Z'n broek was t'r kael van
In liefüevolle herinnering
ZEELAND 13
Jozien de Nooijer herinnert zich
haar vader Henk. „Misschien",
zegt ze, „was hij wel eens te goed."
Eine van Prien werd hij ge
noemd. En zij is nog al
tijd Jozien van Eine van
Prien. Zo gaat dat op Ar-
nemuiden. Prien is de
moeder van Eine, die in
het echt Henk heet. En Jozien is zijn
dochter. Ruim negentien jaar nadat
haar vader Henk de Nooijer is overle
den vindt Jozien het de hoogste tijd
dat er een monumentje voor hem
wordt opgericht. Gewoon, omdat hij
de liefste, mooiste en ruimhartigste
vader was die je je kunt wensen.
Jozien zit op haar vertelstoel in het
huis in de Arnemuidse Schoolstraat,
waar ze zestig jaar geleden werd gebo
ren. In 2010 kon ze na pakweg veertig
jaar afwezigheid de woning weer be
trekken. Best speciaal, dat vindt ze
zelf ook wel. Gelukkig stamt ze uit
een groot gezin, met drie handige en
technische broers die haar maar al te
graag hielpen met het leggen van par
ket en andere inrichtingswerkzaam
heden. Kees, Jo en Jan heten ze, res
pectievelijk metselaar, verwarmings
man en timmerman. Ze heeft ook
nog twee zussen, Prina - genoemd
naar haar grootmoeder - en Nellie. Jo
zien is de jongste van het stel.
In haar met veel wit ingerichte
huiskamer is Boeddha nadrukkelijk
aanwezig. Het boek Eindelijk vrij van
angst en depressies ligt onder de salon
tafel paraat. Ja, ze heeft heel wat mee
gemaakt in haar leven. Over haar
ex-man wil ze het niet hebben: „Ik
heb twee prachtige dochters, twee fij
ne schoonzonen en vier hele mooie
kleinkinderen. De laatste jaren ben ik
heel erg met mezelf bezig. Yoga, en ik
sport. Het boeddhisme heeft me ge
leerd dat je anderen niet moet haten.
Ik heb in de sigarenwinkel van
Diesch op de Markt van Middelburg
gewerkt. Na mijn scheiding werd ik
gastvrouw bij een zorginstelling. Dat
heb ik drie jaar volgehouden, tot ik er
ziek van werd. Nu ik geleerd heb
weer van mezelf te houden gaat het
een stuk beter. Jezelf vinden, dat is
een daad waar moed voor nodig is."
En heeft ze ruimte om in dank
baarheid aan haar vader terug te den
ken. Ze vertelt: „Mijn vader was 31 ja
nuari jarig. Pap, we hangen de vlag
voor je uit, zeiden we dan. Hij werkte
als elektrisch lasser in de metaal bij
Hercules in Middelburg. Zo goed, dat
hij uitgezonden kon worden naar
Irak en Iran. Maar op dat verzoek
ging hij niet in, hij bleef liever bij
zijn gezin."
Met zes kinderen in huis was het
een gezellige bedoening. Jozien herin
nert zich hoe er 's ochtends een vuil
niszak garnalen bij de deur werd ge
zet. Ze pelden met z'n allen, een gro
te berg garnalen op tafel, muziekje er
bij, chocolademelk. Het hele huis
rook ernaar. Als ze geluk hadden
bleef er dertig ons over. De jongste
van het stel ging aan het eind van de
week 'de centjes' in een bruin papie
ren zakje ophalen bij vishandel Van
Belzen.
Hoe klein behuisd het gezin ook
was, toen opa overleed mocht oma
Pietje bij hen in huis komen. Jozien:
„Vader vond dat allemaal prima. Hij
was een lieve, bescheiden man. Een
knuffelvader, ik kon altijd bij hem op
schoot zitten. Hij was mijn grote
held. Verdraagzaam ook. Als hij op
zondag naar de sport op televisie
keek, zette hij het geluid uit zodat
mijn moeder via de kerktelefoon
naar de preek van onze dominee kon
luisteren."
Ze weet nog hoe ze samen op de
Vogeltjesmarkt in Antwerpen spaniel
Ready uitkozen. Haar vader was een
gekend duivenmelker en kocht met
een een duif, die hij op de terugweg
in een restaurant op tafel water liet
drinken. „Misschien", zegt Jozien,
„was hij wel eens te goed. Als klein
meisje mocht ik verstopt onder de
stoel naar enge films kijken. Hij had
wel eens strenger mogen zijn."
In 1996 overleed hij aan een her
senbloeding. „Dat was plotseling.
Moeder belde, hij praat zo raar. Hij
was de beste vader en - voor mijn
dochters - opa die je kon hebben. Hij
had een groot hart. Van hem heb ik
geleerd dat je andere mensen moet
helpen. Zo lief, hij verdient alsnog
een ode."
Henk de Nooijer
Streektaal
Liever zit ik in de wachtkae-
mer dan in de spreekkae-
mer. In d'n eesten weet je
nog nie wat a t'r an d' and
is en kan 't het nog mee vaole. In
de twidden wordt het oordeêl
'eveld en gae je naèr uus mie een
mankement dat a een naem ekre-
gen eit: platvoetenof nog vee erger.
