Hij hees de stadhuisvlag'
In deze rubriek praten mensen over verlies,
rouw en hoe het leven verder gaat.
door Jacoline Vlaander
Adri Cosijn in 2011.
29 oktober 1933-
3 september 2012
(op de foto drie jaar oud)
Hebt u ook mooie herinneringen aan een
dierbare, die is overleden? En is er een da
tum die daarom speciaal voor u is?
U kunt uw verhaal doen in onze rubriek
'In liefdevolle herinnering'. U kunt contact
opnemen met Ab van der Sluis:
0118-434003, chefnieuws@pzc.nl
door Frans van der Heijde
Beluister de gesproken rubriek op
www.pzc.nl/streektaal
