i3E
Barre Verkerke, decoratieschilder
12 PORTRET
Jonge ambachtslieden. Ze lijken
op te raken. Meesterschilder Barre
Verkerke (32) geeft daarom zijn
kennis door.
ven van Justitie heeft uiteindelijk
de hand over het hart gestreken.
Patricio mocht blijven. Dat is niet
alleen gerechtigheid, hij is ook nog
eens van meerwaarde voor de
maatschappij. Een talent in een uit
stervend beroep. Ja, ik spreek hem
nog af en toe. Het gaat goed met
hem."
van echt te onderscheiden is. Ach
terin staat een boomstronk. Denk
ik, want ook hier zet Barre de kij
ker op het verkeerde been. Het ma
teriaal is mdf, geperst hout. „Ik
heb er zelfs deskundige schilders
mee gefopt."
Is dit nou kunst of ambacht?
„Meer ambacht. Ik geloof in tech
niek. Ik heb mezelf uitgedaagd om
allerlei technieken onder de knie
te krijgen. Ik investeer een kwart
van mijn inkomen en tijd in cur
sussen en workshops. Kennis die
ik doorgeef, want ik geef zelf al
twee jaar de cursus 'passie voor
ambacht'. Ik wil dat het ambacht
voortleeft en hoop mensen beter
te leren kijken. We zijn erg bezig
met onze mobieltjes en kijken
steeds minder scherp. Kijk nou
eens naar de zonsondergang. Die
is nooit hetzelfde."
„Met zoveel kennis kun je echt
iets moois scheppen. Kijk hier,
een 3D-kristal. Dat heb ik gegoten
uit verschillende soorten harsen
en laten printen met een 3D-prin-
ter. Het is een puzzel om het le
vensecht te krijgen. Je zit een jaar
lang op de juiste techniek te broe
den. Dit kristal heb ik geëxpo
seerd op de Internationale Salon
van decoratieschilders in Tokio."
Hij beheerst de trompe-l'oeil,
een schildertechniek die tot be
drieglijk realistische resultaten
leidt. Barre heeft acteur, regisseur
en kunstenaar Dennis Hopper ge
schilderd. Het lijkt een.foto.
'Ik geloof in het
ambacht. Ik heb mezelf
uitgedaagd om allerlei
technieken onder de
knie te krijgen'
Krijg je ook dit soort opdrach
ten?
„Ja, maar dit is toevallig vrij werk
Een opdracht voor de workshop
die ik heb gevolgd. Ik wil blijven
groeien. Hopper is erg goed ge-
Twee jaar geleden heb je je
ontfermd over Patricio dos San
tos. Je leerde hem het vak van de
coratieschilder, ook al had hij
geen verblijfsstatus. Wat drijft je?
„In de eerste plaats medemense
lijkheid, denk ik. Dat heb ik van
huis uit. Ik hou van mensen, be
weeg me ook makkelijk in allerlei
subculturen. Als ik naar de vluch
telingenstroom kijk, komt eerst
het gevoel boven dat deze mensen
die huis en haard hebben verlaten,
moeten worden opgevangen."
„Ik heb aan het Markiezaat Col
lege in Bergen op Zoom schilder
lessen gegeven. Daar kwam ik Pa
tricio tegen. Een schat van een jon
gen. Hij wilde heel graag iets le
ren. Ik heb hem een jaar lang les
gegeven. In ruil daarvoor hielp hij
mij bij werkzaamheden. Ik had er
een goede kracht bij, hij had veel
talent, maar het ging verder dan
dat. We werden vrienden."
„Patricio woonde al vanaf zijn
zesde jaar in Nederland. Op zijn
21ste had hij nog geen steeds geen
verblijfsvergunning. Ik hielp hem
met het papierwerk. Het leek de
goede kant op te gaan, totdat hij
een brief van de autoriteiten kreeg
dat hij binnen drie weken het land
moest verlaten. Joh, ik kon er niet
van slapen. Ik heb toen een actie
op touw gezet. Met een aantal vrij
willigers maakten we de film Patri
cio Blijft. Ook de Roosendaalse
voetbalclub BSC2 waar hij speel
de, spande zich in voor Patricio.
