Je ei ier niks te zoeken.
In liefdevolle herinnering
ZEELAND 13
Fervent schaatser, docent maar vooral
een gezinsman. Henk Kasper blijft
verankerd in het hart van zijn gezin.
Foto's waarop Henk niet
lacht? Nee, die kan Ellie
Kasper zo gauw niet vin
den. „Hij lachte eigenlijk
altijd."
Die gulle lach van
Henk staat voor eeuwig in haar herin
nering gegrift. Grinnikend op het ijs,
fietsend, relaxed op vakantie, la
chend de marathon lopend, in de
tuin; zijn pretogen toveren een glim
lach op het gezicht van Ellie als ze de
foto's van haar geliefde bekijkt.
Henk overleed op to februari 2014
aan darmkanker. Hij werd slechts 55
jaar oud. Ellie: „Hij heeft zijn leven
volop geleefd. Heel veel gedaan. Hij
zei vroeger 'ik word vast niet oud',
omdat zijn vader heel jong overleed.
Henk was pas tien. Dus wilde hij al
les uit zijn leven halen. Niet wach
ten. Hij was een echte levensgenieter.
Deed zijn dingen met passie, vol over
gave. Schaatsen, marathonlopen, fiet
sen, lesgeven. Maar bij alles wat hij
deed, stond zijn gezin voorop. Onze
kinderen Benthe en Joeri waren zijn
alles. Daar deed hij ook alles voor."
Henk en Ellie komen beiden uit
Den Haag. Voor zijn werk bij de PTT
verhuisde het stel begin jaren tachtig
naar Zeeland. Maar de PTT bleek niet
Henks levensdoel. Na een lerarenop
leiding elektrotechniek kwam hij in
het onderwijs terecht. Op het Ostrea
Lyceum in Goes vond hij z'n plek, ver
telt Ellie. „Hij voelde zich daar thuis.
Zijn leerlingen waren gek met hem.
Hij was een gepassioneerd docent,
maar had ook humor." Glimlachend:
„Henk had een zware stem, dat werk
te ook altijd wel."
Schaatsen loopt als een rode draad
door zijn leven. „Als klein jongetje be
gon hij. Op van die onderbinders.
Voor school het ijs op en na school
weer, tot het donker werd. Hij is in
Den Haag op de ijsclub gegaan en
daar ontwikkelde hij zich verder. Op
goeie schaatsen. Hij deelde die passie
met Benthe. Joeri vond schaatsen ook
leuk, maar zijn hart lag bij het wiel
rennen. Dat heeft hij ook veel met
Henk gedaan."
De tocht der tochten was natuur
lijk ook de droom van Henk. Hij reed
'm drie keer; in 1985,1986 en 1997. In
zijn boek 'De mooiste en zwaarste
tocht van zijn leven' uit 2013 verhaalt
hij daar onder meer over. Zijn ultie
me 'tocht' was die samen met doch
ter Benthe in 2012 vertelt Ellie.
„Henk was toen al lange tijd ziek. Ze
hebben samen de route gereden. In
hun eigen tempo. Hij had die och
tend een PET-scan gehad in het zie
kenhuis in Breda en vandaar uit zijn
ze naar Friesland gegaan. Om twee
uur waren ze in Leeuwarden."
In het boek vertelt Henk niet al
leen over zijn gevarieerde sportieve
leven als schaatsen, wielrenner en
(tri) atleet. Hij liep zeven Kustmara-
thons. Maar ook over zijn strijd tegen
kanker, zijn laatste 'tegenstander'. El
lie: „Hij zag het ook als tegenstander.
Iets dat hij moest bevechten. Moest
overleven. 'Als ik me rot voel, voelt
de kanker zich ook rot' zei hij. Hij
vond veel steun in Lance Armstrongs
strijd tegen de ziekte."
Hij wilde met het boek ook iets na
laten. Voor ons, maar ook voor zijn
kleinkinderen. Hij omschreef zich
zelf als 'gekke opa'."
Even valt Ellie stil. „Hij heeft geen
kleinkinderen gekregen. Joeri's
vrouw is nu in verwachting. Zij krij
gen hun eerste kindje. Henk zou dat
zo geweldig vinden. Gelukkig kun
nen we straks veel over 'gekke opa'
vertellen. Alle verhalen, herinnerin
gen, zijn grapjes, de foto's... We heb
ben familie en vrienden voor de be
grafenis gevraagd hun herinneringen
aan Henk met ons te delen. Om een
herinneringsboek van te maken."
„Ik merk dat ik nu veel meer praat.
Henk was altijd de prater. Hij was zo
enthousiast. Impulsief ook. Als we er
gens op vakantie waren en hij zag
een mooie plek, wilde hij er gelijk
gaan wonen. Ik luisterde meer. Ik heb
nu ook de behoeft om meer te pra
ten. Over de dingen van de dag, over
Henk. De kinderen."
'Het leven wordt niet in tijd gemeten,
maar in adembenemende momenten',
schreef Henk in zijn boek. Ellie: „Hij
werd wat filosofischer op het laatst.
Wilde van alles regelen en vastleg
gen. Hij heeft zelfs het draaiboek
voor zijn begrafenis geschreven. We
zijn ook samen naar de begrafenison
dernemer gegaan."
„De tekst op de steen mocht ik
schrijven: 'Finish gehaald. Ik heb van
het leven genoten' staat er in de steen."
