Fotojournaliste reist van het ene oorlogsgebied naar het andere om de gruwelijke
Lynsey Addario (42) leidt zo'n bijzonder leven dat Steven Spielberg
er een film van maakt. De Amerikaanse fotojournalist werkt al vijftien
jaar op het snijvlak van leven en dood. Aan het oorlogsfront. „Mijn
foto's zijn verhalen waarvoor de wereld de ogen niet mag sluiten." 41/
16 NIEUWS
Ze vliegt de wereld over,
van de ene brandhaard
naar de andere. Vorige
week zat ze nog in
Irak. Volgende week
loopt ze met haar ca
mera rond in Zuid-Su-
dan. „Daar wil ik per se elk jaar naar
toe. Er woedt daar een vergeten oorlog
en die moet in het nieuws blijven.
Oorlog kan vervelen. Of mensen wil
len het gewoon niet zien. Maar daar
laat ik me niet door afschrikken. Dat
motiveert me juist", zegt Lynsey Ad
dario. Ze schreef een boek over haar
werk, Dit is wat ik doe.
Addario is een vrouw met een mis
sie. Aan het front of in een comforta
bele leunstoel in een Amsterdams ho
tel, ze straalt een enorme kracht uit.
Een nog geen t meter 70 groot een-
mansleger. Avontuurlijk, nieuwsgierig
en gedreven tot in het kwadraat. „Als
iets me boeit, stort ik me daar vol pas
sie op. Als fotojournalist - ik noem me
geen oorlogsfotografe want ik doe
meer dan dat - moet je ook sterk gelo
ven in jezelf, in je werk."
„De opofferingen zijn enorm. Veel
mensen denken dat ik een leven vol
glamour lijdt, maar dat is niet zo. Inte
gendeel. Het is een gevaarlijk be
staan."
Bij een zwaar ongeluk in Pakistan
raakt zij gewond. Haar chauffeur, Ra-
za, komt om het leven. In Afghanistan
werkt zij onder het ratelend ritme van
geweervuur, zij staat een stervende
Amerikaanse soldaat bij tijdens een in
val van de Taliban. „Ik ben ook twee
keer ontvoerd. De laatste keer in Libië,
in 20ti. Dat had slecht kunnen aflo
pen", zegt Addario. Twee collega's, goe
de vrienden, hebben minder geluk.
Tim Hetherington en Chris Hondros
laten er wel het leven.
„Het is ook een eenzaam bestaan.
Het is moeilijk om relaties te onder
houden als je zo vaak op reis bent. Je
mist de mensen van wie je houdt, je
mist bijzondere gebeurtenissen in een
leven. Een bruiloft, de geboorte van
een kind", zegt de Amerikaanse op
zachte toon. Ze wordt even broos.
„Daar staat tegenover dat ik op reis
vaak wordt uitgenodigd om intieme
momenten van anderen mee te ma
ken. In vreemde landen voel ik me
soms erg welkom. Dat verzacht de
pijn. Bovendien ben ik een positiefin-
gesteld mens."
'Het is
ook een
eenzaam
bestaan als
je zo vaak
op reis bent.
Je mist de
mensen
van wie je
houdt'
In 2001, na de waanzin van de aansla
gen in New York en Washington, pakt
Addario voor het eerst de camera op,
om hem nooit meer los te laten. Als ze
de 30 gepasseerd is, zeggen vrienden
'hou op met werken in oorlogsgebie
den en word zwanger'. Zij trouwt wel,
met Paul, journalist bij Reuters, ook al
weet hij dat zij bijna nooit thuis is. Pas
na de ontvoering in Libië wordt de
kinderwens van Paul ook haar wens.
Een zwangerschapstest levert snel het
bewijs. „Nou, je hebt je zin", zei ik.
„Het voelt alsof mijn leven voorbij is."
Ze wil het tegendeel bewijzen en
stort zich op haar werk. Als ze meer
dan zes maanden zwanger is, holt ze
nog door de chaos in Gaza. „Ik was
bang mijn identiteit te verliezen, bang
voor mijn leven na de geboorte van
mijn kind en ik had daar maar één ant
woord op: werk. Veel werk. Ik ben ge-
'Leed motiveert me'
f
door Hans van Zon
Daar betaal je wel een flinke prijs voor.