We haalden de tv, bij BNN. De
toenmalige staatssecretaris Tee-
Over talent gesproken, hoe
ben jij decoratieschilder gewor
den?
„Doorzettingsvermogen, denk ik.
Natuurlijk heb je ook een beetje ta
lent nodig. Ik denk dat ik dat van
mijn vader Gerard en mijn moe
der Roos heb. Dat zijn creatieve
mensen. Mijn vader is kunstenaar.
Thuis heerste er ook een openmin-
ded sfeer. Ik kom uit een
patchwork-familie, ik heb drie half
broers. Ik ben dus groot geworden
in een vrij en een artistiek milieu.
In Yerseke, waar ik opgroeide, ke
ken ze een beetje vreemd tegen
ons aan. Een zootje ongeregeld.
Mijn vader reed op een bakfiets.
Toch accepteerden de dorpelingen
hem. Misschien ook omdat hij vis-
sersnetten kon lassen. Zo laste hij
zich als het ware aan de gemeen-
Een potige vent van 1.92
meter. In zijn atelier in
's-Heer Arendskerke to
rent hij boven alles uit.
Een zuil van graniet. „Ik
was al vroeg een lan
taarnpaal. Ik leek ouder dan ik
was. Ik begin nu een beetje op me
zelf te lijken, hahaha."
De zuil kampt met rugklachten,
verzucht hij. De blessure is te dan
ken aan te veel uren minutieus
schilderen in voor mensen onge
zonde houdingen. Hij werkt te
veel, zegt zijn moeder Roos. Hij
kan geen 'nee' zeggen. „Dat is zijn
achilleshiel", verklapt ze.
Zijn tomeloze ambitie om zijn
ambacht tot in de puntjes te be
heersen en zijn drang om het le
ven met volle teugen te drinken,
helpen niet mee. Hij leidt een ver
vuld leven. Barre Verkerke werkt,
geeft les, studeert in de avonden,
maakt muziek in de bands Genera
tor en Convoi Exceptional en is op
richter en aandrijver van het Goe-
se totaalfestival FunFest.
Wie hem diep in de ogen kijkt,
ziet vurige passie voor het am
bacht, voor kunst, de natuur, voor
schoonheid. Tegelijk verraden die
zachte kijkers erbarmen. De Ango
lese vluchteling Patricio dos San
tos mocht het ervaren. Barre nam
hem onder zijn vleugels.
'Ik krijg voldoende
opdrachten. Als je
je een beetje
sociaal opstelt,
gaat de gunfactor
een rol spelen'
schap vast. Daarna hebben we op
verschillende plekken gewoond.
Ook een tijdje in een loods in
Goes."
„In mijn jeugd was ik eigenwijs
en had moeite met gezag. Ik blow
de destijds ook regelmatig. Daar
werd ik niet beter van, eerder onze
ker. Van het vwo zakte ik af naar
de mavo. Ik wilde het liefst muzi
kant worden. Wenste een eigen
studio. Componeren is het mooi
ste wat er is. Ik moet altijd iets
scheppen, anders kan ik mijn ener
gie niet kwijt. Mijn vader zei dat
ik eerst eens een vak moest leren.
Zo ben ik huisschilder geworden.
Ik heb jaren in de nieuwbouw ge
sleten. Je verdient je geld, maar het
inspireerde niet. Bovendien kun
nen wij in de familie moeilijk voor
een baas werken. Ik wilde op ei
gen benen staan. Toen heb ik wat
workshops decoratieschilderen ge
volgd. Het balletje ging rollen en
uiteindelijk heb ik mijn diploma
Meesterschilder gehaald."
We kuieren naar zijn atelier,
de wand hangen demonstra-
van zijn vakmanschap. Mar
mer alsof het uit Carrara komt.
Wortelnotenhout uit zijn penseel,
maar zo organisch dat het amper
Een meester
die met je
ogen speelt
door Frank Balkenende