„Vorig jaar hielden we op zijn
sterfdag een schaatsavond voor fami
lie en vrienden bij zijn schaatsclub in
Breda. Omdat Henk altijd begaan
Henk Kasper
01-08-1958
10-02-2014
was met anderen, veel voor goede
doelen deed, is er die avond geld voor
bijeengebracht. We hebben voor de
herdenkingsdienst en begrafenis ook
gevraagd om giften voor het goede
doel, in plaats van bloemen. Die doe
len zijn weeshuizen op Sri Lanka en
Still Kids (kindertehuizen Kenia). Hij
heeft altijd een zwak gehad voor kin
deren en jongeren, daar sluiten die
projecten mooi op aan. Op zijn ver
jaardag willen we ieder jaar een fami
liedag houden. Dit jaar met een klei
ne gedenkdag voor de kinderen met
partner en Henks moeder."
„Ik moet verder met mijn leven.
Maar Henk blijft altijd in mijn hart."
Streektaal
Ze ebbe mien as kind a eêl
vroeg op m'n arte ge
drukt, da het verbluuf in
een café nie deugde. Di
kwaeme alleên mensen, die te vee
droenke, een duvels spil, kaarten,
speelde om geld en vloekte. Kort
om; het waere plekken van ver
derf, wi ik me vère van moest
ouwe.
Ik wete ook nog goed, da'k as
kind éên keer zwaer in de fout bin
gehae en het café in Béékerke bin-
nengelope bin, wetend,da'k op 't
verkeerde pad was.Een boer,
wi ik aerepels bie raepte, schepte
behoorlijk op over z'n biljartkwali
teiten en zei, da'k op vriedagaeven
mè es moest komme kieken nè
z'n acties. Mee de smoes tuus da'k
nog "even weg" moest, bin'k, zeer
aerzelend, het rokerige "Sodom en
Gomorra" binnengestapt. Ze keke
raar op, toen ze mien, joen van
veertienewat onwennig nè een
taefeltje zaehe hae om stilletjes de
biljartkunsten van m'n tiedelijke
wergever te hae bekieken. Ik voel
de ogen zeie, da'k ier nie tuus oor-
de..! Wat of ik wou drienke, wier
me drek gevrohe. Ik wier eêl rood
en zei da ik nè 't biljarten kwam
kieke. "In een café drink je wat!",
was de énige reactie van de ca
fé-baas. "En anders.Ik ao 't nie
mi, mè wier gered deu een andere
biljarter die het deu ao en zei:
"Geef die joen wat van mien!" 't
Wier m'n redding, mè ik voelde
m'n eihen stik opgelaete en docht
dat het m'n straf was vö 't binnen
dringen in een wereld wi je nie
moest verbluve en nie oorde te we
zen. Langzaem ebb'ik m'n sinas
uutgedroenke, mè ik kon nie zeie,
da'k wat opgestoken ao van de bil
jartkunsten van m'n "aere-
pel-baas". Geruusloós en mee een
gevoel van opluchting ebb'ik een
stuitje laeter de café-deure achter
me dicht getrokke. Vö mien voor
lopig hin kroeg mi...!
Mensen, ik docht ineêns wi an
die "jeugdzonde" toen ik een
week of wat gelee op een deu de
weeksen aeven de deure van het
plaetselijk café van "Melismos
kou" open dee omdat ik di
onderdeêl was van de jaerlijkse bil
jartontmoeting van de Meliskerk-
se soos en de biljartclub van 't
durp. Eêl even kreeg ik nog dat
"di-oor-jie-nie-gevoel", mè 'k
moe zeie da'k het snel kwiet was.
Ik waande m'n eihen in een hröte
uuskaemer, 't biljart in 't felle
licht, 't Leek op een versite, mee
koffie, gebak en hapjes. Onze te
genstanders ore, dienk ik, over
twintig of meer jaeren ook lid van
de soos! Noe bin ze nog nie tevree
mee "drie punten achter mekao-
re", ze dienke in "tiene en meer".
Wat plaegerig melde ze da'k een
serie van "éên" ebbe! Gelukkig
spele me aol op ons eihen niveau.
Di zitte ook vrouwen, mè die la-
che je gewoon toe (neem ik an.
en ze verzurge, saemen mee de
kastelein, vroeger een tengere,
snelle voetballer bie de
Meêuwen..., de consumpties. Het
énige wat me nog an ouwe tieden
doe herinnere, is de muziek. "You
walk like an angel, talk like an an
gel.." Tevergeefs probeer ik te bil
jarten "like an angel", mè zie een
vroegere Meêuwen-spits het
meêste score, a is 'n nie tevree
over z'n prestatie. Goeie instellin-
g.,!As ik, nae elf uren, de deure
wi achter me dicht trekke, bin'k
ervan overtuugd, da'k m'n café-fo
bie vögoed kwiet bin! En da's een
nuchtere constatering. O ja,
ze liete ons ook nog winne...!
ZATERDAG 6 FEBRUARI 2016
Henks lach was zo warm
In deze rubriek praten mensen over verlies,
rouw en hoe het leven verder gaat.
door Annemarie Zevenbergen
Henk Kasper loopt de Kustmarathon, waaraan hij zeven keer meedeed.
Hebt u ook mooie herinneringen aan
een dierbare, die is overleden? En is er
een datum die daarom speciaal voor u is?
U kunt uw verhaal doen in onze rubriek
'In liefdevolle herinnering'. U kunt con
tact opnemen met Ab van der Sluis:
0118-434003, chefnieuws@pzc.nl
door Frans van der Heijde
Beluister de gesproken rubriek op
www.pzc.nl/streektaal
