Die stak z'n vier pootjes in de lucht
In liefdevolle herinnering
ZEELAND 13
De bijzondere vriendschap tussen Marjo,
John en Patrik mocht maar twee jaar
duren, maar veranderde hun leven.
arjo de Boevere
(54) en haar part
ner John Smael
(55) uit Westdorpe
leerden Patrik
Doolaege pas echt
kennen na het overlijden van diens
vrouw, Anjes. Zij overleed als jonge
vijftiger twee jaar geleden na slechts
een enkele weken durend ziekbed.
Drie weken na Anjes' dood zag John,
in heel Zeeuws-Vlaanderen bekend
als 'Mister Koesterpas', Patrik in het
ziekenhuis. „Hij zat er duidelijk erg
doorheen, hij miste Anjes, de liefde
van zijn leven. Ik stelde hem voor
vrijwilliger te worden bij de Koester-
challenge (na intensieve training de
Alpe d'Huez te voet of op de fiets
slechten). Ik stelde wel als voorwaar
de dat hij met me moest gaan wande
len. Ook vrijwilligers van Koesterchal-
lenge moeten fit zijn, en bovenal, Pat
rik was er mee van huis."
Patrik gaat trouw mee wandelen
met John. Ze lopen vier, vijf keer per
week dezelfde route door de polders
rond Westdorpe. Vaak komen ze
geen mens tegen. Het voelt als hun
privéroute. Ze wandelen vroeg in de
avond en daarna blijft Patrik vaak
eten. Want „waar twee eten, kunnen
ook drie eten." Ze moesten er wel
hun menu voor aanpassen, want Pat
rik lust niet zoveel. Aardappelen,
groente en vlees zijn favoriet. Bloem
kool stond bovenaan. Spaghetti vond
hij elders nog 'wel lekker', maar die
van John niet zo. De quinoa-schotel
die hem eens werd voorgezet, deed
hij af als 'vogelvoer'. Marjo: „Terwijl
in zijn baan bij Van de Bilt Zaden en
Vlas er tig kilo's quinoa door zijn han
den zijn gegaan." Op woensdag at Pat
rik altijd bij zijn moeder. Vaste prik:
friet met een frikandel en stoverij.
In 2014 gaat Patrik mee naar de Al
pe d'Huez. Hij ziet daar voor het
eerst in zijn leven een berg 'in het
echt' in plaats van op de tv. John:
„Patrik was een man met weinig be
hoeftes. Praatte weinig, luisterde
veel. Dronk niet, rookte niet. Zijn we
reldje was klein: hij genoot van zijn
gezin, zijn motor, vierde vakantie
rond zijn eigen huis." Patrik keek dan
ook met vreemde ogen naar Marjo en
John, waarbij de traditionele rollen
grotendeels zijn omgedraaid. Zo is ko
ken de taak van John en moet er in
huis geklust, dan doet Marjo dat.
Voor Anjes haalt Patrik de top van
de Alpe. Het was een emotionele
reis. Hoe verschrikkelijk de dood van
Anjes voor Patrik ook is, zijn wereld
wordt er wel groter van. Marjo: „Er
ging letterlijk een wereld voor hem
open." In januari 2015 vertrekt Patrik
voor een maand met een vriend naar
Thailand. Ze eten er elke dag friet
met biefstuk, want tja, rijst is voor
Patrik maar vogelvoer.
John en Patrik blijven samen wan
delen, als voorbereiding op de be
klimming van de Alpe in 2015. Patrik
krijgt dan last van zijn oog. „Ik zal
wel een andere bril moeten", zei hij
daarover. Maar het blijkt goed mis. In
juli 2015 wordt bij hem een zeer agres
sief oogmelanoom geconstateerd. Bin
nen twee weken moet zijn oog eruit.
Marjo: „Hij was er best laconiek over.
Met één oog kun je ook kijken, zei
hij. Maar de prothese moest ik maar
schoonmaken, want dat vond hij
niks."
Patrik had echt gouden handjes,
kon alles maken. Samen met Marjo
(en morele steun van John) bouwt
Patrik in de tuin van zijn vrienden
een prachtige tuinkamer. Het levert
hem de bijnaam 'klauterkabouter' op,
omdat hij geregeld in de nok zit.
Als uitzaaiingen in de lever wor
den gevonden, worden de vooruit
zichten grim. Enkel experimentele
imuuntherapie blijft over maar die
haalt niks uit. De wandelingen met
John worden steeds korter, de ge
sprekken intenser. Over de dood, spi-
ritualiteit, losse eindjes. Patrik wordt
op het eind van zijn leven moediger
en mondiger. Net zoals Anjes, kiest
Patrik voor een zelfgeregisseerde
dood. Hij wil niemand tot last zijn.
Bij de begrafenisondernemer bedingt
hij kwantumkorting. Marjo: „Galgen
humor had hij."
De datum voor de euthanasie en
de crematie kiest hij zelf, maar het
wordt een week eerder. Op 10 decem
ber 2015 verzamelen familie en vrien
den zich bij Patrik. Ze eten, op ver
zoek van Patrik, friet, frikandel en sto
verij.
John: „Hij heeft die avond gevre
ten als een beer." Na zijn 'laatste
avondmaal' neemt Patrik het woord:
„Ik ga mijn goeie goed aantrekken en
leg zo even een fleecedekentje op de
bank, dan kun je me gemakkelijk de
kist intrekken." Patrik, praktisch tot
het eind.