In de wachtkaemer verkeêr je tus
sen de mensen in de zenuwen. In
de spreekkaemer gelde alleêne de
wetten van de witte jas.
Op een keêr zat ik nest een vent
je die a dudelijk wat an z'n beên ao.
Die vreef en die vreef over z'n
lienkerknieë, z'n broek was t'r kael
van. Ik vroeg of at 'n vee pien' ao.
Die keek me an en zei: „A jie wist
wat a 'k aol meemaeke" Graag ao 'k
ewete wat a t'r mie z'n was. Toen a
'k klaer was en naè de bushalte
gieng, zat 'n werachtig op 't bankje
in 't buskotje, 'k Zegge: „Kiek, me
treffe mekaore a wee. Is 't een bitje
mee'evaole mie je beên?" Die zei:
,,'k Ao 't wè edocht, een klapbeên,
echt een klapbeên." „Een klapbeên,
daè 'k nie noe nog noait van ehoa-
re", zei 'k. Die dee z'n broekspupe
naè boven en liet z'n beên zie toet
boven z'n knieë. ,,'t Zit 'm ier", en
die pakt'n mie z'n beie anden z'n
knieë vast. Het liekt wè of't 'r
ineêns een electrische schok deur-
ene gaèt en dan trokt m'n boven-
beèn naè boven en vlieg m'n
onderbeên naè voren. Op zich is
dat nie zö erg, mae dikkels zit je
tussen de mensen en spullen en
dan raèk je soms wat"
Ik zag het voe me. Je za in de rije
stae voe een kassa en je beên schiet
ineêns uut. Dan ka je een ööp rot
tigheid verwachte. Die wees op z'n
neuze die a behoorlijk scheêf
stoeng. „In mekaore esloge, m'n
rechter scheenbeên twï maal kapot
eschopt, 'k klappen ehad, om'
edauwd, beschimpt, bespot. Mae ik
kan d'r echt niks an doe. D'n dok
ter begriept het ok nie. Ze kunne 't
lam leggen, mae dat laè t 'k nie
doe."
Ik ao aolle begrip en meelielieën
mie 't ventje. „Oe kom je toch an
zö 'n beên", vroeg 'k. Die gaf gin
antwoord en gieng vadder. "Het
eênigste dat a elpt is a 'k 'r over vrie-
ve, dan is 't net of a je die schokken
wigmasseert. Mae je mot toch ok
wè 's ete of de krante leze. En noe
wil m'n vrouwe d'r ok nog van
deur. Ze kan 't nie mï vol'ouwe, zei
ze. Te dikkels schop ik tegen d'r,
nie alleêne overdag, mae ok a me in
béde ligge. Ze wil nie mt nest me."
't Was eên brokke treurigheid. Ik
zag voe me oe a dat most weze in
béde. "Lig je dan wè goed?", zei 'k.
"Gewoon, nest mekaore.", zei 'n.
"Je zou es motte probere om 44 te
liggen", zei ik. "Vierenveêrtig,
vierenveêrtig, elve is a te vee voe
d'r", brocht 'n d'r tegenin. Ik leid'n
uut oe a je ligt a je vierenveêrtig
ligt. A jie dan voorop ligt en je
schopt, dan ei je vrouwe d'r gin last
van en a ze d'r and ok nog es over
je knieë leit dan oudt het mis
schien wè op." "Vierenveêrtig,
vierenveêrtig!?" Ineêns viel 't kwart
je. "Net as vroeger op de brommer,
ik voorop en zie op de buddysit?
Oa je ok een Kreidler?" Op slag was
z'n treurigheid verdwene. Voe a t'n
kon zegge da ze de kommende
nacht brommer zoue gae rieë,
kwam de bus. Vorige weke kom ik
in het ADRZ en wie zit 'r in de
wachtkaemer over z'n beên te vrie-
ven? Juust, datzelfde ventje. Mid
den in een wachtkaemer vol volk
zeit 'n: "Nog bedankt or, 'k van
nacht nog op m'n Kreidler ezete.
En ze rie nog aoltied mee."
ZATERDAG 30 JANUARI 2016
Hij was mijn grote held
In deze rubriek praten mensen over verlies,
rouw en hoe het leven verder gaat.
door Jan van Damme
31 januari 1919 -
22 september 1996
Hendrik de Nooijer met zijn vrouw
Geertje en oudste dochter Prina, begin
jaren veertig van de vorige eeuw. Er zou
den nog vijf kinderen volgen, met Jo
zien als jongste.
Hebt u ook mooie herinneringen aan een
dierbare, die is overleden? En is er een da
tum die daarom speciaal voor u is?
U kunt uw verhaal doen in onze rubriek
'In liefdevolle herinnering'. U kunt con
tact opnemen met Ab van der Sluis:
0118-434003, chefnieuws@pzc.nl
door Engel Reinhoudt
Beluister de gesproken rubriek op
www.pzc.nl/streektaal
