Oliestroompje
leegt drukke
bovenkamer
2 I HART#
Lekker in balans
Toen Pia de Jong en professor Robbert Dijkgraaf hoorden
dat hun baby een zeldzame vorm van leukemie had, kozen
ze niet voor chemotherapie. Dat bleek de redding van hun
dochter. De Jong (54) schreef er het boek 'Charlotte' over.
Ik werd een moederdier dat
alleen aan haar kind dachten
zich verder nergens iets van
aantrok. Het klinkt gek, maar ik
was in die tijd ook gelukkig
Last van een innerlijk stemmetje dat
je opjaagt of eigendunk ondermijnt?
Shirodharah, een Ayurvedische
oliebehandeling, heet te helpen.
Ik mag me uitstrekken
op een harde massage
tafel uit India. Op een
elektrisch plaatje
warmt de masseur een
liter kruidenolie in
een steelpan op. Bij
mijn hoofd staat een
standaard, waaraan
een platte ketel hangt
met een gaatje in de
bodem. Daaronder
rust mijn voorhoofd.
Een opstaande rand in
de tafel volgt de con
touren van het hoofd.
Als de warme olie
door het gaatje gaat
stromen, zal die via
mijn voorhoofd en
haren afvloeien, maar
dankzij die rand kun
nen worden opgevan
gen. Dat scheelt
schoonmaken na af
loop. Om te voorko
men dat het vet in
mijn gezicht loopt,
maakt de masseur van
keukenrol een damme
tje boven mijn ogen.
Dan voelt ze aan de
olie: mooi, die is 30 tot
35 graden Celsius. Ze
giet het steelpannetje
leeg in de ketel. Thuis
frituur ik in zo'n pan
netje met olie van 175
graden. Oeps, skippen
dat beeld. Als de
stroom loopt, voel ik
een zachte, verwelko
mende, warme straal
op mijn voorhoofd. De
masseur draait via de
ketel achtjes. Om te
wennen voordat de
olie op één punt wordt
gericht. Veel woorden
gebruikt ze niet. Per
slot van rekening is
het de bedoeling dat
de klant er rustig van
TEKST LIDDIE AUSTIN I FOTO'S ANNALEEN LOUWES
Na de geboorte van
Charlotte Dijkgraaf in
juli 2000 ziet de verlos
kundige een plekje op
haar rug dat bij lichte
druk blauw kleurt. Ze noteert het
in haar verslag. „Er is iets niet in
orde," zegt Pia de Jong tegen haar
man Robbert Dijkgraaf. In de
dagen die volgen krijgt hun bleke
dochtertje steeds meer vreemde
plekjes - 'de kleur van een meertje
in een bos rond het middaguur'. Al
gauw zitten de ouders met hun
baby in het ziekenhuis voor nader
onderzoek. Na twee weken krijgen
ze de uitslag: ze moeten zich op het
ergste voorbereiden.
In haar nieuwe boek schrijft Pia de
Jong over de ziekte en de wonder
baarlijke genezing van haar jongste
kind. Charlotte, inmiddels vijftien
jaar oud en kerngezond, werd gebo
ren met een gevaarlijke, zeldzame
vorm van leukemie. De Jong, op be
zoek in Amsterdam vanuit Prince
ton waar het gezin woont, zal het
nooit vergeten: „We hebben eigen
lijk niets te bieden, zei de oncoloog.
Deze kindertjes wordt futlozer, op
het laatst spugen ze bloed en gaan
ze dood. Maar omdat dokters niet
machteloos kunnen toekijken, wil
den ze graag beginnen met chemo
therapie. Ik dacht meteen: dat gaan
we niet doen. Je wordt er ziek van,
maar bij zo'n kindje maakt het ook
nog van alles stuk. Als ze toch
doodgaat, dacht ik, laten we haar
dan niet belasten met akelige be
handelingen. We namen haar mee
en deden niets, behalve heel veel
van haar houden. Het wonderbaar
lijke is: dat is achteraf haar redding
geweest. Na een halfjaar werd ze
steeds tieriger en na een jaar bleek
ze spontaan in remissie te zijn ge
komen. In dit soort zeldzame geval
len is het inmiddels protocol
geworden om niet in te grijpen."
„Ik heb de naam van haar ziekte
bewust niet genoemd. Ik wil ouders
geen valse hoop geven. Wij zijn
door een heel klein oog van een
dunne naald gekropen. Het is een
wonder datje iedereen toewenst."
„Toen we net in Amerika woonden,
probeerde ik het, maar werd er al-
leen maar verdrietig van. Ik kon de
juiste toon maar niet vinden. Vorig
jaar lukte dat ineens wel."
„Ik wilde absoluut geen hosanna-
verhaal in de zin van: hoera, het is
goed afgelopen, het leven is mooi.
Nee, de wereld kan een lelijke plek
zijn. Op dit moment zitten er ou
ders wanhopig in een ziekenhuis
bij hun kind. Het loopt niet altijd
goed af. Ik wilde beschrijven hoe
kwetsbaar je dan bent. Het boek
moest te lezen zijn voor mensen die
iets soortgelijks meemaken. Dan
luistert de toon nauw."
„Ik ben altijd een woordmens ge
weest, maar in die situatie kwam
alles nóg meer binnen. Ik vond het
onverdraaglijk als iemand zei dat
Charlotte dood zou gaan. Mensen
kunnen rare dingen zeggen. Op een
dag stond er ineens een buurman
in onze huiskamer. Hij boog zich
over haar heen en zei: 'Zielig, zo'n
kindje dat doodgaat'. Hoe haal je
het in je hoofd? Achteraf denk ik:
misschien bedoelde hij het goed.
Maar toen maakte het me niet uit
hoe hij het bedoelde, ik wilde het
niet horen. Vanaf dat moment
wilde ik niemand meer binnen heb
ben die iets naars zou kunnen zeg
gen. Ik werd een moederdier dat
alleen aan haar kind dacht en zich
verder nergens iets van aantrok.
Het klinkt misschien gek, maar ik
was in die tijd ook gelukkig. Ik
leefde in een symbiose met mijn
baby'tje en mijn kinderen van twee
en vier jaar. Ik spon een cocon om
ons gezin. We waren samen, de gor
dijnen gingen dicht en binnen was
het lekker warm en gezellig. Op die
manier kon ik sterk zijn."
dinsdag 2 februari 2016
GO
- Shirodharah verjaagt hersenspinsels, fotoayurvedische kliniek
WOrdt. (MERINEVANDERUNDEN
'We hebben
niets te
biedenzei de
oncoloog'
Hoe heet die vorm van leukemie?
Het heeft lang geduurd voordat u over
haar genezing bent gaan schrijven.
44
Hoe moest de toon zijn?
In uw boek schrijft u dat woorden in de
tijd van Charlottes ziekte er toe doen.
En op een dag stond er een man van
Stichting De Regenboog op de stoep.
->Als baby
genas
Charlotte
(15) van een
zeldzame
vorm van
leukemie.
Moeder Pia
spon in die
tijd een
cocon om
haar gezin.