Patrik houdt vervolgens audiëntie.
John houdt zijn hand vast. Tegen Mar
jo zegt hij: „Ik had nog wel tien tuin
huizen met je willen bouwen." Zijn
Patrik
Doolaege
eigen moeder wordt gewaarschuwd
toch zeker de eerste twee jaar niet
haar gezicht in de hemel te laten
zien: „Want ik wil nog even fijn rom
melen met Anjes." Op de lijkwagen
prijken geen zwarte wimpels, maar
Koesterpas-vlaggetjes. Op de kist
geen bloemen, maar een krans van
vlas en er zijn geen strooibloemen,
maar er is lijnzaad. Zo wilde Patrick
dat. Hij werd 54.
Marjo en John missen hun beste
vriend, die in zo'n korte tijd zoveel
voor hen was gaan betekenen,
enorm. John wandelt nog steeds. Al
leen. Een loopmaatje wil hij niet.
Wel dat 'hun' route de officiële naam
'het Patrik Doolaegepad' krijgt.
Streektaal
Die katte is zeker van
joe?" vraogt een vrou
we die ielke dag mee
d'r man een flienke
ronde gaot wandelen. En ze wiest
op een kaoter die lekker bie m'n
schuurtje in de zonne ligt. 'Alf
slaopend en languut mee z'n rug-
ge tegen de schuurdeure. Zö noe
en dan doet ie even z'n óógen 'alf
open. Mêêr bewegieng zit 'r nie
in die katte. Alli, vanmiddag toch
nie.
'k Dochten vanmorgen, mee da
schööne weer gaon 'k den 'of nog
's een bitje an de kant doen. De
spruuten d'r uut en nog wat peet
jes die ook wel in de groene con
tainer kunnen. Wat vuulte van
tussen de frènze kappen en dat
kleine goudsblommetje verplan
ten. Da stoeng warempel al een 'n
paor weken geleejen schööne te
bloeien tegen m'n ouwe troenke.
Jao, natuurlijk an de zonnekant.
En mee die kouwe van fleede
weeke, docht ik nog: Die gaot 't
nie overleeven. Mao jao 'öör, die
bleef mao bloejen. Toen docht ik:
ik gaon joe 'n schöön plekje ge
ven in den blommen'of. Dao
staon al een dag of tiene m'n paos
lelies te bloeien. Jao, bloeien, da's
wel vee gezeid 'öör. Nie zö proen-
kerig as mee Paosen natuurlijk.
Mao toch ee, 'êêl verzichtig. Nog
wat dichte bie de grond. En as t 'r
een bitje wind staot, dan knikken
ze van jao. En op den 'oek van 't
'uus, wao de wind een bitje
draoit, dao draoien ze op de wind
mee. Schööne om te zien joen-
gen. Dan draoien ze mee udder
kopjes as 'n lepel in m'n kokende
'aovermoutpap. Dao moen 'k ook
altied in bluuven roeren, anders
gaot ze anzitten, smaokt die d'r
nao en is de pap voo de katte.
Binst an 'k dan in den 'of bezig
bin, komen dees en geene langst
en maoken even een praotje.
Meestal over 't weer en soms ge
ven ze m'n ook nog wel 's een
gööie raod. „Dat moe je zö en zö
doen," of „da kan je beter laoter,
want dat 'aol niks uut." Of ze kie
ken 's nao m'n kapper en zeggen:
„Die staot zeker ook niet al te
schérp, Rinus?" En noe dus over
die katte, over Spokie, want zö is
z'n naome. Spokie, omdat ie over
al loopt rond te spoken in de
buurte. „Jao, bie ons komt ie ook
nogal 's verbie," zegt de buurvrou-
we. „Wel 'n paor kêêr op 'n dag.
Nêê, last dat kunnen me nie zeg
gen. Die lööpt langs de kant van
den slööte," gaot de buurvrouwe
vérder. De buurman, die nie zö
vee van zeggen is, neemt 't ge
sprek dan over. „Mêêstal gaot ie
dan 'n endje vérder schiiten. En
as tie dan even even laoter terug
komt, dan dienken me: „Ouw, die
's wee nao de wc gewist." En mee
'n lachje om udder mond stappen
ze deu, de polder in. „Kiek,"
dienk 'k„die gaon udder rondje
wee doen. En Spokie? Die rekt z'n
eigen nog 's uutdraoit z'n eigen
op z'n rik en steekt z'n vier
pootjes in de lucht. Om ook
Goeien Dag te zeggen. Mao dat
zaogen de buurtjes nie, want ze
waoren net de 'oek van de straote
om.
ZATERDAG 20 FEBRUARI 2016
Toen nam hij
In deze rubriek praten mensen over verlies,
rouw en hoe het leven verder gaat.
het woord
door Sheila van Doorsselaer
Patrik deed in maart vorig jaar mee aan de Ziekenhuisloop die ook door de nog niet officieel geopende Sluis
kiltunnel voert. Een bijzondere ervaring voor alle wandelaars en zeker ook voor Patrik.
22 januari 1961 -
10 december 2015
Hebt u ook mooie herinneringen aan
een dierbare, die is overleden? En is er
een datum die daarom speciaal voor u is?
U kunt uw verhaal doen in onze rubriek
'In liefdevolle herinnering'. U kunt con
tact opnemen met Ab van der Sluis:
0118-434003, chefnieuws@pzc.nl
door Rinus Willemsen
Beluister de gesproken rubriek op
www.pzc.nl/streektaal
