Gerard T.
beroept
zich elke
keer op
zijn
zwijgrecht
Slachtoffers van de Utrechtse serieverkrachter deden
voor het eerst hun verhaal. De angst regeert nog
steeds. Verdachte Gerard T. bleef onbewogen.
4 NIEUWS
UTRECHT. Met lichtgebogen hoofd
loopt ze naar voren. Naar de tafel
tegenover de rechters. Haar losse
knot wiebelt. Oogcontact met Ge
rard T., de man die ervan wordt
verdacht de Utrechtse seriever
krachter te zijn is, niet mogelijk.
De 30-jarige vrouw die ten tijde
van haar verkrachting nog maar
een scholier was, laat een lichte
zucht ontglippen en vertelt: „Tok,
tok, tok. Dat geluid van ballen op
de tennisbaan in de verte zal ik
nooit vergeten. En dat geldt ook
voor de afwezigheid ervan, toen
de tennisbaan eenmaal gesloten
was. Ook doodsangst heeft een ge
luid. Een soort gerinkel in je
hoofd." Ze werd door de seriever
krachter vastgebonden. Aan een
boom in een bos in Bilthoven. Ze
had even daarvoor achter op zijn
scooter moeten plaatsnemen, on
der bedreiging van een mes. „Ik
had absoluut geen keuze." Na
meerdere keren te zijn verkracht,
'Ik moest altijd een
fluitje bij me dragen en
ik was bang voor
bepaalde stemmen die
op zijn stem leken'
laat de vadsige man met het oor
belletje in zijn rechteroor haar tus
sen half 9 en 9 uur achter. Vier
uur later wordt ze gevonden. Vol
ledig onderkoeld.
Het is muisstil in de rechtszaal.
Niemand verwachtte dat een van
de vier slachtoffers van de serie
verkrachter zélf haar verhaal zou
doen. Een verhaal dat binnen
komt als een mokerslag.
„Mijn familie maakte alles in
de derde persoon mee. De vraag is
wat erger is: het zelf meemaken of
moeten gissen wat er met je doch
ter is gebeurd. Mijn zelfbeeld raak
te uit evenwicht en 's nachts in
mijn slaap trok ik de haren uit
mijn hoofd. De rest van mijn le
ven zal ik op mijn hoede moeten
blijven. Dat is mijn tragiek."
Gerard T. hoort het onbewogen
aan.Ze vervolgt: „Als ik zeg dat
het goed met me gaat, door krach
ten die ik heb aangeboord waar
van ik zelf niet wist dat ik ze had,
maakt het dat niet minder vrese
lijk."
Een tweede vrouw laat haar re
laas voorlezen door iemand van
Slachtofferhulp. De impact van de
verkrachtingbij universiteitster
rein De Uithof is zo groot, dat ze
in 1998 - drie jaar na dato - naar
Amerika verhuisde. Zo bang bleef
ze voor de man die haar met een
fietspomp misbruikte en nog vrij
rondliep. „Nadat het gebeurd was,
hield ik me schuil in een sloot en
rende daarna mijn vrijheid tege
moet. Hoe moeilijk is het dan om
vrijwel direct door een ziekenwa
gen te worden opgehaald voor on
derzoek. Hoe voorzichtig zo'n
vrouwelijke arts ook is. Zeven uur
lang heb ik op het politiebureau
gezeten voor een nauwkeurig ver
slag. Het was de vreselijkste dag
en nacht uit mijn leven." Ook nu
blijft T. stoïcijns voor zich uitkij
ken. „Door de adrenaline draaiden
mijn zintuigen de eerste drie
maanden overuren. Ik kon me
niet meer concentreren. Niet eens
meer mezelf aankleden of bood
schappen doen. Met behulp van
drie therapeuten probeerde ik het
gevoel van controle op mijn leven
terug te krijgen. Er moest een die
pe angst overwonnen worden die
me soms zomaar kon overspoelen.
Ik durfde niet meer in het donker
te zijn, moest altijd een fluitje bij
me dragen en ik was bang voor be
paalde mannenstemmen die op
zijn stem leken."
Dat Gerard T. nu vastzit is een ge
ruststelling. „Ik heb dit jaar einde
lijk mijn familie in Nederland
kunnen bezoeken en ervan kun
nen genieten. Maar het is en blijft
een langzame strijd."
UTRECHT. Waar iedereen
al voor vreesde, gebeurde
gisteren in het proces te
gen tegen de vermeende
Utrechtse serieverkrach
ter. Gerard T. hield zijn ka
ken stijf op elkaar. „Heeft
u de feiten gepleegd?",
vroeg officier van justitie
Michael van Leent aan T.
„Ik beroep me op mijn
zwijgrecht."
„Hoe verklaart u dat uw
dna bij de slachtoffers is
aangetroffen?" Ook nu ant
woordt hij: „Ik beroep me
op mijn zwijgrecht."
De verdachte had gisteren
maar één zin tekst. Dat hij
zich beriep op zijn zwijg
recht. Of het nou ging
over de verkrachtingen,
zijn privésituatie of het
dna. Voor rechtbankvoor
zitter Van Maanen reden
om een andere toon aan
te slaan. Zwijgrecht is een
groot goed in een recht
staat, maar het kan ook in
het nadeel van de verdach
te uitpakken, zo probeer
de hij T. aan het praten te
krijgen. „We kunnen u tot
niets verplichten, maar
dit is het moment om te
praten." T. weigerde stel
selmatig iets te zeggen
over de vier verkrach
tingszaken waarvan hij
wordt verdacht. Aanvan
kelijk had justitie
tweeëntwintig zedenmis
drijven geteld, die wor
den beschouwd als het
werk van de Utrechtse se
rieverkrachter. Maar het
merendeel van de aanran
dingen is inmiddels ver
jaard. In drie zaken krijgt
justitie de magere sporen
niet aan T. gelinkt. Toch
heeft hij wel iets losgela
ten over de beschuldigin
gen. Dat gebeurde in een
vertrouwelijk telefoonge
sprek vanuit het huis van
bewaring met zijn
ex-vrouw. Daarin zei hij
spijt te hebben. En dat het
te maken had met dingen
van vroeger. Dat hij bij
zijn ouders 'dingen'
moest doen, ook 'met al
lerlei mannen'. Tegen psy
chiaters verwees T. ook
naar zijn jeugd. Ze vinden
het opvallend dat hij zijn
eigen seksuele misbruik
op de voorgrond plaatst,
maar vervolgens niet op
vragen wil ingaan. Vol
gens een rapportage komt
T. over als een man die
zijn impulsen goed be
heerst. Een persoonlijk
heidsstoornis kon niet
worden vastgesteld.
door Iris van den Boom
Een van de plekken waar de serie
verkrachter toesloeg.
foto Hans Ceerlings
door Iris van den Boom
Gerard T..
